ကေလးတို႔အရြယ္ လိမၼာနွင့္ပါမွ

ကေလးတို႔အရြယ္
လိမၼာနွင့္ပါမွ
ႀကီးရင့္က လိမၼာမည္_____
မလိမၼာ ျပည္ေထာင္စုၾကလွ်င္
ေကာင္းမႈ မတည္

ကေလးတို႔ ေနျပည္
တည္ေစဖို႔ စိတ္ေစာ______
နံနက္မဂၤလာနွင့္
ေန႔မကြာ ညဥ့္ပါသံုးလို႔ရယ္
ျပံဳးၾကေစသား ___________

မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၅၂) တိုင္းေမာ္သေဘၤာျဖစ္မွာစိုး

၁၄။ နိဂုံးအခန္း

အတုိခ်ဳပ္

ေက်းရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၌ ေရေသာက္ျမစ္ပမာ ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္သားသူငယ္မ်ား ျပတ္ေနျခင္းကုိ ျပန္၍ ဆက္ဖုိ႔ရန္ ေက်းရြာဘုန္း ေတာ္ႀကီးမ်ားက ေက်းရြာကုိ ထိန္းသိမ္းေစာက္ေရွာက္ေစလုိျခင္း, စာခ် (ဓမၼာစရိယ) ပုဂၢဳိလ္မ်ားက အဆုံးတုိင္ေအာင္ သင္ယူ၍ ပိဋကက်မ္းစာ မ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းေစာက္ေရွာက္ေစလုိျခင္း, မိမိတုိ႔၏ တပည့္မ်ားကို ၾသဇာရွိရွိႏွင့္ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္တင္ေစလုိျခင္း, ဒါယကာ ဒါယိကာမတုိ႔က အပုိျဖစ္ေနေသာ ဒါနမွဳကုိ ေရွာင္ရွား၍ သာသနာျပဳ ဒါနမွဳကုိသာ ျပဳၾကေစလုိျခင္း ဤအက်ဳိးမ်ားကို ေမွ်ာ္မွန္း၍ ျဖစ္သင့္ေသာ ျပဳျပင္ေရး အေၾကာင္းမ်ားကုိ ျပခဲ့ရာ ယခု ၿပီးစီးပါၿပီး။

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၅၁) ေလွ်ာက္ပါရေစ (၂)

၁၁။  ဓမၼာစရိယအဆင့္အတန္း ရွိသူကိုသာ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးရာ၌ အတန္းမထားဘဲ ဗဟုသုတျဖစ္႐ံု သက္သက္သာ သင္ေစပါသည္၊ [အတန္းထားလွ်င္ အထက္တန္းကို အစိုးရစာေမးပြဲမ်ား၌ ၀င္ေရာက္ေျဖဆို၍ ေအာင္ျမင္ေသာအခါ လူထြက္လိမ့္မည္ဟု လူဒါယကာမ်ားက သံသယျဖစ္ၾကပါသည္၊ ဒါယကာအကူအညီ မပါလွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ သာသနာျပဳကိစၥ၀ယ္ လူဒါယကာတို႔၏ သဒၶါတရားကို မငဲ့လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

၁၂။ အဂၤလိပ္စာသင္ေနစဥ္ ပိဋကက်မ္းစာကို ပို႔ခ်ေစ၍, မသင္ရေသးေသာ နိကာယ္ႀကီးမ်ားကို သင္ယူေစပါမည္၊ ထိုသို႔ ပိဋကႏွင့္ အဆက္မျပတ္မွသာ သဒၶါတရား ျပယ္လြင့္မသြားဘဲ တိုးလာလိမ့္မည္”ဟု ယူဆပါသည္။

          ၁၃။    သာသနာ့၀န္ေဆာင္ေက်ာင္းတုိက္၌ ထုိဓမၼာစရိယစာခ်ပုဂၢဳိလ္ အေတာ္မ်ားလာလွ်င္ ထုိပုဂၢဳိလ္္မ်ားကုိ စာခ်ေစ၍ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္း မွန္မွန္တတ္ရေသာ စာသင္နည္းကုိ စီစဥ္ႏုိင္စရာ ရွိပါသည္။

         

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၅၀) ေလွ်ာက္ပါရေစ(၁)

၁၃။ ဆရာေတာ္မ်ားထံ ခြင့္ပန္ျခင္း

ေလွ်က္ပါရေစ

ယခုအခ်ိန္၌ ေရွးက မိမိကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လိုက္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားတြင္ ပခုကၠဴ-မဟာ၀ိသုတာရာမဆရာေတာ္ႏွင့္ ၀ိသုဒၶါ႐ံု, ေျမာင္းျမဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးသာ သက္ေတာ္ထင္းရွားရွိပါေတာ့၏၊ သို႔ရာတြင္ မိမိကို ငယ္စဥ္ကစ၍ အေရးပါပါႏွင့္ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ၾကေသာ ဆရာေတာ္မ်ားကား သက္ေတာ္ ရွစ္ဆယ္-ရွစ္ဆယ္ ေက်ာ္အထိ ရွိၾကပါေသးသည္၊

ထိုဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ မိမိ၏ ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ စာေရးစာခ် သာသနာ့ကိစၥကို အားရေတာ္မူၿပီး ျဖစ္ၾကပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ တိုးခ်ဲ႕၍ ျပဳဖို႔ရန္ ႀကံစည္အပ္ေသာ သာသနာ့ကိစၥအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မသိရလွ်င္ ေက်နပ္ ေတာ္မူၾကမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ လိုရင္းကို ဆရာေတာ္မ်ားအား ေလွ်ာက္ထားပါရေစဘုရား။

၁။ ေက်းရြာေက်ာင္းမ်ား၌ ေက်ာင္းသား မရွိေတာ့ပါ၊ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ား၌ ေက်ာင္းေစာင့္ဘုန္းႀကီးပင္ မရွိေတာ့ပါ။

၂။ ၿမိဳ႕ငယ္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား၌ ကေလးေတြကား အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာသင္ေက်ာင္းမွာခ်ည္း ေနၾကပါသည္၊ ပစၥည္းဥစၥာ တတ္ႏိုင္ေလ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေနေလျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၉) အမဲမဖမ္းသင့္ ႏွင့္ ခ်စ္သနားစရာ ျပည္ျမန္မာ

အမဲမဖမ္းသင့္

ေတာရြာမွ ၿမဳိ႕သုိ႔ ေစ်၀ယ္လာသူကုိ ၿမဳိ႕က အျမတ္ႀကီးစား၍ အညံ့စား ေပးလုိက္ရာ၌ “အမဲဖမ္းတာပဲ” ဟု ေခတ္သုံးစကားတစ္ခု ရွိ္ပါသည္၊ [ ေတာထဲက သားေကာင္ကုိ အမဲေကာင္ဟု ေခၚ၍ ထုိအေကာင္၏ အမဲသား စားဖုိ႔ရန္ (အဖုိးမေပးရဘဲ) ဖမ္းယူျခင္းကုိ ဥပစာတင္စာ၍ ေျပာေသာစကား ျဖစ္သည္၊]

ထုိအျဖစ္မ်ဳိးကုိ ဤသာသနာေရးမွာလည္း တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာ၌ ေတြ႔ရ၏၊ မိမိက သီလ သမာဓိ ပညာမရွိဘဲ အလွဴဒါန၏ အက်ဳိးကုိ ေဟာျပ၍ ဒကာ ဒကာမတုိ႕အထံမွ (သာသနာေတာ္ အက်ဳိးမမ်ားဘဲ) ပကာသနပစၥည္း မ်ားကုိ အလွဴခံျခင္းမ်ဳိးတည္း၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၈) လစဥ္စရိတ္ ႏွင့္ အက်ိဳးမရလွ်င္ ပယ္ခ်ခံရမည္

လစဥ္စရိတ္

သံဃာမ်ားအတြက္ ထိုကဲ့သို႔ တာ၀န္ေဆာင္ရေသာေၾကာင့္ လစဥ္ကုန္က်ေသာ ဆန္ ဆီ စသည္တို႔၏ တန္ဖိုးမွာ မနည္းလွပါ၊ တစ္ခါတုန္းက တံတားဦးၿမိဳ႕မွ ေဒၚျမေမဆိုသူက ““တစ္လအတြက္ ကုန္က်ေသာပစၥည္းမ်ားကို လွဴလိုပါသည္””ဟု ေလ်ာက္၏၊ အကုန္အက် မ်ားလြန္းမည္ စိုး၍  “တစ္လအတြက္မဟုတ္ဘဲ လွဴလိုသေလာက္ လွဴပါလား”ဟု ေျပာေသာ္လည္း တစ္လအတြက္ လွဴလိုပါသည္ဟု ထပ္၍ ေလွ်ာက္ေသာေၾကာင့္ န၀ကမၼထိန္းသိမ္းေနေသာ (ေျမစာရင္းအင္စပိတ္ ပင္စင္စား) ဥပါသကာႀကီးအား အတိအက် မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ တြက္ေပးလိုက္ပါဟု ေျပာရပါသည္။

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၆) စီမံကိန္းႏွစ္မ်ဳိး၏ အက်ဳိးရ

စီမံကိန္းႏွစ္မ်ဳိး၏ အက်ဳိးရ

ႏွစ္တုိစီမံကိန္း အထေျမာက္ပါမူ ေက်းရြာေက်ာင္းမ်ား၌ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား မရွိေသးလွ်င္ ရွိလာေစျခင္း, နဂုိရွိၿပီးကုိလည္း ျမန္ျမန္ ျပဳျပင္သင္ၾကားရျခင္း အက်ဳိးရႏုိင္ပါသည္၊

ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္ကား ယခု သင္နည္းကုိ တုိးတတ္ စည္းကမ္းက်ေစျခင္းသာ ျဖစ္၍ ဆရာလုံေလာက္ပါမူ အထမေျမာက္စရာမရွိပါ၊ အထေျမာက္လွ်င္လည္း တန္းကုန္ေအာင္ မလုိက္ႏုိင္ေသာ ပုုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ ေက်းရြာ ၿမဳိ႕ငယ္၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ့၀န္ကုိ ေဆာင္ႏုိင္ပါသည္၊

တန္းကုန္လုိက္ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ သာသနာ့၀န္ကုိ စာေပ ပရိယတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ အက်င့္ပဋိပတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကပါသည္၊ စာေပပရိယတ္ျဖင္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္လွ်င္လည္း မိမိတုိ႔ေနရာ ၿမဳိ႕နယ္တြင္ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ တုိးတတ္ေစႏုိင္မည္႔ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းေဟာင္း တုိက္ေဟာင္းမ်ားကုိ ျပဳျပင္၍ျဖစ္ေစ, ေက်ာင္သစ္တုိက္သစ္တည္၍ျဖစ္ေစ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္ပါသည္၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၅) ေက်ာင္းတိုက္မ်ားႏွင့္ စီမံကိန္း

ေက်ာင္းတိုက္မ်ား

ထုိျပခဲ့သည့္အတုိင္း စနစ္တက် သင္ျပေသာ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးေတြ လုိေနပါသည္၊ ထုိေက်ာင္းတိုက္မ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ရန္ လက္ရွိေက်ာင္းတုိက္မ်ားကို ျပဳျပင္ႏုိင္လွ်င္ စရိတ္ကုန္ သက္သာဖြယ္ ရွိပါသည္၊ မျပဳျပင္ႏိုင္လွ်င္လည္း အသစ္တီထြင္သင့္ပါသည္၊ ထုိသို႔ အမ်ားအျပားမျဖစ္ႏုိင္ေသးမီ အထက္ႏိုင္ငံႏွွင့္ ေအာက္ႏိုင္ငံအတြက္ စည္းကမ္းတက် သင္ျပဖုိ႔ရန္ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ ေက်ာင္းတိုက္ႏွစ္တုိက္မွ် ပထမဆုံး စတည္ထုိက ္ပါသည္။

ထုိေက်ာင္းတုိက္ႀကီးမ်ား၌ အသားက်ေအာင္ သင္ယူၿပီးေသာအခါ မိမိေနရာသို႔ ျပန္၍ ေက်းရြာ၏ အားကိုးရာ သာသနာ ျမႇင့္ေပးႏိုင္ေသာေက်ာင္း, ေက်ာင္းတိုက္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္စီကိုယ္င ႀကိဳးစားၾကလွ်င္ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ သာသနာေရး ဘာသာေရး တစ္မ်ဳိးတစ္ဖုံ ေျပာင္းလဲသြားစရာ ရွိပါသည္၊

ထုိသုိ႔ ေျပာင္းလဲေအာင္ ႀကိဳးစား  ႏိုင္မွလည္း ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ သာသနာ့၀န္ကို အားသြန္ႀကိဳးပမ္း ထမ္းရာ ေရာက္ပါလိမ့္မည္၊ [ဤသိို႔ မျပဳႏို္င္လွ်င္ကား အနာဂါတ္ဆယ္ႏွစ္  အတြင္းမွာ သာသနာ့ အေျခအေန ယခုထက္ပင္ နိမ့္က်သြားစရာ ရွိပါေတာ့သည္။]

ႏွစ္တုိႏွစ္ရွည္ စီမံကိန္း

၀န္ေဆာင္ေက်ာင္းတုိ္ကႀကီး တည္ၿပီးေသာအခါ ထုိေက်ာင္းတုိက္၌ “ႏွစ္တုိသင္နည္း, ႏွစ္ရွည္သင္နည္း”ဟု ႏွစ္မ်ဳိးထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၄) သာသနာကို အထင္မႀကီးပါ

သံဃာေတာ္မ်ားအား ေလွ်ာက္ထားခန္း

သာသနာကို အထင္မႀကီးပါ

ေရွးျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္က သာသနာကို အထင္ႀကီးၾကေသာ္လည္း ယခုကား အထင္မႀကီးေတာ့ပါ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရဟန္း သာမေဏမ်ားမွာ ဂုဏ္မရွိေတာ့ပါ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိသို႔ ေရွးႏွင့္ယခု ကြဲျပားရသနည္း?...ျမန္မာမင္းမ်ား ေခတ္၀ယ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ အရိပ္အာ၀ါသ၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား အထံမွ လူရာ၀င္ေအာင္ ပညာ သင္ၾကရ၏၊

