အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၅၄) အႏုမာနဉာဏ္ကေနၿပီးေတာ့ ေနာက္ ပဋိေဝဓ ဆိုတဲ့ ကိုယ္တိုင္ ထိုးထြင္းၿပီးေတာ့ သိႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္မ်ိဳးရေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း

ဝိသုဒိၶမဂ္မွာ ျပထားတဲ့ ဥပမာေလးတစ္ခုက ေရေျမာင္းေလးတစ္ခုရဲ႕ ဟိုဘက္ကို ခုန္ကူးခ်င္တဲ့သူဟာ ဒီဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ကို ႀကိဳးေလးခ်ည္ထားတယ္၊ သစ္ကိုင္းကို ႀကိဳးေလးနဲ႔ ခ်ည္ထားၿပီး အဲဒီႀကိဳးေလးကို တြဲေလာင္းခိုၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းက ဟိုဘက္ကမ္းကို ခုန္တာ၊ ႀကိဳးဆြဲၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းကို ခုန္တာ၊ ဟိုဘက္ကမ္းလည္း အေျခခ်မိေရာ ႀကိဳးကို ကိုင္ထားေသးလား၊ လႊတ္လိုက္တာ။ ကိုင္ထားရင္ ဒီဘက္ျပန္ေရာက္လာမွာ ေပါ့ေနာ္။

                   ႀကိဳးကိုလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သခၤါရအာ႐ံုကို စိတ္ကမတြယ္ေတာ့ဘူး လႊတ္ပစ္လုိက္တယ္၊ သခၤါရမရွိတဲ့ အာ႐ံုကိုဆြဲကိုင္လုိက္တယ္။ အဲဒီအာ႐ံုက ဘာတုန္းဆိုေတာ့ နိဗၺာန္ပဲတဲ့၊ ဒီလိုဆိုလိုတယ္၊ အကယ္၍သာ သခၤါရအာ႐ံုေပၚမွာ ဆက္ၿမဲေနမယ္ဆိုရင္ “ထိုနည္း၎ ထိုနည္း၎” ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ေနမွာပဲေနာ္။ ဒီဘက္ပဲ ဆက္ျဖစ္ေနမွာ၊ သခၤါရအာ႐ံုကို လႊတ္လိုက္တယ္။

                   ဒါေၾကာင့္မို႔ အာ႐ံုေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတာ၊ သခၤါရေတြ မရွိတဲ့ အာ႐ံု၊ သခၤါရကင္းတဲ့ အာ႐ံု၊ သခၤါရ ေတြ ဆိတ္သုဥ္းသြားတဲ့ အာ႐ံုကို အာ႐ံုျပဳၿပီးေတာ့ ေသတာပတၱိမဂ္စိတ္ေလး ေပၚလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ သံသယနဲ႔ အျမင္မွားမႈဆိုတဲ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကစာၦ ကြားသြားတယ္၊ က်န္တဲ့ ကိေလသာေတြလည္း အားနည္းသြားတယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၅၃) နိဗၺာန္ဆိုကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳပံု

ကဲ ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳပံုျပဳနည္းက ဘယ္လိုလဲ၊ နိဗၺာန္ကို ဘယ္လိုမ်က္ေမွာက္ျပဳသလဲ၊ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳခ်င္လို႔ရွိရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိေတာ့ သမထက်င့္စဥ္က်င့္ၿပီး ဝိပႆနာကူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က တစ္လိုင္း၊ သမက်င့္စဥ္ၿပီးရင္ ဝိပႆနာကိုသြားရမယ္၊ ဝိပႆနာကို တိုက္႐ိုက္က်င့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က တစ္လိုင္း၊ သမထက စ,ခ်င္စ၊ သို႔မဟုတ္ ဝိပႆနာကို တိုက္႐ိုက္ စ,ခ်င္ စ၊ နည္းႏွစ္သြယ္ ရွိတယ္ေပ့ါ။

                   သမထက်င့္စဥ္ကိုက်င့္၊ က်င့္ၿပီးရင္ ထိုသမထက်င့္စဥ္ရဲ႕ အရွိန္အဝါေတြကို ယူၿပီးေတာ့ ထို သမထက်င့္စဥ္က ရလာတဲ့ သမထက်င့္စဥ္ထဲမွာျဖစ္တဲ့ စ်ာန္တရားထဲမွာပါတဲ့ တရားေတြကို ႐ႈ၊  အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ႐ႈ အဲဒါ ဝိပႆနာပဲ၊ ႐ူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ခုနက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ ဆိုတဲ့ သခၤါရအာ႐ံုေတြ ခ်ဳပ္ဆံုးသြားတဲ့၊ သခၤါရေတြကင္းသြားတဲ့ ဝိသခၤါရ ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳတယ္၊ နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့အခါ ဆိုင္ရာ ဆုိင္ရာ ကိေလသာေတြကို မဂ္က ပယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီလမ္းနဲ႔သြား၊ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳခ်င္လို႔ရွိရင္ ဒီက်င့္စဥ္နဲ႔ပဲ သြားရမယ္။

                   ကဲ ဆိုပါစို႔ - ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က သမထက်င့္စဥ္ကေန သြားၾကည့္မယ္၊ ဘယ္လိုသြားမတုန္းဆိုေတာ့ စ်ာန္ရေအာင္ (တစ္ေန႔ကေျပာခဲ့သလို) စိတ္ကို အာ႐ံုနဲ႔ ေလ့က်င့္မယ္၊ ဗုဒၶါႏုႆတိန႔ဲ ေလ့က်င့္မလား၊ ထြက္ေလဝင္ေလနဲ႔ ေလ့က်င့္မလား၊ ဘာနဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ေလ့က်င့္၊ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုတစ္ခုခုနဲ႔ စိတ္ကိုေလ့က်င့္လိုက္၊ ေလ့က်င့္လုိက္လို႔ရွိရင္ ထို အာ႐ံုေပၚမွာ စိတ္ဟာတည္ၿငိမ္သြားမယ္၊ သမာဓိေတြ ရသြားမယ္ေပါ့၊ အဲဒီလို သမာဓိ အရွိန္အဝါေကာင္းသြားလို႔ ဥပစာရသမာဓိ စ်န္နားကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ စ်ာန္ရသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ျဖစ္ေစ၊ ထိုစ်ာန္ကေန ထၿပီးတဲ့အခါ ထိုစ်ာန္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ဝိတက္တို႔ ဝိစာရတို႔ ပီတိတို႔ သုခတို႔ ဧကဂၢတာတို႔ မိမိစိတ္ထဲမွာ ထင္ေပၚရာျဖစ္တဲ့ နာမ္တရားေတြရဲ႕ သဘာဝကို ႐ႈတယ္။

                   နာမ္တရားေတြရဲ႕ သဘာဝကို ႐ႈတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘာကို ႐ႈရမွာတုန္း ပထမဆံုး သဘာဝလကၡဏာကို အရင္႐ႈရမယ္၊ တရား႐ႈတယ္ဆိုတာ သဘာဝလကၡဏာကေန ၾကည့္ရမယ္၊ ဥပမာမယ္ ပထဝီကိုျမင္တယ္ဆိုတာ ပထဝီရဲ႕ သဘာဝလကၡဏာက ဘာတုန္းဆိုလို႔ရွိရင္ ထဒၶလကၡဏာ - ခက္မာတယ္၊ အတံုးအခဲျဖစ္တဲ့ သေဘာ၊ ေပ်ာ့ျခင္းသေဘာ မာျခင္းသေဘာ၊ အဲဒါ ပထဝီရဲ႕ လကၡဏာပဲ၊ ပူတယ္ ေအးတယ္ဆိုတာက ေတေဇာရဲ႕ သေဘာ၊ လႈပ္ရွားတယ္ တြန္းကန္တယ္ဆိုတာက ဝါေယာရဲ႕ သေဘာ၊ ဖြဲ႔စည္းတယ္ ယိုစီးတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာက အာေပါရဲ႕ သေဘာပဲေပါ့။

