၄၁။ ေလ်ာ့လြန္းလွ်င္၊ ပတ္တတ္သည္၊
တင္းလြန္းလွ်င္၊ ျပတ္တတ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္၍-
မေလ်ာ့မတင္း၊ စည္ေစာင္းညင္းသုိ႔၊
မူးခင္းၾကည့္ကာ၊ ေဆာင္ရြက္ရာ၏။
၄၂။ နဂါးတစ္လွည့္၊ ဖားတစ္လွည့္ႏွင့္၊
တပည့္ဒါယကာ၊ ေပါင္းမ်ားစြာကုိ၊
ခြါခြင့္ကုိၾကည့္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ဘိ။
၄၃။ ၾကားတုိင္း မယုံႏွင့္၊
ယုံတုိင္း မေျပာႏွင့္။
* ၾကားတုိင္းယုံလွ်င္၊
လူႏုံလူအ,သာ ျဖစ္မည္။
* ယုံတုိင္းေျပာလွ်င္၊
လူထုံ လူဂြစာသာ ျဖစ္မည္။
၄၄။ ရဟန္းမွန္ဘိ၊ ဣတၳိတုိ႔မူ၊
မီးႏွင့္တူ၏။
မီးဟူသည္မွာ-
သုံးတတ္ပါက မ်ားစြာအက်ဳိး
လြန္ပြါးတုိး၏။
* မသုံးတတ္ပါက ၿမိဳ႕ရြာအားလုံး၊
ပ်က္ပ်က္ျပဳန္း၏။
ဣတၳိတုိ႔မွာ-
* သုံးတတ္ပါက၊ ေလးျဖာပစၥယ၊
တုိးပြါးလွ၏။
* မသုံးတတ္ပါက၊ သိကၡာသီလ၊
ပ်က္စီးရ၏။
၄၅။ ပစၥည္း, မာတု၊ ဤႏွစ္ခုကား၊
ဘိကၡဳေသမင္း၊ ဓားႏွစ္စင္းတည္း။
၄၆။ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့လွ်င္-
* ဌာေနလည္း ေတာ္ရမည္၊
* စာေပလည္း ေပ်ာ္ရမည္၊
သုိ႔မွသာ-
* ညာေၾကေက်ာ္မႈ႐ွိမည္သာတည္း။
၄၇။ ရဟန္းအျမတ္၊ ျဖစ္တုံလတ္မူ၊
ပရိယတ္ႏွင့္၊ ပဋိပတ္ႏွစ္ျဖာ၊
ဆည္းပူးရာ၏။
* ပရိယတၱိ၊ ျမင္တတ္သိ၍၊
႐ွိသည့္အရာကုိ၊ စရဏဆုိ၏။
* ပဋိပတၱိ၊ က်င့္ပြါးဘိ၍၊
၀ိပႆနာကုိ၊ ၀ိဇၨာဆုိ၏။
* ၀ိဇၨာစရဏ၊ စုံျပည့္၀မွ၊
ဒုကၡ၀ဋ္တြင္း၊ လြတ္ကြာကင္း၍၊
ရြယ္ရင္းမဂ္ဖုိလ္၊ ရမည္ဆုိ၏။
၄၈။ သံသရာေဘး၊ လြတ္ေအးလုိလွ်င္
* ပရိယတ္ကုိ တြင္တြင္လုိက္။
* ပဋိပတ္ကုိ ရင္ခြင္ပုိက္။
သုိ႔မွသာ-
* ပဋိေ၀ဓသုိ႔၊ အျမင္ဆုိက္လိမ့္မည္။
၄၉။ ဒါနဟူသည္၊ စည္းစိမ္တုိး၊
သီလဟူသည္၊ ခ်မ္းသာမ်ဳိး၊
ဘာ၀နာဟူသည္၊ ကိေလခ်ဳိး၊
ဆုိ႐ုိးစကား၊ ၿမဲမွတ္သား။
၅၀။ ဒါန, သီလ, ျပဳသမွ်မွာ၊
လူနတ္ဘ၀၊ ခ်မ္းသာရမည္။
* အက်င့္သမထ၊ ပြါးသမွ်မွာ၊
ျဗဟၼာ့ဘ၀၊ ခ်မ္းသာရမည္။
* ၀ိပႆနာဓမၼ၊ ပြါးသမွ်မွာ၊
နိဗၺာန္ကုိရ၊ ေအးၿငိမ္းရမည္။