ရပ္ရြာ လူႀကီး လူေကာင္း ဓနရွင္ဟူသမွ် ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထြက္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾက၏၊ ေနျပည္ေတာ္ မွဴးႀကီး မတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ရွင္ဘုရင့္သားေတာ္ (ရွင္ဘုရင္ပါ) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ျဖစ္ၾက၏၊ ယခုေသာ္ကား ေက်းရြာအမတ္ေတြပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ မဟုတ္ သူက မ်ား၏၊ ၀န္ႀကီး ၀န္ကေလးဆိုသူတို႔မွာ သာ၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ႏွင့္ ေ၀းခဲ့ေပလိမ့္မည္၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၃) ဘုန္းကံရွိသူမွ သာသနာျပဳႏုိင္

ဘုန္းကံရွိသူမွ သာသနာျပဳႏုိင္

ဘုရားလက္ထက္ေတာ္မွ စ၍ သာသနာျပဳၾကေသာ ဆရာ ဒကာ တုိ႔သည္ ဘုန္းထူးကံထူး ပါလာၾကသူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾက၏၊ အရွင္မဟာ ကႆပ, အရွင္မဟာယသ, အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ, အရွင္မဟိႏၵ  ႏွင့္အရွင္အရဟံ စေသာ ေရွးေရွးမေထရ္ၾကီးမ်ား, မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တုိင္ေအာင္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ သာသနာျပဳဖုိ႔ရန္ ဘုန္းထူူး ပါရွိေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကပါသည္၊

ဗိမၺိသာရ, အနာထပိဏ္,  ၀ိသာခါ, အေသာကမဟာရာဇာ, ေဒ၀ါနံပိယတိႆ, ဒု႒ဂါမဏိ, အေနာ္ ရထာ, မင္းတုန္းမင္းစေသာ သာသနာျပဳ ဒါယကာ ဒါယိကာမတုိ႔လည္း ဘုုန္းထူး ကံထူးပါလာသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေပသည္။                            

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၂) ပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိး

ပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိး                                  

သာသနာျပဳမည့္ ဆရာဒကာတုိ႔ မုခ်သိသင့္ေသာ ပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိး ရွိေသး၏၊  (၁)ေပးသာ ေပးေကာင္း မေတာင္းေကာင္း,

(၂)ေတာင္းသာ ေတာင္ေကာင္း မေပးေကာင္း,

(၃)ေပးလည္းေပးေကာင္း ေတာင္းလည္းေတာင္းေကာင္း,

(၄)ေပးလည္းမေပးေကာင္း ေတာင္းလည္းမေတာင္းေကာင္း

ဤသုိ႔ ဆရာ ဒကာ ႏွစ္ဖက္လုံး သတိထားရမည့္ ဒကာ ဒကာမအမ်ဳိးအစား ေလးမ်ဳိးရွိသည္၊ ထုိေလးမ်ဳိးတြင္...

             ေပးသာေပးေကာင္း အေတာင္းေကာင္း

ရဟန္းမ်ားက ထမင္း ေဆး စသည္ကုိ ေပးသာေပးေကာင္း၍,  သူတုိ႔ အထံမေတာင္းေကာင္းေသာ ဒကာ ဒကာမတစ္မ်ဳိးရွိ၏၊ ထုိသူ မ်ဳိးကား-ဖုန္းေတာင္း ယာစကာ အျဖစ္ျဖင့္ ေတာင္းရမ္းလာသူ, ရွင္ေလာင္း, မိိမိိအခုိင္းအေစ ေက်ာင္းသား , ဧည့္သည္ အာဂႏၲဳအျဖစ္ျဖင့္ စားနပ္ရိကၡာမပါဘဲ ေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱေရာက္လာသူူ, ဓားျပ သူပုန္ႏွင့္ အစုုိးရတုိ႔တည္း၊ သူတုိ႔အား ေက်ာင္းေရာက္လာေသာအခါ မိမိပုိင္ ဆြမ္း စသည္ကုိ ေပးေကာင္း၏၊ မက်န္းမာလွ်င္ ေဆးေပးေကာင္း၏၊ သူပုန္ ဓားျပတုိ႔မွာ ေဘးအႏၲရာယ္ ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ သံဃာပုိင္ ပစၥည္းကုိပင္ ေပးေကာင္း၏၊

ထုိုသုိ႔ေပးရာ၌ “ငါကေပးလွ်င္ သူကပစၥည္း လွဴလိမ့္မည္” ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား မရွိေစရ၊ ထုိသူတုိ႔ထံ၌ သူတုိ႔ ပုိင္ပစၥည္းကုိ (အယုတ္သျဖင့္ ေရကုိမွ်) မေတာင္းေကာင္းပါ၊ ဤစကားကုိ ၾကည့္၍ အရပ္ထဲမွ ေခတၱမွ် ေက်ာင္းလာသူအား ဆြမ္းစသည္ကုိ မေပးေကာင္း၊ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းမွာရွိေသာ သစ္သီး ပန္း စသည္ကုိ လာ၍ ေတာင္းတတ္၏၊ လူမမာအတြက္ ဓာတ္စာျဖစ္လွ်င္သာ အနည္းငယ္ ေပးေကာင္း၏၊ ဓာတ္စာမဟုတ္လွ်င္ မေပးေကာင္း၊ မေပးလွ်င္ ေက်ာင္းကုိ ရန္ရွာမည့္သူကုိကား ခုိုးသား ဓားျပလုိ သေဘာထား ၍ ေပးရေပလိမ့္မည္။ [တတိယပါရာဇိကႏွင့္ ကုလဒူသန သိကၡာပုဒ္ မ်ား၏ အ႒ကထာကုိ မွီ၍ ေရးသားသည္။] 