                   အဲဒီ သဘာဝလကၡဏာေတြကို အရင္ၾကည့္လို႔ သဘာဝလကၡဏာျမင္ရင္ သခၤါရတရားကို ျမင္တယ္လို႔ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ တရားကို သိတယ္လို႔ေျပာတာ၊ နာမ္တရားကို ၾကည္မယ္ဆိုရင္ “ဝိတက္သည္ စိတ္ကို အာ႐ံုသို႔တင္ေပးတဲ့ လကၡဏာ ရွိတယ္၊  ဝိစာရက အာ႐ံုေပၚမွာ လွည့္လွည့္ၿပီးေတာ့ ေနတက္တဲ့ သဘာဝရွိတယ္၊ ပီတိက အာ႐ံုေပၚမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္တဲ့သေဘာရွိတယ္” အဲဒီ သဘာဝလကၡဏာေလးေတြကို ႐ႈလိုက္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ အဲဒီ တရားကို ေတြ႔ရွိျခင္းပဲျဖစ္တယ္၊ အဲဒါ အစစ္အမွန္ကို ေတြ႔ရွိျခင္းပဲ။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၅၂) နိဗၺာန္ဆိုတာ ကိုယ့္ခႏၶာကို္ယ္ထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ဆိုရင္ အဲဒါကို ရွင္းၾကရေအာင္၊

နိဗၺာန္ဆိုတာ ကိုယ့္ခႏၶာကို္ယ္ထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ဆိုရင္ အဲဒါကို ရွင္းၾကရေအာင္၊ ဘယ္လိုရွင္းၾကမတုန္း ဒီစကားကို။ ၾကည့္ - တျခားပုဂၢိဳလ္ေတြ အသာထား၊ ျမတ္စြာဘုရားဘဝနဲ႔ ေျပာၾကည့္ေအာင္၊ ဘုရားအေလာငး္ေတာ္က ၂၉-ႏွစ္မွာ ေတာထြက္တယ္၊ ၃၅-ႏွစ္မွာ ဗုဒၶဂယာေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္, သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို ရၿပီးေတာ့ ဘုရားျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ရသြားတယ္ဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ရဲ႕ အာ႐ံုျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကိုလည္းရတယ္လို႔ ေျပာရတယ္။

                   ျမတ္စြာဘုရား အဲဒီအခ်ိန္မွာရတဲ့ နိဗၺာန္ကို ဘာနိဗၺာန္လို႔ေခၚတုန္းဆိုရင္ ‘ကိေလသာနိဗၺာန’ - ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းသြားတာ၊ ဘဝသံသရာကပါလာတဲ့ ဝါသနာႏွင့္တကြေသာ ကိေလသာေတြကို အရဟတၱမဂ္နဲ႔ အၾကြင္းမဲ့ထိေအာင္ ပယ္လိုက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိေလသာေတြၿငိမ္းသြားတာ၊ အဲဒီ “ကိေလသနိေရာဓ နိဗၺာန္” ျမတ္စြာဘုရားသႏၲာန္မွာျဖစ္တာ၊ ေဗာဓိပင္ႀကီးမွာ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊  ဘယ္မွာျဖစ္တုန္း၊ ျမတ္စြာဘုရား သႏၲာန္မွာ၊ ၿငိမ္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္မွာၿငိမ္းတာလဲ၊ မၿငိမ္းခင္က ကိေလသာေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာေကာ ဘယ္သူ႔သႏၲာန္မွာ ျဖစ္တာလဲ၊ ေဟာ ျမတ္စြာဘုရား သႏၲာန္မွာျဖစ္တာ၊ ၿငိမ္းသြားတယ္ ဆိုတာလည္း အဲဒီမွာပဲ ၿငိမ္းတယ္၊ ဒီလိုေျပာရတယ္ေပါ့၊ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ ၿငိမ္းတာ၊ အဲဒါကိုပဲ ‘ကိေလသပရိနိဗၺာန’ လို႔ စာေပကေျပာတာ။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၅၁) (“နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္မွာရွိသလဲ” ? )

အဲဒီေတာ့ တစ္ခုမွတ္ဖို႔ကေတာ့ “နိဗၺာန” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ အႏွစ္သာရပိုင္းကို သိရမယ္။ “နိဗၺာန္ ဆိုတာ ေလာကုတၱတရာတရား ျဖစ္တယ္”။ ေလာကုတၱရာတရား ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေလာကနဲ႔ မဆက္စပ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳး တစ္ခု မွတ္ရမယ္။

                   ေနာက္စတ္ခုက “နိဗၺာန္ဟာ မဂ္ဉာဏ္ ေလးပါးနဲ႔မွ မ်က္ေမွာက္ျပဳလို႔ရတယ္”၊ နိဗၺာန္ဟာ မဂ္စိတ္ ဖိုလ္စိတ္တို႔ရဲ႕ အာ႐ံုျဖစ္တယ္၊ ‘မဂၢဖလာန မာရမၼဏ ဘူတံ’ အဲဒီလို မဂ္စိတ္ ဖိုလ္စိတ္ေတြရဲ႕ အာ႐ံုျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေခၚတုန္း၊  ‘ဝါန သခၤါတာယ တဏွာယ နိကၡႏၲတၱာ’၊ တစ္ဘဝနဲ႔ တစ္ဘဝကို ဆက္စပ္ၿပီးေပးတက္တဲ့ တဏွာကို ဝါန လို႔ ေခၚတယ္။ တစ္ဘဝနဲ႔ တစ္ဘဝ ဆက္စပ္ေပးတဲ့ ဝါန ဆိုတဲ့ တဏွာကေန လြတ္သြားတာကို နိဗၺာန္လို႔ ေခၚတယ္လို႔ ဒါေလးကို အၾကမ္းဖ်င္း မွတ္ထားရမွေပါ့။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၅၀) ( ဝိပႆနာက်င့္စဥ္နဲ႔ က်င့္မွ အဲဒီ မဂ္စိတ္ ဖိုလ္စိတ္ဆိုတာ ေပၚလာႏိုင္တာ)

ေနာက္ ထိုထုသုတၱန္ ပါဠိေတာ္ေတြမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ‘ခႏီၱ ပရမံ တေပါတိ တိကၡာ၊ နိဗၺာနံ ပရမံ ဝဒႏိၱ ဗုဒၶါ’ ‘နိဗၺာန္ကို အျမတ္ဆံုး’ လို႔ အဆင့္အျမင့္ဆံုး ပန္းတိုင္အေနနဲ႔ ဒီလိုေဟာထားတာရွိတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ‘နိဗၺာနံ ပရမံ သုခံ’ သို႔မဟုတ္ ‘နိဗၺာန ပရမံ သုခံ’ ‘ခ်မ္းသာေတြထဲမွာ နိဗၺာန္ဟာ အေကာင္းဆံုးပဲ’ လို႔၊ လူ႔ေလာက လူေတြဟာလည္း ခ်မ္းသာ ဆိုလို႔ရွိရင္ သေဘာက်တယ္ေလ။

