ဒုတိယစ်ာန္ျဖစ္ပံု
ကဲ - ေကာင္းၿပီ၊ အခုလို ပထမစ်ာန္အဆင့္
ရသြားၿပီဆိုရင္ ေရွ႕ကို ဆက္သြားစရာလမ္းေၾကာင္း ရွိေသးလားဆိုရင္ ရွိေသးတယ္၊ ဆက္သြားခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္
သြားလို႔ရေသးတယ္၊ သမာဓိစြမ္းအားေတြကို တိုးျမွင့္ဖို႔ရန္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ခုနက ပထမစ်ာန္ဆိုတာ
ဝိတက္ ဝိစာရ ပီတိ သုခ ဧကဂၢတာဆိုတာ ဒီ ၅-ခုနဲ႔ ဖြ႔ဲစည္းထားတာ အဲဒီထဲမွာ ဝိတက္ ဆိုတာ
စိတ္ကို အာ႐ံုေပၚ တင္တင္ေပးေနတဲ့ သေဘာေလး၊ ျမန္မာလိုဆိုေတာ့ ေတြးေပးေနတဲ့ သေဘာ။ အဲဒီ
ေတြးေနရတာကိုက စိတ္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ၊ သမာဓိရဲ႕ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္လာတယ္၊ ဒီအေတြးမပါရင္
ေကာင္းမွာပဲ၊ ဒီအေတြးက အာ႐ံုေပၚမွာ တင္တင္ေပးေနရတာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္။ အေတြးေပ်ာက္ေအာင္
သမာဓိစြမ္းအားေတြ တိုးျမွင့္လိုက္တဲ့အခါ အဲဒီ ဝိတက္ေလး ျပဳတ္က်သြားၿပီး ဝိတက္ေလးမပါဘဲနဲ႔
အာ႐ံုနဲ႔စိတ္ေတြ႔သြားတယ္၊ ဝိတက္ဆိုတဲ့ အဂၤ ါကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္တာ၊ ဝိတက္ ျပဳတ္သြားလို႔
ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္လို႔ ေခၚတယ္။
ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္ ေရာက္တဲ့အခါ ဝိတက္ရဲ႕
လႈပ္ရွားမႈေလးက ၿငိမ္က်သြားတယ္၊ ၿငိမ္က်သြားၿပီး စိတ္နဲ႔အာ႐ံု ကြဲမသြားေအာင္ တြဲေပးထားတဲ့
ဝိစာရသာ ရွိေတာ့တယ္၊ ဝိစာရရယ္ ပီတိရယ္ သုခရယ္ ဧကဂၢတာရယ္ အဲဒီ ၄-ခုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလိုက္တဲ့အခါ
လႈပ္ရွားမႈ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿငိမ္က်သြားတယ္၊ အဲဒါဟာ ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္လို႔ေခၚတယ္၊ သမာဓိစြမ္းအား
တက္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သမာဓိေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခ်မ္းသာသုခ- “သမာဓိဇ ပီတိသုခ”၊ ခုနတုန္းက “ဝိေဝကဇ ပီတိသုခ” - ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြက လြတ္သြားတဲ့ ခ်မ္းသာသုခ၊
အခုဟာက်ေတာ့ “သမာဓိဇ ပီတိသုခ” - သမာဓိစြမ္းအားေၾကာင့္ ရရွိလာတဲ့ ခ်မ္းသာသုခလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။
အဂၤ ါ ၃-ခုနဲ႔ ဒုတိယ(တတိယ)စ်ာန္
အဲဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ဉာဏ္ထက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဝိတက္နဲ႔ ဝိစာရ ၂-ခုစလံုးကို တစ္ခါတည္း ေက်ာ္ပစ္လုိက္ႏိုင္တာလည္း
ရွိတယ္၊ (မ်ားေသာအားျဖင့္ သုတၱန္ပါဠိေတာ္ေတြမွာ စတုကၠနည္းလို႔ေခၚတဲ့ စ်ာန္ ၄-မ်ိဳးပဲ
ျပတယ္၊ စ်ာန္ ၅-မ်ိဳး မျပဘူး၊) ဝိတက္နဲ႔ ဝိစာရက သေဘာခ်င္းတူတယ္၊ အာ႐ံုေပၚမွာ တင္ေပးထားတယ္,တင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း
ကြာမသြားေအာင္ ထိန္းေပးထားတယ္ဆိုတာ ဒါေတြ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုၿပီး ဒီ ၂-ခုကုိ
ဖယ္ရွားပစ္လုိက္တယ္၊ ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္ ေရာက္သြားတယ္။
ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္ ေရာက္သြားလို႔ရွိရင္
ပီတိ သုခ ဧကