ဆိုပါစို႔ - မေန႔က ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘဝနိဂံုးေသဆံုးျခင္း
ဆိုတာကို ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာရရင္ ဦးဘဆိုတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာဂါျဖစ္ေနလို႔ ခုနက ေသျခင္း
၄-မ်ိဳးထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ သူေသေတာ့မယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ဦးဘရဲ႕ အသက္တို႔
လိပ္ျပာတို႔ ဝိညာဥ္တို႔က ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ေမာင္လွခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊
အဲဒီ ဦးဘႀကီး ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အက်ိဳးတရားေတြကို ထုတ္လုပ္မယ့္ ဘယ္အရာေတြရွိတုန္းဆို
- သူ႔ရဲ႕သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဝိဇၨာရွိတယ္, တဏွာရွိတယ္, ကံရွိတယ္၊ အဲဒီ ဦးဘႀကီး ေသငယ္ေဇာနဲ႔
ေမ်ာေနတ့ဲအခ်ိန္မွာ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အမႈေတြဟာ သူ႔ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုကို လႊမ္းမိုးၿပီးေတာ့ ေပၚလာတယ္တဲ့၊
ေသခါနီးဆဲဆဲမွာ လႊမ္းမိုးၿပီးေပၚတာ၊ အဲဒီ ေပၚလာတဲ့အရာေတြဟာ ကံရင္လည္းျဖစ္မယ္၊ ကမၼနိမိတ္ေတြရင္လည္း
ျဖစ္မယ္၊ ဂတိနိမိတ္ေတြရင္လည္းျဖစ္မယ္၊ ဒီလို ဆိုလိုတယ္ေနာ္။
အဲဒီ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာ
ကံေဟာင္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ စုတိဆိုတဲ့ စိတ္ကေလး ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ျဖစ္လိုက္တယ္၊
ကမၼဇ႐ုပ္ေတြကလည္း အတိတ္က အခုလက္ရွိ ဘဝကံရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြ ၿပီးသြားလို႔ ဒီဘဝကေန ႐ုပ္သိမ္းလည္း
႐ုပ္သိမ္းလိုက္တယ္။
ခုနက လႊမ္းမိုးေနတဲ့ အာ႐ံုေတြေပၚရွိရာကို
အဝိဇၨာကေန အဲဒီ အာ႐ံုေတြရဲ႕ သဘာဝကို မသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတယ္၊ တဏွာက အဲဒီအာ႐ံုေပၚမွာ
ဦးဘႀကီးက ေက်နပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္အစဥ္ဟာ ညႊတ္ၿပီးေတာ့ေနတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ သခၤါရလို႔ဆိုတဲ့
ကံနဲ႔ ယွဥ္ဖက္သဘာဝတရားေတြအားလံုးက တြန္းပို႔လိုက္သလိုပဲ ဟိုဘဝမွာ သေႏၶစိတ္ကေလး သြားေပၚတာ၊
ဒီလိုကူးတာ၊ ဘဝကူးတယ္ ဆိုတာေနာ္။
ျမန္မာစာေတြထဲမွာ “ေလာက္လန္းသဖြယ္ ဝိညာဏ္တြယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေျပာၾကတယ္၊ အဲဒီ “ေလာက္လန္းသဖြယ္ ဝိညာဏ္တြယ္” ဆိုတာက ေလာက္လန္းဆိုတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ ျမင္ဖူးပါလိမ့္မယ္။
သူက ခါးေလးကုန္းၿပီးေတာ့ သြားေလ့ရွိတယ္၊ အၿမီးပိုင္းက ေျခေထာက္ပါတယ္၊ ေခါင္းပိုင္းက
ေျခေထာက္ပါတယ္၊ အလယ္ေကာင္မွာ ေျခေထာက္ မပါဘူး၊ ေျခေထာက္မပါေတာ့ အၿမီးပိုင္းက ေျခေထာက္က
ေထာက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေလးက ေျမွာက္ၿပီးေတာ့ သူကုပ္ရမယ့္ေနရာကို သူရွာတယ္၊ ရွာၿပီးေတာ့ကုပ္မိၿပီဆို
ေနာက္က ေျခေထာက္က လႊတ္လိုက္တယ္ေပါ့၊ အဲဒီေနရာမွာ အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ယူၾကတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ တရားနဲ႔ ကိုက္ေအာင္ယူမယ္
ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္လိုယူႏိုင္တုန္း ေလာက္လန္းသဖြယ္ ဝိညာဏ္တြယ္ ဆိုတာ အမွန္ကေတာ့ ဒီဝိညာဏ္ဆိုတဲ့အရာက
မရဏာသႏၷေဇာကို ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္ေပါ့၊ မရဏာသႏၷေဇာ မေျပာဘဲနဲ႔ လူေတြရဲ႕
အသက္ လိပ္ျပာ ဝိညာဥ္ေကာင္ေလးက ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ေနာက္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မေတြ႔ေသးလို႔ရွိိရင္