                   အဲဒီေတာ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ဘာနဲ႔ ေတြးတုန္းဆိုရင္ မ်က္စိကျမင္ရတဲ့ အာ႐ံုေလးေပၚမွာ ေက်နပ္ေနတဲ့ ခ်မ္းသာ၊ နားက ၾကားရတဲ့ အသံေလးေပၚမွာ ေက်နပ္ေနတဲ့ ခ်မ္းသာ၊ ႏွာေခါင္းက နမ္း႐ွဴရတဲ့ အနံ႔၊ လွ်ာက အရသာခံရတဲ့ အရသာ၊ ခႏၶာကိုယ္က အထိအေတြ႔ ခံစားရတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ႀကံစည္စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရသာ၊ အဲဒီ အရသာေလးေတြ၊ စိတ္ထဲမွာ ႀကံစည္စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ ရလာတဲ့ အေတြးေတြ၊ အဲဒါေတြ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သုခေသာမနႆ လို႔ ဆိုတဲ့ ခ်မ္းသာမႈ ဝမ္းသာမႈေလးေတြ အဲဒီ ခ်မ္းသာနဲ႔ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို သြားၿပီးေတာ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္တယ္၊ ခ်မ္းသာဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီလို ခ်မ္းသာမ်ိဳးပဲ ေနမွာပဲလို႔ ကိုယ္ရ,တာနဲ႔ သြားၿပီးေတာ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္တက္တယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၉) (အတြယ္အတာ ရွိေနေသးသမွ် နိဗၺာန္မေရာက္ေသးဘူး)

အဲဒီေတာ့ ေရွးဦးစြာ မွတ္ရမွာက တို႔တစ္ေတြ အတြယ္အတာ ရွိေနေသးသမွ် နိဗၺာန္မေရာက္ေသးဘူးဆိုတာ မွတ္ထားရမယ္၊ အတြယ္အတာ ကင္းျပတ္သြားၿပီ ဆိုရင္ တို႔တစ္ေတြ နိဗၺာန္ေရာက္ၿပီလို႔၊ ေအး တခ်ိဳ႕က အဲလိုက်ေတာ့ ေျပာၾကလိ္မ့္မယ္၊ “တပည့္ေတာ္ ဘယ္သူ႔မွ မတြယ္တာေတာ့ပါဘူး၊ သားသမီးေတြ အေပၚလည္း မတြယ္ဘူး၊ ပစၥညး္ဥစၥာလည္း မတြယ္ေတာ့ဘူး၊ အားလံုး စြန္႔လြႊတ္ထားၿပီ” ဒီလို ေျပာေကာင္းေျပာလိမ့္မယ္၊ တြယ္တာမႈ ဆိုတာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္တြယ္ေနတာေနာ္၊ လြတ္သြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိဘူး၊ သားသမီးမရွိလို႔  သားသံေယာဇဥ္ မရွိဘူး၊ သမီး သံေယာဇဥ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က တစ္ခုခု သြားၿပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္ ရွိေသးတာပဲ၊ တစ္ခုမတြယ္ရရင္ တစ္ခုသြားတြယ္ ေနေသးတာပဲ၊ တဏွာရွိေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ မတြယ္လု႔ိ မရဘူး၊ 

တြယ္ေနေသးတာပဲ၊ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူ႔ တြယ္တုန္းဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ျပတ္တြယ္ေနတယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄ဂ) (နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ စကားလံုးဟာ အတြယ္အတာကေန လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ေနရာ)

 အခန္း - ၁၀  နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း 

‘နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း’ လို႔ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ စကားႏွစ္ခုရွိတယ္၊ ‘နိဗၺာန္’ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ‘မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း’ ဆိုတဲ့ စကား၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ နိဗၺာန္ဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း သိၾကတယ္၊ သို႔ေသာ္ နိဗၺာန္ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သာမန္သိထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ  ရွိသလို၊ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာရယ္လုိ႔ မသိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိတယ္၊ အမ်ားက “နိဗၺာန္” “နိဗၺာန္” နဲ႔ေျပာတာနဲ႔ နိဗၺာန္လို႔ လိုက္ေျပာေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိတယ္။

                   နိဗၺာန္ကို ဦးတည္ခ်က္ထားၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္စင္ေတြ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳၾကတယ္၊ ‘ဣဒံ ေမ ပုညံ နိဗၺနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု’ အစဥ္အလာအရ သင္ၾကားေပးထားတဲ့ အတိုင္း နိဗၺာန္ ကို ဆုေတာင္းၾကတယ္။

တဏွာခ်ဳပ္မွ နိဗၺာန္ရ

                   သို႔ေသာ္ “နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာလဲ” တခ်ိဳ႕ကလည္း အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ နိဗၺာန္ကို သိထားတယ္၊ နိဗၺာန္ဟာ အုိျခင္း ကင္းရာျဖစ္တယ္၊ နာျခင္းကင္းရာ ျဖစ္တယ္၊ ေသျခင္းကင္းရာျဖစ္တယ္၊ မအိုရဘူး၊ မနာရဘူး၊ မေသရဘူးလို႔ အဲဒီလို ဆိုထားတဲ့အခါက်ေတာ့ နိဗၺာန္က မအိုရ၊ မနာရ၊ မေသရဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အၿမဲတမ္း ထာဝရေနရမယ္လို႔ ဒီလို ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိမယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၇) အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာ ကို ပယ္ရွားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ

ဦးဘရဲ႕ စိတ္က ဆိုပါစို႔ - မဟာဝိပါတ္ ဉာဏဝိပၸယုတ္စိတ္ထဲက တစ္ခုခုျဖစ္တယ္၊ ဦးဘရဲ႕ ဘဝမွာ တရားနာတယ္၊ တရားအားထုတ္တယ္၊ စာေပေတြ လိုက္စားတယ္၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ လုပ္တယ္၊ အဲဒီစြမ္းအားေၾကာင့္ ၾကည့္ေနာ္ ဦးဘ ဘဝတုန္းကေတာ့ ဉာဏဝိပၸယုတ္နဲ႔ ပဋိသေႏၶ ေနလာတယ္၊ ဉာဏဝိပၸယုတ္ နဲ႔ ပဋိသေႏၶ ေနလာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ စုတိကလည္းပဲ ဉာဏဝိပၸယုတ္စုတိပဲ၊ အဲဒီစုတိေလး ခ်ဳပ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ပဋိသေႏၶက်ေတာ့ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြက ေနၿပီးေတာ့ ေသာမနႆသဟဂုဏ္ ဉာဏသမၸယုတ္ မဟာဝိပါတ္စိတ္ ဆိုတာ ကို အက်ိဳးေပးလိုက္တယ္။

                   ေဟာ - ေမာင္လွရဲ႕ သေႏၶစိတ္က်ေတာ့ ဉာဏသမၸယုတ္ျဖစ္သြားတယ္၊ ဦးဘရဲ႕ စုတိစိတ္တုန္းက ဉာဏဝိပၸယုတ္ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ စုတိစိတ္နဲ႔ ပဋိသေႏၶစိတ္ဟာ တူေသးရဲ႕လား၊ မတူေတာ့ဘူး၊  ကံတရားကေန ဖန္တီးၿပီးေတာ့ သြားတာ၊ ဒီေတာ့ ဦးဘရဲ႕ စုတိစိတ္ေလးက ဒီမွာ ပဋိသေႏၶစိတ္အေနနဲ႔ ေမာင္လွထဲ ဝင္စားလာတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဟုတ္ရင္ ထပ္တူပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ သူ႔ရဲ႕ ဒီဝိညာဏ္စိတ္ေလးက ထပ္တူပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ အဲသလို ထပ္တူမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သဘာဝခ်င္း အေျခအေနခ်င္း အမ်ားႀကီး ကြဲျပားျခားနားတယ္၊ ဒီလို ဆိုလိုတာေနာ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၆) ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း ဆိုတာကို ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာရရင္