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၄၀) သာသနာျပဳဒကာမ်ားသိဖြယ္ ( ေဂါပကအဖြဲ႕)

သာသနာျပဳဒကာမ်ားသိဖြယ္

ေဂါပကအဖြဲ႕

ေက်ာင္းတုိက္ဆိုင္ရာ ပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေသာအဖြဲ႕ကုိ “ေဂါပကအဖြဲ႕”ဟု ေခၚ၏၊ ထုိေဂါပကအဖြဲ႕သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ သာသနာေတာ္ကို ျပဳစုရာ၌ သာသနာျပဳနည္း နားလည္ဖို႔ အေရး ႀကီးပါသည္၊ “နားလည္”ဟူရာ၌ အလွဴဒါနပစၥည္းမ်ားသည္ သာသနာ၌ အသုံး၀င္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္တတ္ဖုိ႔ နားလည္ျခင္း, ေငြႏွင့္ စပ္၍ အပ္ေသာနည္း မအပ္ေသာနည္းတုိ႔ကို နားလည္ျခင္း, ေတာင္းသာ ေတာင္းေကာင္း မေပးေကာင္းစေသာ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ဳိးကုိ နားလည္ျခင္း မ်ားတည္း၊

ထုိသုိ႔ နားလည္ၿပီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက တာ၀န္ကုိ နားမလည္ေသာ အလွဴ႕ရွင္မ်ားကို နားလည္ေအာင္ ေဟာေျပာျခင္း, ဒါနပစၥည္း မ်ားကို ထိန္းသိမ္း  ေစာက္ေရွာက္ျခင္း, ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္၍ လိုေသာေနရာ၀ယ္ စည္းကမ္းတက် သုံးစြဲျခင္းျဖင့္ ေဂါပက အဖြဲ႕သည္ ေက်ာင္းတိုက္၏ တုိးတက္မႈကို ရြက္ေဆာင္ရာ၌ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ အဖြဲ႕ျဖစ္ပါသည္၊

[ထုိေဂါပကအဖြဲ႕ကို ေက်ာင္းတိုက ္ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံး ေက်ာင္ဒကာမ်ားႏွင့္ အတြင္းက ေ၀ယ်ာ၀စၥေဆာင္ရြက္မည့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား စုေပါင္း၍ ဖြဲ႕ထားသင့္၏။]

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၉) သူေတာ္ေကာင္း အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးမ်ား

အမ်ဳိးသား သူေတာ္ေကာင္းမ်ား

ယခုအခါ ေရွးေရွး ဘ၀မ်ားစြာက ပါရမီျဖည့္ခဲ့ဖူးေသာ ပညာတတ္ သူေတာ္ေကာင္းသည္ တစ္ရာ တစ္ေယာက္, တစ္ေထာင္ တစ္ေယာက္ ဆုိသလုိ ရွိတတ္ပါေသး၏၊ ထုိသူသည္ ေခတ္အလုိက္ ပညာကုိသင္၍ တတ္ေျမာက္ေသာ္လည္း လူ႔ထုံစံအတုိင္း အိမ္ေထာင္ျပဳလုိေသာ စိတ္ ဆႏၵကား နည္းပါးပါလိမ့္မည္၊

ထုိကဲ့သုုိ႔ေသာ အမ်ဳိးသားေကာင္းမ်ား  ရွိလွ်င္ ဤသာသနာေဘာင္သုို႔ ၀င္၍ အမ်ဳိးဘာသာအက်ဳိးကုိ ေဆာင္ လွည့္ပါေလာ၊ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္မွ စ၍ ဤသာသနာေတာ္ကုိ မ်ားစြာေသာ မင္းညီမင္းသားႏွင့္ အမ်ဳိးေကာင္းသားတုိ႔ ေဆာင္လာခဲ့ေၾကာင္း  သိဖုိ႔ရာ သာသနာ၀င္ အစဥ္အဆက္ကုိ ေရးသားခဲ့ပါသည္၊ ျပန္၍ ၾကည့္ၾကပါ၊

ေခတ္ပညာတတ္ျပီးသူသည္ ဘုရားတရားေတာ္ (ပိဋက)  သက္သက္ကုိသာ ဆရာေကာင္းႏွင့္ သင္ပါမူ ႏွစ္မ်ားစြာ မၾကာဘဲ      အဘိဓမၼာႏွင့္တကြ တတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါသည္၊ ထုိသုိ႔ ပိဋကသင္ယူေနစဥ္ ဘာသႏၲရ သင္လုိေသာ စာခ်ပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိလည္း ဣေျႏၵရရႏွင့္ မိမိက သင္ျပႏုိင္ပါေသးသည္၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၈) ေနာက္ဘ၀မရွိဟုယူသူ ႏွစ္ဖက္႐ႈံး

