အစားအစာတစ္မ်ဳိးတည္း ေန႔တုိင္းစားေနရေတာ့
စိတ္ပ်က္လာတယ္၊ အျခားတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းေပးရတယ္။
စားေနစဥ္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာလဲ အခ်ဳိ အခ်ဥ္ အငန္ စသည္စသည္
အခ်ဳိးတည့္တည့္ အစပ္မွန္မွန္ွ ေရာေႏွာပါဝင္ေနဦးမွ။
ျမင္စရာ ၾကားစရာေလးေတြလဲ ဒီလုိပါပဲ။
ၾကာလာရင္ ဒါပဲ ဒါပဲဆုိေတာ့ ႐ုိးလာတယ္၊
အသစ္အဆန္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္လာတယ္။
အသစ္အဆန္းဆုိတာကလဲ
ကုိယ္မေတြ႔ဖူးေသးလုိ႔သာ
အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတာ။
တကယ္ေတာ့ အေဟာင္းေတြပါပဲ။
ဘဝခႏၶာေတြ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေနရတာကုိလဲ
ဒီသေဘာေလးနဲ႔ ျမင္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္။
ဘဝတစ္ခုအဆံုးသတ္ၿပီး ဘဝအသစ္နဲ႔ ျပန္စေတာ့ေကာ
ဒါေတြပဲ ထပ္ျပန္လာေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒီ႐ုပ္ ဒီနာမ္ ဒီသေဘာေတြပဲ ထပ္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒီဒုကၡေတြ၊ ဒီအုိနာေသေတြ၊ ဒီေသာက ဒီပရိေဒဝေတြပဲေလ။
ဗုဒၶသာသနာနဲ႔ ေတြ႕ရခ်ိန္မွာ
လွည့္စားမႈ၊ အလွည့္စားခံရမႈတုိ႔ကုိ
အျမင္ရွင္း အသိရွင္းနဲ႔ ျမင္သိလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔
အေရးႀကီးလွပါတယ္။
ၾကာေတာ့ ရုိး၊
႐ိုးေတာ့ ၿငီးေငြ႕၊
ၿငီးေငြ႔ေတာ့ အသစ္ရွာဆုိတဲ့
ဒီသဘာဝထဲမွာ
ရုိးအီေနတဲ့ ဒီ႐ုပ္နာမ္
႐ုိးအီေနတဲ့ ဒီဒုကၡ
႐ုိးအီးေနတဲ့ ဒီေသာက
႐ိုးအီေနတဲ့ ဒီပရိေဒဝေတြကုိက်မွ
ဘာျဖစ္လုိ႔ ေက်နပ္စြာ လက္ခံေနရဦးမွာလဲ။
ဘာျဖစ္လုိ႔ အသစ္ထင္မွတ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနရဦးမွာလဲ။
အသစ္ရွာဆုိတဲ့ေနရာမွာ
အလွည့္စားခံ အသစ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ
ဒုကၡ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မွသာ၊
ေသာက ပရိေဒဝ အပူေဘးတုိ႔ ကင္းေဝးျခင္းျဖစ္မွသာ
တကယ့္အစစ္ အသစ္အမွန္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ေလ။
by Uga Rava on Sunday, January 13, 2013 at 1:19pm ·