          ဆိုပါစို႔ - မေန႔က ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း ဆိုတာကို ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာရရင္ ဦးဘဆိုတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာဂါျဖစ္ေနလို႔ ခုနက ေသျခင္း ၄-မ်ိဳးထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ သူေသေတာ့မယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ဦးဘရဲ႕ အသက္တို႔ လိပ္ျပာတို႔ ဝိညာဥ္တို႔က ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ေမာင္လွခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အဲဒီ ဦးဘႀကီး ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အက်ိဳးတရားေတြကို ထုတ္လုပ္မယ့္ ဘယ္အရာေတြရွိတုန္းဆို - သူ႔ရဲ႕သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဝိဇၨာရွိတယ္, တဏွာရွိတယ္, ကံရွိတယ္၊ အဲဒီ ဦးဘႀကီး ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနတ့ဲအခ်ိန္မွာ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အမႈေတြဟာ သူ႔ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုကို လႊမ္းမိုးၿပီးေတာ့ ေပၚလာတယ္တဲ့၊ ေသခါနီးဆဲဆဲမွာ လႊမ္းမိုးၿပီးေပၚတာ၊ အဲဒီ ေပၚလာတဲ့အရာေတြဟာ ကံရင္လည္းျဖစ္မယ္၊ ကမၼနိမိတ္ေတြရင္လည္း ျဖစ္မယ္၊ ဂတိနိမိတ္ေတြရင္လည္းျဖစ္မယ္၊ ဒီလို ဆိုလိုတယ္ေနာ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၅) အေၾကာင္းတရားက ၃-ခု

အေၾကာင္းတရားက ၃-ခု

                   အဲလိုရွင္းျပတဲ့အခါမွာ ဘဝတစ္ခုကို ဖန္တီးတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္သူက အေရးပါးတုန္းလို႔ဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းတရား ၃-ခုရွိတယ္၊ “အဝိဇၨာရယ္, တဏွာရယ္, ကံရယ္” အေၾကာင္း ၃-မ်ိဳးရွိတယ္၊ ဘဝတစ္ခုကို ဖန္ဆင္းတဲ့ ေနရာမွာ အဘိဓမၼာတသဂၤဟက်မ္းမွာ “အဝိဇၨာႏုသယပရိကိၡေတၱန၊ တဏွာႏုသယမူလေကန သခၤါေရန ဇနိယမာနံ” လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ပဋိသေႏၶစိတ္ကေလးကို ထုတ္လုပ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားက ၃-မ်ိဳး ထုတ္ျပတယ္၊ ဒါက main cause လို႔ဆိုတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကို ထုတ္ျပတာ၊ တျခားအေၾကာင္းေတြ မရွိဘူးလို႔ မေျပာရဘူး၊ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အေရးပါဆံုးအေၾကာင္းက အဲဒါေတြပဲ။

                    ဓမၼစၾကာတရားေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက “ဒုကၡသမုဒယ” ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တဏွာကို အဓိကထား ေဟာတယ္၊ တဏွာကို အဓိကထားၿပီးေတာ့ ေျပာတာျဖစ္လို႔ “ကတမံ စ ဘိကၡေဝ ဒုကၡသမုဒေယာ အရိယသစၥံ” ဒုကၡကိုျဖစ္ေစတက္တဲ့ အရိယသစၥာ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ေမးၿပီးေတာ့ “ယာယံ တဏွာ ေပါေနာဗၻဝိကာ နႏီၵရာဂ သဟဂတာ တၾတ တၾတ ဘိနႏိၵနီ”၊ ျမတ္စြာဘုရားက တဏွာကို အဓိကထားၿပီးေဟာတယ္၊ ဒုကၡကို ထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တဏွာဟာ အဓိကပဲ။

       

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၄) အခန္း - ၉ ဘဝသစ္၌ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း {Reincarnation and Rebirth}

Reincarnation and Rebirth

                   ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ရွင္းရွင္းေလးေဟာထားတုန္းဆိုရင္ “အင္မတန္ေသးငယ္တ့ဲ ေျမမႈန္ေလးေလာက္ေတာင္မွပဲ ေလာကႀကီးမွာ ၿမဲတယ္ဆိုတဲ့အရာ မရွိဘူး၊  အကယ္၍ ျမဴမႈန္ေလးေလာက္အရာေလးတစ္ခုေတာင္ ၿမဲတဲ့အရာ ရွိတယ္ဆိုရင္ ျမတ္ေသာအက်င့္ က်င့္စရာမလိုဘူး” တဲ့၊ ဆိုလိုတာက တရားဓမၼေတြ က်င့္သံုးရတာဟာ မၿမဲလို႔ က်င့္သံုးရတာ။ မၿမဲတဲ့အရာေတြ၊ ေျပာင္းလြဲေနတ့ဲအရေတြျဖစ္လို႔ မခိုင္ၿမဲလို႔ ဒါေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ က်င့္သံုးရတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ ၿမဲတဲ့အရာရွိေနလို႔ရွိရင္ ဘာမွ က်င့္သံုးစရာ မလုိဘူးတဲ့၊ သူ႔သဘာဝအတိုင္း ၿမဲသြားမွာေပါ့။

                   အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ဗုဒၶဘာသာက်မ္းဂန္ေတြက်ေတာ့ Reincarnation ဆိုတဲ့ အသံုးကို မသံုးေတာ့ဘဲနဲ႔ Rebirth ကို သံုးတယ္၊ Rebirth က ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း၊ Reincarnation က ဝင္စားျခင္း၊ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ဝင္စားျခင္း၊ Rebirth ဆုိတာက အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း၊ ကံတရားကအေနနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာမႈပဲရွိတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ ခိုင္ၿမဲေနတဲ့ အရာဝတၳဳ တစ္ခုကေနၿပီးေတာ့ တစ္ဘဝကေန တစ္ဘဝကူးေနတာ မဟတ္ဘူးတဲ့။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၃) အခန္း - ၉ ဘဝသစ္၌ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း {မတူညီမႈေတြကို မသိလို႕ ရွိရင္ အတူတူပါပဲဆိုတာနဲ႔ ေရာႀကိတ္တက္တယ္}

                   ဗုဒၶျမတ္စြာ လက္ထက္ေတာ္အခါကာလတုန္းက “သာတိ” ဆိုတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးရွိတယ္၊ သူက “ဘုရားေဟာတဲ့တရား သူနားလည္တယ္တဲ့၊ သံသရာအေၾကာင္း နားလည္တယ္, ကံအေၾကာင္း နားလည္တယ္၊ အဲဒီ နားလည္တဲ့အတိုင္း ေျပာရမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေဟာဒီလူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ spirit လု႔ိ ေခၚတဲ့ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးက စကားေျပာတက္တယ္, ခံစားတက္တယ္” (ဟိႏၵဴဝါဒမွာ စကားေျပာတာ ဘယ္သူက ေျပာတာတုန္း အတၱေလးက စကားေျပာတာ၊ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးက စကားေျပာတယ္၊ စိတ္ကို အသံုးခ်တယ္၊ စိတ္တို႔ ႐ုပ္တို႔ ဆိုတာ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အသံုးခ် ပစၥည္းေလးေတြပဲ၊ အဲဒါကို ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အသံုးခ် ပစၥည္းေလးေတြပဲ၊ အဲဒါကို “အတၱနိယ” လို႔ ေခၚတာ၊ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္း။

                   “တေဒဝ ဝိညာဏံ သံသရတိ” တဲ့ သူေျပာတဲ့ စကားလံုးေလးက၊ ေဟာဒီ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးသည္ပင္လွ်င္ သံသရာလည္ေနတာ၊ ေဟာဒီ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးသည္ပင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုကေန ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ သြားတာ၊ တစ္ဘဝကေန တစ္ဘဝသြားၿပီးေတာ့ ဘဝသစ္ေတြ ျဖစ္ေနတာလို႔ သူက ဒီလိုေျပာတယ္။