ေနာက္ဘ၀မရွိဟုယူသူ ႏွစ္ဖက္႐ႈံး

ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးမဆုိ မိိမိစိတ္မွာ ႏွစ္ခုျဖစ္ေနလွ်င္ မမွားႏုိင္ေသာ  လမ္းကုိ လုိက္ရပါသည္၊ ဘာသာျခားတစ္ခ်ဳိ႕က “ေနာက္ဘ၀မရွိ”ဟု  ဆုိ၏၊ ဗုဒၶဘာသာက ““ေနာက္ဘ၀ရွိ၏””ဟုဆုိ၏၊

““ေနာက္ဘ၀မရွိ””ဟု ယူသူတုိ႔သည္ မိမိကုိယ္ကုိေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းထားဖုိ႔ အေရးမၾကီးေတာ့ပါ၊ လူခ်င္း ဆက္ဆံရာ၀ယ္ အဆင္မေျပမည္စုုိးေသာေၾကာင့္သာ ေစာင့္စည္းဖုိ႔ လုိပါသည္၊ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိသူ႔မွာ ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ဒုစ႐ုိက္ မေကာင္းမႈမ်ားကုိ ေရွာင္ဖုိ႔လည္း အေရးမၾကီးေတာ့ပါ၊ ယခုဘ၀မွာလည္း လူတစ္ပါးက ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေကာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မည္၊

ထုိသုိ႔ အယူရွိသူေတြ လူမ်ားစု ျဖစ္ေနပါမူ ထုိသူတုိ႔ မ်ားေသာေနရာသည္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနခြင့္ရေတာ့မည္ မထင္ ပါ၊ တစ္ဖန္ သူတုိ႔ယူဆသည့္အတိုိင္း ေနာက္ဘ၀မရွိတာမွန္လွ်င္ ခံသာပါေသး၏၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၇) ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနာက္ပုိင္းမခ်မ္းသာ

ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနာက္ပုိင္းမခ်မ္းသာ

အသင္ေခတ္ပညာတတ္တုိ႔သည္ ယခုအခါ ထိပ္တန္းေရာက္ ေနေသာ ႏုိင္ငံမ်ား၀ယ္ ေလာကနိဗၺာန္ ရေနၾကၿပီးဟု ေတြးကာ သြားရည္ယုိေကာင္း ယုိၾကပါလိမ္႔မည္၊ ႏုိင္ငံျခားမွ ျပန္လာေသာ ဗုိလ္မွဴးတစ္ေယာက္ အေျပာမွာ ထုိထင္သလုိ မဟုတ္ပါ၊ အသက္ အရြယ္ ငယ္သူမ်ားသည္ အလုပ္ကုိ မနားမေန လုပ္ၾက, အားလပ္ ခ်ိန္ကုိ မရ-အရယူကာ ေပ်ာ္ႏုိင္သမွ် ေပ်ာ္ၾကႏွင့္ ငယ္ရြယ္ေသာ အသက္တမ္း အခ်ိန္ကုိ ေက်ာ္လြန္ေစၾက၏၊

အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဘုိးအဘြားပုိင္း ေရာက္သူကား အလုပ္လည္း လုပ္စရာမမ်ား၊ ကလပ္သြား၍လည္း ငယ္ရြယ္စဥ္ကလုိ မေပ်ာ္၊  လူငယ္မ်ား တု၍  စားၾကည့္ ေသာက္ၾကည့္ ကၾကည့္ ဆုိၾကည့္ ခံစားၾကည့္ေသာ္လည္း အတြင္းေသြးသားေတြကုိက ထုံးထုိင္း ညံ့ဖ်င္းလာျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း, စိတ္ဓာတ္ကလည္ သဘာ၀အလုိက္ ေလ်ာ႔ လာၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဘာတစ္ခုမွ် အရြယ္ေကာင္း တုန္းကလုိ အရသာ မရွိၾကေတာ႔ေခ်၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၆) အိမ္ေတာ္၀န္ ဦးစံေဖ၏ ကုိယ္ေတြ႕၀တၳဳ