မလႊတ္ေသးဘူး၊ ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲက ထြက္မသြားေသးဘူး၊ ေနာက္ခႏၶာကိုယ္ရွိမွ သူက ထြက္သြာတယ္ဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္မ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ မွားတယ္ေပါ့ေနာ္။
အဲသလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စိတ္က အာ႐ံုယူတဲ့
သေဘာမ်ိဳးကို ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ “ေလာက္လန္းသဖြယ္ ဝိညာဏ္တြယ္” ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာတုန္း၊ ခုနက ဦးဘႀကီး ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနတယ္ဆိုတာၾကည့္
- ေနာက္ဘဝျဖစ္မယ့္ အာ႐ံုေတြကိုျမင္ေနတာ၊ ဂတိနိမိတ္ေတြကို ျမင္ေနတယ္ဆိုတာ ေနာင္ဘဝ အာ႐ံုေတြကို
ျမင္ေနၿပီ၊ ဒီဘဝဟာလည္း လႊတ္လိုက္ေရာ အဲဒီ ေနာင္ဘဝ ျမင္ေနတဲ့ဟာေတြေပၚမွာ သေႏၶစိတ္ျဖစ္သြားတာ၊
အဲဒီအာ႐ံုေပၚမွာ အာ႐ံုျပဳၿပီး သေႏၶစိတ္ကေလး ျဖစ္ရတာ၊ စိတ္ဆိုတာ အာ႐ံုမရွိဘဲနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ
အားလံုး သေဘာေပါက္ၿပီးသားေနာ္၊ ဘယ္စိတ္ပဲျဖစ္္ျဖစ္ အာ႐ံုမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္၊
အာ႐ံုနဲဲ႔ကင္းၿပီး ျဖစ္တဲ့စိတ္ဆိုတာ ေလာကမွာ မရွိဘူး၊ စိတ္တိုင္း စိတ္တိုင္း အာ႐ံုရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လူ႔ဘဝအစ သေႏၶစိတ္ေလးက
ဘာအာ႐ံုကို အာ႐ံုျပဳတာတုန္းဆို ခုနက ေသခါနီးမွာ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ကံ,
ထိုကံျပဳစဥ္က အေျခအေနေတြ၊ အဲဒီအေျခအေနေတြကို မေသခင္ကတည္းက ျမင္ေနရတယ္၊ အဲဒီအာ႐ံုက စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးထားတယ္၊
အဲဒီလႊမ္းမိုးထားတဲ့အာ႐ံုကို အာ႐ံုျပဳၿပီး သေႏၶစိတ္ေလးေပၚရတာ။
အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေသငယ္ေဇာနဲ႔
ေမ်ာေနတဲ့ ဦးဘႀကိး အသက္လည္း ထြက္သြားေရာ ဦးဘႀကီး ဘဝတုန္းကေနၿပီး ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာၿပီးေတာ့
ယူထားတဲ့ အာ႐ံုကေလးအတိုင္း ေနာက္ဘဝမွာ ေမာင္လွဆိုတာေပၚလာျပန္တယ္၊ ဒီလို ဆက္စပ္မႈေတာ့
ရွိတယ္ေပါ့၊ ဦးဘ ဘဝတုန္းက ယူထားတဲ့ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ကံအသစ္က ေမာင္လွရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္ကေလး
စတင္ၿပီးေတာ့ ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္၊ ဦးဘရဲ႕ စုတိစိတ္ကေလး ခ်ဳပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေမာင္လွရဲ႕
ပဋိသေႏၶစိတ္ကေလး ေပၚလာတယ္၊ ဦးဘရဲ႕ စုတိစိတ္ကေလး မခ်ဳပ္မခ်င္း ေမာင္လွရဲ႕ သေႏၶစိတ္ကေလး
မေပၚဘူးတဲ့၊ အဲဒီ စုတိစိတ္ကေလး ျဖစ္ၿပီး ခ်ုဳပ္သြားျခင္းသည္ ေမာင္လွရဲ႕ သေႏၶစိတ္ေပၚျခင္းရဲ႕
အေၾကာင္းတရားျဖစ္တယ္၊ အဲဒါကို “အနႏၱရသတိၱ” လို႔ ေခၚတယ္၊ “အနႏၲရပစၥေယာ၊
သမနႏၲရပစၥေယာ၊ နတိၳပစၥေယာ၊ ဝိဂတပစၥေယာ” သူခ်ဳပ္သြားမွ ေနာက္ကဟာ ေပၚလို႔ရတာ။
အဲဒီမွာ ဦးဘရဲ႕ စုတိစိတ္က ေမာင္လွရဲ႕
ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဒီလိုေျပာလို႔ရမလား၊ မရဘူးေနာ္၊ ဦးဘရဲ႕ စုတိစိတ္က အတိတ္ကံေၾကာင့္ျဖစ္တယ္၊
ဆိုပါစို႔ - ဦးဘရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္ကေလးဟာ အတိတ္က ကံကေန ျဖစ္လာတယ္၊ ထိုကံကေန အက်ိဳးေပးလိုက္လို႔
ဦးဘရဲ႕ တစ္သက္တာမွာ ဘဝင္စိတ္ေတြျဖစ္တယ္၊ ပဋိသေႏၶစိတ္, ဘဝင္စိတ္ျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး
စိတ္ကေလးကို စုတိလို႔ေခၚတယ္။
***ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိဝံသ၏
အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ(ဒုတိယတြဲ) မွ ပူေဇာ္ပါသည္။
*** ဆက္လက္ပူေဇာ္ပါမည္။ 