                   ဒီလိုေျပာတဲ့အခါ ရဟန္းေတာ္ေတြက သူ႔ကို အဲသလိုမေျပာနဲ႔၊ ဒါ ဗုဒၶဘာသာအျမင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ရွင္းျပၾကတယ္၊ သူ လက္မခံဘူး၊ လက္မခံေတာ့ ဘုရားဆီပို႔တယ္၊ ဘုရားဆီပို႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက “ကဲ - မင္းက ‘ဝိညာဏ ဝိညာဏ’ ဝိညာဏ္ ဝိညာဏ္နဲ႔ေျပာတယ္၊ ဘယ္ ဝိညာဏ္ကို ေျပာတာတုန္း” ဆိုေတာ့ “ဝေဒါ ေဝေဒေယ်ာ” တဲ့၊ သူေျပာပံုေလးက ‘ဝေဒါ’ စကားေျပာတက္တယ္တဲ့၊ “ေဝေဒေယ်ာ” ခံစားတက္တယ္တဲ့၊ ေကာင္းတဲ့ကံ ဆိုးတဲ့ကံ တို႔ရဲ႕ အက်ိဳးကို ခံတက္ စံတက္တဲ့ ဝိညာဏ္ေလးကို သူေျပာတာပါလို႔၊ Hinduism နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပဲ သူေျပာလိုက္တာ၊ ဒါေပမယ့္ သူက ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပဲ။

                   အဲသလိုေျပာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက “ငါေဟာတဲ့တရား မင္းဘယ္လိုလုပ္ၿပီး နားလည္တာလဲ” တဲ့၊ ငါက “ဝိညာဏ္ဏံ ပဋိစၥသမုပၸႏၷံ” ဝိညာဏ္ဆိုတာ အေၾကာင္းတရားကို စြဲၿပီးေတာ့ ျဖစ္တာ၊ စိတ္ဆိုတဲ့ ဝိညာဏ္ေလးဟာ၊ နာမ္ဆိုတဲ့ ဝိညာဏ္ေလးဟာ အေၾကာင္းတရားကို  စြဲၿပီးေတာ့မွ ျဖစ္ရတယ္၊ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿမဲေနတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး၊ အေၾကာင္းတရားးကို စြဲျဖစ္တယ္ ဆုိကတည္းက အေၾကာင္းမရွိရင္ ျဖစ္ပါ့မလား၊ “မျဖစ္ပါ ဘုရား”၊ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လာၿပီ၊ “ပဋိစၥသမုပၸႏၷ”၊ “ပဋိစၥ” - အေၾကာင္းတရားကို အမွီျပဳရမွာ “သမုပၸႏၷ” ျဖစ္လာတယ္၊ အေၾကာင္းတစ္ရားကိုမွီရမွ ျဖစ္လာတယ္လို႔ဆိုရင္ မမွီရရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၂) အခန္း - ၉ ဘဝသစ္၌ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း {ကမၼဝါဒခ်င္း တူေပမယ့္လို႔}

အခန္း- ၉ 

ဘဝသစ္၌ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း

          ဘဝသစ္၌ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္း ဆိ္ုတာ ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေဒသနာေတာ္အရျဖစ္တယ္။ ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္ထဲမွာ “ယာယံ တဏွာ ေပါေနာဗၻဝိကာ” = တစ္ဖန္ဘဝသစ္ကို ျဖစ္ေစတက္ေသာ လုိ႔ဆိုလိုတယ္။ ထိုထိုသုတၱန္ေတြမွာလည္း တကဏွာကို “ဘဝေနတၱိ” = ဘဝကိုေဆာင္တက္တဲ့တရား လု႔ိ ဘဝတစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ သယ္ေဆာင္သြားတဲ့တရားလို႔ ဒီလို ေဟာတယ္။

                   ကံ နဲ႔ ပတ္သက္လာလုိ႔ ရွီရင္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက “ဘဝဂါမီ” = ဘဝကိုျဖစ္ေစတက္တဲ့ကံ လို႔ ေဟာတယ္။ ဘဝသစ္၌ ျပန္လည္းေမြးဖြားျခင္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္းၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက “ပုနဗၻဝ” ဆိုတဲ့ စကားလံုး သံုးႏႈန္းထားတာရွိတယ္။ တမလြန္ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အျမင္ရွင္းဖို႔ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္။

                   ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ တမလြန္ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အျမင္ရွင္းဖို႔ ခက္ခဲတယ္၊ အျခား ဘာသာဝါဒေတြနဲ႔ ေရာယွက္ၿပီးေတာ့ မွားမွားယြင္းယြင္း ျဖစ္တက္တယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄၁) အခန္း - ၈ ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း {ပိဋကတ္စာေပအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေသတယ္ဆိုတာ အဂၤ ါ ၃-ခ်က္ ညီမွသာ ေျပာရမယ္တဲ့}

ေနာက္တစ္ခါ မေနာပေဒါသိက နတ္ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ မေနာပေဒါသိက ဆိုတာ စိတ္ဆိုးလို႔ ေသတာ၊ လူေတြ က်ေတာ့ စိတ္ဆိုး႐ံုနဲ႔ေသတာရွားတယ္။ ေသတဲ့သူက heart attack နဲ႔ ႏွလံုးေရာဂါရိွရင္ေတာ့ စိတ္ဆိုးရင္ ေသတာ၊ ဒါ့ျပင္ ေရာဂါနဲ႔ ေသခ်င္ေသမွာေပါ့၊ လူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ၾကမ္းတယ္၊ နတ္ေတြက်ေတာ့ စိတ္ဆိုးခံလို႔ မရဘူး၊ စိတ္ဆိုးလို႔ရွိလွ်င္ နတ္က ေသမွာ၊ လူေတြလည္း စိတ္ဆိုးလို႔သာ ေသမယ္ဆိုရင္ စိတ္ဆိုးရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။

                   အဲဒီနတ္ေတြ ဘယ္လို စိတ္ဆိုးၾကသလဲဆိုရင္ နတ္ေတြ ဥယ်ာဥ္သြားၾကတယ္၊ သြားတဲ့အခါ လမ္းမွာ ဆံုၾကတယ္ေပါ့၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စည္းစိမ္ခ်မ္းသာခ်င္းက မတူဘူး၊ အတိတ္ဘဝက ကံရွိရင္ ရွိသလို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္၊ လူေတြမွာလည္း ရွိတာေပါ့၊ ဒီလူက ကားေကာင္းႀကီး စီးလာတယ္၊ ဟိုလူက ကားစုတ္စီးလာတယ္၊ ကားစုတ္ စီးလာတဲ့သူက ကားေကာင္း စီးလားတဲ့သူကို မနာလိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။

                   အဲဒါမ်ိဳးလိုပဲ နတ္ေတြမွာလည္း အၿခံအရံနဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး ထြက္လာတဲ့အခါ အၿခံအရံနည္းနည္းနဲ႔ မေတာက္ေျပာင္တဲ့နတ္က ၾကည့္တာေပါ့၊ ၾကည့္တဲ့အခါ မ်က္ေစာင္းေလးထုိးၿပီးေတာ့ ၾကည့္တယ္၊ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၾကည့္ၿပီး ေမးေငါ့တယ္။ အဲလို ေမးေငါ့တာကို ဟိုနတ္ကလည္း ျမင္တယ္၊ ဒီေကာင္ ငါ့ကို မနာလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူကလည္း ျပန္ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုသိုလ္ကံနဲ႔ ငါျဖစ္တာ၊ မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္စိတ္ဆိုးတယ္၊ ဒီနတ္ကလည္း “ ဒီေကာင္ ၾကြားတားတားနဲ႔” ဆိုၿပီး စိတ္ဆိုးတယ္၊  ၂-ေယာက္ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ ဟိုနတ္ကလည္း စိတ္ဆိုး၊ ဒီနတ္ကလည္း စိတ္ဆိုးနဲ႔၊  စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္၊ စိတ္ဆိုးတဲ့မ်က္ႏွာ မသိသာဘူးလား၊ သိသာပါတယ္၊ သိသာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဟိုကလည္း စိတ္ဆိုး၊ ဒီကလည္း စိတ္ဆိုး၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြလိုေတာ့ ထ,မထိုးၾကပါဘူး၊ စိတ္ဆိုးတာပဲ ရွိတယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၄ဝ) အခန္း - ၈ ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း {အမွန္ကေတာ့ ဝဋ္ကၽြတ္လို႔ ခၽြတ္လို႔ရတာ၊ ဝဋ္မကၽြတ္ရင္ ခၽြတ္လို႔မရဘူး}

