ပထမဆံုး ဘာကိုသြားသတိရလဲ ဆိုရင္ေတာ့ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးနဲ႔ အရဟံ ဦးဆင္အေၾကာင္းပါ။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ မစိုးရိမ္ ေက်ာင္း တုိက္မွာ ဝါဆိုကထိန္ အလွဴလုပ္ၿပီဆို ရင္ မတၱရာဘက္က “ေမာင္ဆင္”ဆိုတဲ့ တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္ေရာက္ လာပါတယ္။ ေမာင္ဆင္က အလုပ္ၾကမ္း ေတြျဖစ္တဲ့ ထင္းခြဲတာ၊ ေရခပ္တာ၊ ပန္းကန္ ေဆးတာ စတဲ့ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို အက်ႌ ခ်ဳိင္းျပတ္နဲ႔ လုပ္ေပးပါတယ္။ ေမာင္ဆင္ က ေငြေရးေၾကးေရး အရလည္း အေတာ္ ဆင္းရဲပါတယ္။
မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ဆင္းရဲၿပီး အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ေနရတဲ့ ေမာင္ဆင္ကို သနားၿပီး ေတာ့ "ေမာင္ဆင္ရယ္... မင္း အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ကို ပုတီးစိပ္စမ္းပါ၊ ပြားစမ္း ပါ"လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေမာင္ဆင္ကလည္း "မွန္ပါ့ဘုရား။ ဆရာေတာ္ မိန္႔မွာတဲ့ အတိုင္း စိပ္ပါမယ္၊ ပြားပါမယ္"လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကလည္း အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားပုံ၊ စိပ္ပံု ေသခ်ာ သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေမာင္ဆင္လည္း ရြာျပန္ ေရာက္ တဲ့အခါမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားေနပါတယ္။ ဒီအတိုင္းထိုင္ၿပီး ပြား႐ံုတင္ မကပါဘူး။ ထင္းခြဲတ့ဲအခါ၊ ေရခပ္တဲ့အခါ၊ လႊဆြဲတဲ့အခါေတြမွာ လည္း အလုပ္လုပ္ရင္း ပြားေနပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ ကထိန္ပြဲေရာက္ ေတာ့ ေမာင္ဆင္ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္ ကုိ ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ လုပ္ေန က်အတိုင္း အက်ႌခ်ဳိင္းျပတ္နဲ႔ ထင္းခြဲ တာ၊ ေရခပ္တာ၊ ပန္းကန္ေဆးတာ စတဲ့ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို လုပ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ေမာင္ဆင္... ဒီကိုလာပါဦး၊ မင္း အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ ပြားရဲ႕လား"လို႔ ေမးပါတယ္။ ေမာင္ဆင္ကလည္း "ပြားပါတယ္ဘုရား" လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ "ကဲ... ေရွ႕တိုးစမ္း" ဆိုၿပီး ေမာင္ဆင္ရဲ႕ ေက်ာကို ျဖန္း ခနဲ ႐ိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ဆင္က "ေအာင္မေလးဗ်" ဆိုၿပီး ထေအာ္ပါ သတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ေအးေအး... အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ကို ဆက္ပြားဦး"လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ အလွဴပြဲၿပီး ေတာ့ ေမာင္ဆင္လည္း ရြာျပန္သြားပါ တယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္မိန္႔တဲ့ အတိုင္း အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို သြား ရင္း၊ လာရင္း၊ အလုပ္လုပ္ရင္းမွာ ဆက္ ပြားေနပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ ကထိန္အလွဴေရာက္ ေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ေမာင္ဆင္ ... မင္း အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ ပြားရဲ႕လား" လို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ "ပြားပါတယ္"လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ "ကဲ... ေရွ႕တိုးစမ္း" ဆိုၿပီး ေက်ာကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ခ်လိုက္ ျပန္ပါတယ္။ ေမာင္ဆင္ကလည္း "ေအာင္ မေလးဗ်" လို႔ ထေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ကဲ... မင္း အရဟံဂုဏ္ေတာ္ကို ဆက္ပြားဦး" လု႔ိ မိန္႔ပါတယ္။
တတိယႏွစ္ ေရာက္လာေတာ့ ေမာင္ဆင္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဆရာ ေတာ္ ဘုရားႀကီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ဆင့္ေက်ာကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ျပန္ပါ တယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေမာင္ဆင္က "အရဟံ၊ အရဟံ" ဆိုၿပီး ထေအာ္ပါ သတဲ့။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း "ကဲ ဆက္ပြားေပေတာ့၊ မင္း အက်ဳိးေပး ေတာ့မယ္"လို႔ မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိႏၵိယလူမ်ဳိးေတြ အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ျပန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ မတၱရာၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ အိႏၵိယ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္က ဆင္းရဲၿပီး ႐ိုးသားတဲ့ ေမာင္ဆင္ကို ဆန္စက္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားဖို႔ ခဏအပ္ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာေတာ့ အိႏၵိယ က စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္။ စာထဲမွာ "ေမာင္ဆင္ေရ... ကြၽန္ေတာ္ ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆန္စက္ႀကီးကို ေမာင္ဆင္ပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့" လို႔ ေပး လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သြားတဲ့ ေမာင္ဆင္ကို မတၱရာတစ္ဝိုက္ မွာ အရဟံ ဦးဆင္လို႔ ေခၚၾကပါသတဲ့။ ဆရာသမားေတြ ေျပာခဲ့တဲ့ ပါးစပ္သမုိင္း တစ္ခုပါ။
ဒီသာဓကေလးကို ေထာက္ၿပီး ဘာကို သိႏိုင္မလဲ ဆိုေတာ့ “ခုပ်ဳိးႀကဲ ခုဆန္ျဖစ္” ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္မလာ ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ။ ကိုယ္ပြားမယ့္ ဘာဝနာ တစ္ခုကို အရဟံ ဦးဆင္လို “အရဟံ” လုိ႔ ေအာ္ၿပီး ေယာင္ရေလာက္ေအာင္ ထံုထားရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ အရဟံ ဦးဆင္ ဆန္စက္ႀကီး ရသြားတာထက္ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေက်ာပုတ္ လိုက္တဲ့အခါ အရဟံလို႔ ထေယာင္လိုက္ တာက ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသလို အတုယူဖို႔လည္း ေကာင္းတာပါ။
ပ႒ာန္းအာေသဝနပစၥည္းအရ ထုံထားရင္ စြဲေနတတ္ပါတယ္။ နည္းနည္း ထုံရင္ နည္းနည္းစြဲပါတယ္။ မ်ားမ်ား ထုံထားရင္ မ်ားမ်ားစြဲ ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီဘဝထံုထားရင္ ေနာက္ဘဝေတြလည္း ဆက္ထံုေနဦးမွာပါ။ ေနာက္ဘဝေတြ ဆက္ထံုေနရင္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ေတြလည္း ေနာက္ဘဝအထိ ဆက္ျဖစ္ေန ဦးမွာပါ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
ဒီေနရာေလးမွာ ဖတ္မိတာေလး ေဝငွလိုက္တာပါ။