အိမ္ေတာ္၀န္ ဦးစံေဖ၏

ကုိယ္ေတြ႕၀တၳဳ

သမၼတ၏ အိမ္ေတာ္၀န္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဒါယကာ ဦးစံေဖသည္ (၁၉၂၅) ခုႏွစ္ေလာက္က သာယာ၀တီခ႐ုိင္ ဇီးကုန္းၿမဳိ႕၌ နယ္ပုိင္ ၀န္ေထာက္ အျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ႕ခန္႔ ေနၿပီးေနာက္ အင္းစိန္ၿမိဳ႕သုိ႔ အခြန္၀န္ အျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္ေရႊ႕ခဲ့ရသည္၊ အင္းစိန္ၿမိဳ႕၌ ၀င္းက်ယ္ အိမ္ေကာင္းရွာေဖြ၍ ေနထုိင္စဥ္ သုံးလေလာက္ၾကာေသာအခါ ေနမေကာင္းသျဖင့္ ရုံးမတတ္ဘဲ အိမ္မွာ အနားယူ၍ အိပ္ရာထဲ၌ လဲေလ်ာင္ေနရာသုိ႔ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီအခ်ိန္ေလာက္၀ယ္ အရပ္ပုပု ဆံပင္ခ်၍ မိန္းမတစ္ေယာက္ ခုတင္ေျခရင္၌ ရပ္လာသည္၊ အခြန္၀န္ကေတာ္သည္ ၀န္မင္းအနားမွာ ရွိေသာလည္း ထုိမိန္းမကုိ မျမင္ရ, ၀န္မင္းသာ ျမင္ရသည္။

၀န္မင္ ေနမေကာင္းမီ သုံးရက္ေလာက္ကလည္း ညဥ္႔အခါတြင္ မင္းကေတာ္ႏွင့္ သားငယ္တုိ႔ ခုတင္ႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ေနၾကစဥ္ သားငယ္သည္ နံရံဘက္က အိပ္ပါလ်က္ ခုတင္ေအာက္သုိ႔ လိမ္႔က်သြားဖူး၏၊

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၅) လက္ေတြ႕မဟုတ္လွ်င္ မယံုဘူးလား

လက္ေတြ႕မဟုတ္လွ်င္ မယံုဘူးလား

အသင္ေခတ္ပညာတတ္တို႔သည္ တိုးတက္ေနေသာ ေလာကဓာတ္ ပညာေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အထင္ေသး႐ံုမက, ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ လြဲမွားေနၿပီဟု တခ်ိဳ႕က ယူဆပါလိမ့္မည္၊

ဤေနရာ၀ယ္ အေတာ္က်ယ္က်ယ္ ေရးဖို႔လိုေသာ္လည္း အနည္းငယ္မွ်  ေရးျပပါမည္၊ ဗုဒၶတရားေတာ္၀ယ္ ““၀ိနည္း, အဘိဓမၼာ, သုတၱန္””ဟု သံုးမ်ိဳးရွိ၏၊ ၀ိနည္းသည္ ရဟန္းေတာ္၏ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ယဥ္ေက်းဖို႔ရန္ ညႊန္ျပေသာ တရားေတာ္ျဖစ္၏၊ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မယဥ္ေက်းျခင္းမွာ ၀ိနည္းေတာ္အတိုင္း မလိုက္နာလို႔သာ ျဖစ္ပါသည္၊ အဘိဓမၼာသည္ ႐ုပ္သေဘာ နာမ္သေဘာကိုအစစ္အမွန္ ေဟာျပေသာ တရားေတာ္ ျဖစ္၏၊

ထိုတရားကား ပ႒ာန္းတရားေတာ္ တိုင္ေအာင္ နားလည္ေလ, သာသနာ ဘာသာကို ေလးစားေလ ျဖစ္ေစ၏၊ ထိုတရားႏွစ္မ်ိဳး၌ မေက်နပ္ဖြယ္မရွိ၊ ေလာကဓာတ္ႏွင့္ စစ္ေလ အဘိဓမၼာက ေက်နပ္ေစေလ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ သတၱ၀ါတို႔ တရားအထူးကို ရေစႏိုင္ေသာ တရားေတာ္သည္ ထို၀ိနည္း, ထိုအဘိဓမၼာမဟုတ္, သုတၱန္တရားေတာ္သာ ျဖစ္၏၊

ခုဘ၀ ေနာက္ ဘ၀တို႔၌ ခ်မ္းသာသုခရေအာင္ ညႊန္ျပေသာ တရားေတာ္လည္း သုတၱန္တရားေတာ္ပင္ ျဖစ္၏၊ ထိုသုတၱန္တရားေတာ္မ်ားတြင္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားလညး္ ပါ၀င္၏၊ ေနလတို႔ လွည့္ပတ္ သြားလာပံုမ်ား လည္းပါ၀င္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသုတၱန္မွ တရားတခ်ိဳ႕ကို ေခတ္ပညာ တတ္တို႔က လက္ေတြ႕မဟုတ္၍ မယံုႏိုင္ဘဲ ရွိၾကေပလိမ့္မည္။

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၄) အမ်ိဳး ဘာသာကို အထင္မေသးႏွင့္

၁၀။ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား စဥ္းစားဖြယ္

အမ်ိဳးကို အထင္မေသးႏွင့္

ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားသည္ ေခတ္အလိုက္ သိပၸ၀ိဇၨာတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားမွ နည္းယူရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း, ပစၥည္း ေငြ အေထာက္အပံ့ကိုလည္း ႏိုင္ငံျခားမွ အေတာ္အတန္ ရေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံျခားူမ်ိဳးမ်ားကို အထင္ႀကီးေကာင္း ႀကီးပါလိမ့္မည္၊