                   တစ္ခါတုန္းက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္၊ “ေသရြာျပန္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္း” ေတြထဲမွာ၊ အဲဒီရြာတစ္ရြာ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီရြာက လူေတြက ညေန ေနဝင္ၿပီးဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ “ထြက္ေၾကေဟ့ ထြက္ၾကေဟ့” ဆိုၿပီးေတာ့ အကုန္လံုး ရြာလံုးကၽြတ္ ထြက္ၾကတယ္၊ ထြက္ၿပီး ဘယ္သြားတုန္း ဆိုေတာ့ မီးပုံႀကီးတစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီ မီးပုံႀကီးဆီသြားၿပီး ခုန္ဆင္းၾကရတာဆိုပဲ၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့မွ ျပန္လာၾကတယ္၊ ခုန္ခုန္ခ်ၿပီး လူေတြ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ငိုၾကနဲ႔ တစ္ညလံုး အဲဒီလိုပဲ၊ မီးပံုထဲခုန္ဆင္း မီးေလာင္ခံ၊ မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ရြာထဲ ျပန္ဝင္လာၾကတယ္၊ ဒီလို ၿပိတၱာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္ေပါ့။

                   အဲဒီကၽြန္းကေလးထဲမွာ ေဝမာနိကၿပိတၱာေတြက ၇-ရက္ တိတိ စည္းစိမ္ခံစားၿပီး ၇-ရက္ ေျမာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ကို ေျပာထားခဲ့ေပါ့၊ “တို႔ ၇-ရက္ျပည့္ရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္၊ မင္း မပ်င္းမရိေနရစ္” ဆိုေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေတာ့ ေဖာင္ေလးစီးၿပီးေတာ့ ေရွ႕ခရီးဆက္သြားၿပိး ပင္လယ္ထဲ ေမ်ာသြားတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ပတၱျမားဗိမာန္နဲ႔ ေဝမာနိကၿပိတၱာမ ၈-ေယာက္နဲ႔ တစ္ခါေတြ႔ျပန္ေရာ၊ အဲဒီမွာတုန္းကလည္း ထို႔အတူပဲ သူတို႔ကလည္း ၇-ရက္ စည္းစိမ္ခံစား၊ ၇-ရက္ ငရဲခံလိုက္ ျဖစ္ေနတာ၊ ရက္ေစ့လို႔ သူတစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ရစ္ေတာ့ ေရွ႕ခရီး ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေရႊဗိမာန္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္းေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနပါလို႔ ထားလ်က္သားနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ေရာက္သြားတယ္တဲ့။

                   ၿမိဳ႕ကလည္းပဲ တံတိုင္းေလးဘက္နဲ႔ တံခါးေပါက္ႀကီး ၄-ေပါက္နဲ႔၊ အဲဒီ ၿမိဳ႕ႀကီးေရာက္တဲ့အခါ ဒီၿမိဳ႕တက္ၿပီးေတာ့ ဘုရင္လုပ္မယ္လို႔ အႀကံရတယ္၊ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္သူ႔ကို ပထမေတြ႔တုန္းလို႔ဆို ငရဲသားတစ္ေယာက္ ငရဲခံေနတာ သြားေတြ႔တယ္၊ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ သင္တုန္းစက္ႀကီး ခ်ာခ်ာလည္ၿပီးေတာ့  တစ္ေခါင္းလံုးကို လွီးျဖတ္ေနတာ၊ ေသြးေတြက ျဖာက်ေနတယ္၊ ေသြးေတြ စီးက်ေနတာ၊ ရင္ဘတ္မွာလည္းပဲ ႀကိဳးငါးသြယ္နဲ႔ စလြယ္သိုင္းကာ ထြက္ေျပးလို႔မရေအာင္ ခ်ည္ထားတာ။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၃၉) အခန္း - ၈ ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း {အင္မတန္စင္ၾကယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ပစ္မွားလို႔ရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဥပေစၦဒက ကံက ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တာ}

                   ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ဒုႆီဆိုတဲ့ မာရ္နတ္ႀကီးရွိတယ္၊ အဲဒီမာရ္နတ္ဟာ ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ရဲ႕ အတိတ္ဘဝတစ္ခုပဲ၊ အဲဒီဒုႆီမာရ္နတ္အေၾကာင္းကို မဇၩိပဏၰာသ၊ မာရသဇၨနိယ (မာရ္နတ္ကို ႀကိမ္းဝါးျခင္း) ဆိုတဲ့ သုတ္မွာရွိတယ္၊ အဲဒီသုတၱန္ စျဖစ္လာပံုက တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္ေမာဂၢလာန္ ေတာရေက်ာင္းေလးမွာ သီတင္းသံုးေနစဥ္  ရွင္ေမာဂၢလာန္ရဲ႕ ဗိုက္ထဲမာရ္နတ္က ဝင္ေနတယ္၊

ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဗိုက္ ေလးေတးေလးေတးျဖစ္ေနလို႔ ဘာမ်ားျဖစ္ေနတုန္းဆိုၿပီး အာ႐ံုျပဳၾကည့္တယ္၊  မာရ္နတ္ကလည္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ မ်ားတယ္ထင္တယ္၊  ေသးေသးေလး ဖန္ဆင္းထားေပမယ့္လို႔ သူ႔ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ရွိပံုရတယ္၊ ဗိုက္ထဲမွာ ေလးေတးေလးေတးမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကေန ေက်ာင္းထဲဝင္ထိုင္ၿပီး ငါ့ ဗိုက္ထဲ ဘာျဖစ္ေနတုန္း ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မာရ္နတ္က ဝင္ေနတာေတြ႔ရတယ္၊  အဲဒီေတာ့ ေျပာတယ္၊ “ဟဲ့ မာရ္နတ္၊ နင္ င့ါကို မညွင္းဆဲခ်င္နဲ႔၊ ဘုရားကိုလည္း မညွင္းဆဲခ်င္နဲ႔၊ ဘုရားရဲ႕ တပည့္ေတြကိုလည္း မညွင္းဆဲခ်င္နဲ႔၊ မင္းကို ငါျမင္တယ္၊ ထြက္” လို႔ ေျပာတာ၊ အဲဒါကို မာရ္နတ္က ဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီး ရမ္းေျပာတာ ေနမွာပါ၊ သူ မျမင္ေလာက္ပါဘူးလို႔ ထင္တယ္၊ မသြားဘဲနဲ႔ တံခါးၾကားမွာ ရပ္ေနေသးတယ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၃၈) အခန္း - ၈ ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း {ေသျခင္းေလးမ်ိဳး}

                   ျမတ္စြာဘုရားက ‘ေသျခင္းတစ္ပါး၊ ဤတရားကား စီးပြားမ်ားေျမာင္ အက်ိဳးေဆာင္သည္၊ အိုေအာင္ ေအာက္ေမ့စီးျဖန္းၾက’ ဆိုတဲ့အတိုင္း တစ္သက္လံုး စီးျဖန္းလို႔ ဒီလိုေျပာတာ၊ စီးျဖန္းခိုင္းတာ၊ စီးျဖန္းတယ္ဆိုတာ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ေပးထားတာ။

                   အာဠဝီျပည္ ျမတ္စြာဘုရား ၾကြၿပီးေတာ့ တရားေဟာတာ၊ မရဏႆတိကမၼ႒ာန္းကို ေဟာခဲ့တာပဲ၊ အဲသလို မရဏႆတိကမၼ႒ာန္းကို ေဟာလိုက္တဲ့အခါမွာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ပရိသတ္ေတြ လာၿပီးနာေပမယ့္လို႔ ပရိသတ္ထဲမွာ ပရဏႆတိဘာဝနာကို ေလ့က်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က တစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတယ္၊ က်န္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက မေလ့က်င့္ၾကဘူး၊ နာၿပီး ေပ်ာက္သြားတာပဲ။

                   ေလ့က်င့္တာကေတာ့ ရကၠန္းသည္ရဲ႕ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ပဲ၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားတဲ့ တရားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္သားၿပီးေတာ့ ေသျခင္းတရားကို အၿမဲတမ္း ဆင္ျခင္တယ္၊ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားၾကြလာလို႔ ေမးခြန္းေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ အမွန္ေျဖႏိုင္တာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ က်န္တဲ့သူေတြ ဘာေျဖရမွန္းမသိဘူး၊ ေျဖလုိက္ရင္ အလြဲခ်ည့္၊ ေမးခြန္း ၄-ပုဒ္၊ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း။

                   အဲဒီသတို႔သမီးေလး လာတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔အနားလာဖို႔ အရိပ္အေယာင္ျပေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ဘုရားနားေလးထိေအာင္လာၿပီး ဝတ္ျပဳတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ေမးတယ္ - “ဘယ္က လာတာတုန္း” လို႔ေမးတယ္၊ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈမျပဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ အိမ္က လာတယ္လို႔ပဲ ထင္တယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားက ေမးလိုတာက ဘယ္ဘဝကလာခဲ့တာတုန္းလို႔ေမးတာ၊  အဲဒီေတာ့ ဘယ္ကလာတာတုန္းဆိုေတာ့ သူက အေျဖမွန္ေပးႏိုင္တယ္ - “မသိပါ ဘုရား” . . . ေဟာ ေသျခင္းတရားကို သူစဥ္းစားထားတာကိုး၊ ဘယ္ဘဝကလာခဲ့တာတုန္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးကိုေျဖတာ၊ “ဘယ္က လာတာတုန္း?” “မသိပါဘုရား”၊ ဟ - ဘယ္လိုတုန္း အိမ္ကလာတာ သိလ်က္သားနဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္ မသိဘူးေျဖရတာတုန္း သူတို႔က ထုိအမ်ိဳးသမီးေလးေျဖတဲ့ အေျဖကို အေျဖမွားလို႔ ထင္ေနၾကေသးတယ္ေနာ္။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၃၇) အခန္း - ၈ ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း

အခန္း - ၈

ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း

                   အဘိဓမၼတသဂၤဟက်မ္း ဝီထိမုတ္ပိုင္း(ဘံုပိုင္း) မွာ ဘဝနိဂံုုး ေသဆံုးျခင္းအေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ခန္းတစ္က႑ အေနနဲ႔ပါတယ္၊ ဘဝတစ္ခုရလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ဘဝတစ္ခုရဲ႕ နိဂံုးျဖစ္တဲ့ ေသဆံုးျခင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္၊ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ စ,ပါၿပီဆိုရင္ အဆံုးနဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာပဲ၊ အရာခပ္သိမ္းက အစရွိရင္ အဆံုးရွိတာပဲ၊ အျဖစ္ရွိရင္ အပ်က္ရွိတာပဲ၊ အတက္ရွိရင္ အက်ရွိမယ္၊ ႏုပ်ိဳျခင္းရွိရင္ အိုမင္းျခင္းရွိမယ္၊ က်န္းမာျခင္းရွိရင္ ေရာဂါရျခင္းရွိမယ္ဆိုတာ မေရွာင္လြဲႏိုင္တဲ့ သဘာဝတရားေတြပဲ၊ ဘဝမွာ ေမြးဖြားျခင္းရွိသလို ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ အဆံုးသတ္ရွိတယ္၊ မည့္သည့္သတၱဝါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝတစ္ခုကို ရလာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဘဝခရီးအခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာ ဘဝတစ္ခုရဲ႕ အဆံုးနိဂံုးကို ေရာက္ရွိသြားၾကရတာ။

                   ခရီးသြားေနတဲ့ လူေတြဟာလည္းပဲ ခရီးလမ္းဆံုးပန္းတိုင္ destination ဆိုတာ ရွိတာခ်ည္းပဲ၊ ဘယ္ခရီးသြားသြား ခရီးဆံုးဆိုတာ ရွိတာခ်ည္းပဲ၊ မီးရထားစီးရင္လည္း မီးရထားလမ္းရဲ႕ ခရီးဆံုးဆိုတာ ရွိတယ္၊ ကားစီးရင္လည္း ကားလမ္းရဲ႕ ခရီးဆံုးဆိုတာရွိတယ္၊ ေလယ်ဥ္ပ်ံနဲ႔ သြားလို႔ရွိရင္လည္း ေလယာဥ္ပ်ံရဲ႕ ခရီးဆံုးဆိုတာရွိတယ္၊ ေလွနဲ႔သြားရင္လည္း ေလွရဲ႕ ခရီးဆံုး၊  သေဘာၤနဲ႔သြားရင္လည္း သေဘၤာရဲ႕ ခရီးဆံုးဆိုတာ ရွိတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ခရီးဆံုးဆိုတဲ့ေနရာဟာ ရွိကိုရွိမယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ လူ႔ဘဝရဲ႕ နိဂံုး ေသဆံုးျခင္းဆိုတာဟာ ဘဝတစ္ခုကို အဆံုးသတ္တာျဖစ္လို႔ ဘဝနိဂံုး ခရီးဆံုးပဲ၊ ဘဝခရီးကို မိခင္ရဲ႕ ဝမ္းထဲကေန စတင္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကတာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသဆံုးျခင္းမွာပဲ အဆံုးသတ္တယ္။

                   “မရဏပရိေယာ သာနံ ဇီဝိတံ ဇီဝိတံ” - သတၱဝါေတြရဲ႕ အသက္ဟာ၊ မရဏ ပရိေယာသာနံ - ေသျခင္းမွာပဲ အဆံုးသတ္တယ္၊ မဆံုးတဲ့ေနရာရယ္လို႔ ရွိကို မရွိဘူးေနာ္၊ အရာခပ္သိမ္းမွာ အစရွိရင္ အဆံုးရွိတာပဲ၊ “ဇရာ ပရိေယာသာနံ ေယာဗၺနံ” ေယာဗၺနံ - ႏုပ်ိဳျခင္းဟာလည္းပဲ၊ ဇရာပရိေယာသာနံ - အိုမင္းျခင္းမွာပဲ ဆံုးတယ္တဲ့၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေလးေတြနဲ႔ သြားတယ္။

                   အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို ဘဝဆိုတာ ခႏၶာငါးပါး ရထားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခုပဲ၊ တစ္ဘဝနဲ႔တစ္ဘဝ မတူညီတဲ့ ကံ အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ မတူညီတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားရတဲ့ အတိုင္းအတာ အခ်ိန္ပိုင္းေလး တစ္ခုပဲ။