သို႔ေသာ္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးသည္ ထာ၀ရျမင့္ေနမည္ မဟုတ္ပါ၊ ထိုလူမ်ိဳးမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေခါင္းေဆာင္ေနခိုက္ ျမင့္ေန၍ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရွိေသာအခါ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က် တတ္ပါသည္၊

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ျမင့္ခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရၿပီးလွ်င္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာရာမွ ခ်က္ခ်င္း ကြ်န္ျဖစ္ရပံုကို စဥ္းစားၾကပါ၊

ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔တစ္ေတြ ယခုတစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါလွ်င္ ဤျပည္ေထာင္စု ျမန္မာလူမ်ိဳးလည္း ေခတ္အလိုက္ တိုးတက္သင့္သေလာက္ တိုးတက္ရ မည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ မိမိလူမ်ိဳးကို အထင္မေသးဘဲ “ႀကိဳးစားလွ်င္ ဘုရားေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးရဲ႕”ဟူေသာ ျမန္မာ့လက္သံုး ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ျပဳကာ ႀကိဳးစား၍ တိုးတက္ ႏိုင္ေသာ လမ္းကို ေျဖင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းသြားဖို႔ ျပင္ၾကပါေလာ။

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၃) သီလရွင္မ်ား၏၀န္ေဆာင္ေက်ာင္းတုိက္

သီလရွင္မ်ား၏၀န္ေဆာင္ေက်ာင္းတုိက္

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သီလရွင္မ်ားလည္း ေခတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ အမ်ဳိး သမီးကေလးမ်ားကုိ ပညာသင္ေပးမႈ, အက်င့္စာရိတၱ ျပဳျပင္မႈမ်ားကုိ   ျပဳေစလုိပါသည္၊ ထုိသုိ႔ ျပဳျပင္ဖုိ႔ရန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ၀န္ေဆာင္ ေက်ာင္းတုိက္ လုိသကဲ့သို႔ သီလရွင္မ်ားအတြက္လည္း အမွန္ပင္ ၀န္ေဆာင္ေက်ာင္းတုိက္ လုိပါလိမ့္မည္၊

ထုိသုိ႔ ၀န္ေဆာင္ ေက်ာင္းတုိက္၀ယ္ စနစ္က်ေသာ ပညာကုိ သင္ယူၾကၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ ၿမဳိ႕ရြာနယ္ပယ္သုိ႔ ျပန္၍ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ အားကုိးရာမ်ား ျဖစ္ႏုိင္မွ သာ တစ္နည္းတစ္လမ္းအားၿဖင့္ ေရွးဘိကၡဳနီ ေထရီမတုိိ႔၏ ေနရာ ၀င္၍ ဗုဒၶသာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ရာ ေရာက္ၾကပါလိမ့္မည္။

ဘာသာေသြး အပိုင္း (၃၂) ဘုန္းႀကီးႏွင့္ သီလရွင္မ်ားတာဝန္

ဆရာဘုန္းႀကီးမ်ားတာ၀န္

စာသင္သားတိုင္း အေျခခံနည္းမွန္ဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္၊ အေျခခံ ဟူရာ၌ စာတစ္မ်ဳိးကိုသာ ဆိုလိုသည္ မဟုတ္ပါ၊ အေန အထိုင္ အ၀တ္ အစား အေျပာအဆိုမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္၊ စာသင္သားဘ၀သည္ ပဋိသေႏၶတည္ပံုႏွင့္ တူ၏၊ အမ်ဳိးညံ့၌ ပဋိသေႏၶ တည္မိလွ်င္ တစ္ဘ၀လံုး ထိုအမ်ဳိး၏ ထံုးစံအတိုင္း အညံ့နည္းကို ရသကဲ့သို႔, ထို႔အတူ စည္းကမ္းမရွိ ေသာ ဆရာ့အထံ၌ စာသင္သားဘ၀ ေရာက္ေနလွ်င္ ထိုဆရာသမား၏ ထံုးစံအတိုင္းသာ ေျပာဆို ေနထိုင္နည္းကို ခံယူရပါလိမ္႔မည္၊

အမ်ဳိးေကာင္း၌  ပဋိသေႏၶတည္မိလွ်င္ကား ထိုအမ်ဳိးေကာင္း၏ ထံုးေကာင္းကို ရႏုိင္သကဲ့သို႔, ထိုအတူ ဆရာေကာင္းထံ၌ စာသင္သားဘ၀ေရာက္လွ်င္ ထိုဆရာ့အထံမွ ေကာင္းေသာနည္းမ်ားကို ခံယူရရွိပါလိမ့္မည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေက်းရြာဆရာသမားမ်ားသည္ မိိမိတပည့္ကုိ နည္းေကာင္းရမည့္ လမ္းကုိသာညႊန္းၿပဖုိ႔ တာ၀န္႐ွိၾကပါသည္။