                   ထို႔အတူ အတိုင္းအတာေလး တစ္ခုဟာ အစရွိသလို အဆံုးလည္းပဲ ရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီအဆံုးဟာ “ဘဝနိဂံုး ေသဆံုးျခင္း” ပဲတဲ့၊ ဆိုလိုတာက စလာၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ အဆံုးတစ္ခုေတာ့ ရွိမွာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လံုးဝ မစဘူးဆိုလွ်င္ အစမရွိလွ်င္ အဆံုးရွိႏိုင္ပါ့မလား၊ (မရွိႏိုင္ပါဘုရား)၊ ျမတ္စြာဘုရားက အစရွိရင္ေတာ့ အဆံုးရွိလာမွာဆိုေတာ့ - ဆိုပါစို႔ “ဇာတိပစၥေယာ ဇရာမရဏံ” ေမြးဖြားျခင္းေၾကာင့္ အိုျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းဟာ ျဖစ္ေပၚတယ္၊ “မရဏႏၱံ ဟိ ဇီဝိတံ” ဇီဝိတံ- သတၱဝါေတြရဲ႕ အသက္ဟာ၊ မရဏႏၲံ - ေသျခင္းမွာပဲ ဆံုးတယ္တဲ့။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၃၆) အခန္း - ၇ သတၱဝါတို႔၏ ၃၁-ဘံုအေၾကာင္း {ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းဘယ္မွမေရြ႕ ဆိုတာ}

စဥ္းစားမွာက ‘ေၾသာ္ . . . ငါလည္း တစ္ေန႔က် အိုရဦးမွာပဲ၊ အုိျခင္း သေဘာကို မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသးဘူး၊ မအိုခင္ ငါ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ဦးမွာပဲ’ ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္လုပ္ဖို႔ရာအတြက္ စိတ္ကိုမလွည့္ဘူး၊ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုကိစၥေတြနဲ႔ပဲ စားဝတ္ေနေရးေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လံုးဝမလုပ္ခဲ့ဘူး၊ ယမမင္းႀကီးက သနားညွာတာၿပီးေတာ့ေျပာတယ္၊ ေအးေလ - ေမ့ေမ့ေလ်ာေလ်ာ့ လုပ္ခဲ့တာတာ့ မင္းအေမက လုပ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မင္းအေဖ လုပ္တာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေဆြမ်ိဳးေတြလုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကိုယ္တိုင္လုပ္တာ၊ အဲဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္လုပ္ေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရလိမ့္မယ္’ တဲ့၊ ဒီလိုပဲ ေျပာတယ္။

                   အဲဒီ ပထမတန္အေၾကာင္းေမးတာ မရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒုတိယတမန္အေၾကာင္းကို ‘ဒုတိယတန္ေတာ္ကို ျမင္ခဲ့လား’ လို႔ ေမးတယ္၊ ‘မျမင္ခဲ့ပါဘူး’တဲ့၊ ‘မင္း ေနမေကာင္း ထုိင္မသာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ရဲ႕ မစင္အညစ္အေၾကးေတြမွာ လူးလဲေနေအာင္ဟစ္ၿပီးေတာ့ အမ်ားက ဝိုင္းထူမွ ထႏိုင္တဲ့ လူနာႀကီးေရာ မင္းမျမင္ခဲ့ဘူးလား’ ဆိုေတာ့ ‘ျမင္ခဲ့ပါတယ္’၊ အဲဒီလို ျမင္တဲ့အခါမွာ သိတက္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားဖူးလား၊ ‘ငါလည္းပဲ တစ္ေန႔ နာရဦးမွာ၊ နာျခင္းသေဘာကို မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသးဘူး၊ မနာခင္က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလးေတြ လုပ္ဦးမွပဲဆိုတဲ့့အေတြး မင္းမေပါက္ဘူးလား’ ‘မေပါက္ခဲ့မိပါဘူး’ တဲ့၊ စားဝတ္ေနေရးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားၿပီး ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့တယ္၊ လူ႔ဘဝဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတုန္းေနာ္၊ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအတြက္ တစ္ခုမွမလုပ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ယမမင္းႀကီးက ခုနက လိုပဲေျပာတယ္၊ ‘ေအး . . . မင္းအလုပ္ မင္းလုပ္ခဲ့တာ၊ မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ေတြက မင္းပဲလုပ္တာ၊ မင္းအေဖ အေမလုပ္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အဲဒီေတာ့ မင္းလုပ္တာ မင္းပဲ ခံရလိမ့္မယ္’ တဲ့။

အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ ဒုတိယတြဲ အပိုင္း(၃၅) အခန္း - ၇ သတၱဝါတို႔၏ ၃၁-ဘံုအေၾကာင္း {“ဘံုခန္းနဲ႔ ေျမွာက္၊ ငရဲခန္းန႔ဲ ေျခာက္” တဲ့၊ ေျမွာက္စရာလည္း မလိုဘူး၊ ေျခာက္စရာလည္း မလိုဘူး၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေရြးၿပီး ကိုယ့္စခန္းကိုယ္ထြင္ေနၾကတာပဲ }

ဘုရားျဖစ္ဖို႔ ေလးသခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ရတာမို႔ ကံအားျဖင့္ ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားတစ္ဆုနဲ႔ တစ္ဆူ မထူးျခားဘူးလို႔ေျပာရမယ္၊ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ခဲ့ၾကတယ္၊ သို႔ေသာ္ သက္တမ္းက်ေတာ့ မကြာဘူးလား၊ ကႆပျမတ္စြာဘုရားက အသက္ႏွစ္ေသာင္းတမ္းမွာပြင့္လို႔ အသက္ႏွစ္ေသာင္း ရွည္တယ္၊ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားက တစ္ရာတမ္း မို႔လို႔ သက္ေတာ္ ၈၀- ပဲေနရတယ္၊ ဒါျဖင့္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ကံက ညံ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမလား၊ “မရပါဘူးဘုရား”၊ ဘာက ဆံုးျဖတ္ေပးသြားတုန္း ဆုိရင္ ဥတုနဲ႔ အာဟာရက ဆံုးျဖတ္ေပးသြားတယ္၊ ဒီေခတ္ ဒီအေျခအေနရဲ႕ ဥတုနဲ႔ ဒီေခတ္ ဒီအေျခအေနရဲ႕ အာဟာရက လူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ဒီေလာက္ပဲ maintain လုပ္ႏိုင္တယ္၊  ဒီထက္ၾကာေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ကံအျပင္တျခား အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ထည့္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားရတယ္လို႔ ဆိုလုိတာ။

                   သေႏၶစိတ္ခ်င္း တူေပမယ့္လို႔ အေျခအေနခ်င္း မတူဘူး၊ လူ႔ဘဝ လူေတြေတာင္မွပဲ အမ်ိဳးစံုပဲ၊ တူမွ မတူတာ၊ အာဖရိကမွာ ေမြးတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ မည္းလို႔၊ ဥေရာပမွာေမြးတဲ့ လူေတြက်ေတာ့ ျဖဴတယ္၊ အာရွမွာ ေမြးတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အဝါေရာင္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ အေရာင္ မတူတာေတြ၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ေဒသရဲ႕ ဥပနိႆယပစၥည္းေလးေတြလည္း ပါတာေပါ့၊ လူ႔ရဲ႕ အမ်ိဳးအႏြယ္လည္း ပါတာေပါ့၊ အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးပဲေနာ္၊ သို႔ေသာ္ လူသားေတြရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ မဟာဝိပါတ္စိတ္ ၈-ခုနဲ႔ ဥေပကၡာသႏီၱရဏ၊ အဲဒီ ၉-ခုထဲက တစ္ခုခုပဲ၊ နတ္ေတြရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္ကလည္း ထို႔အတူပဲ။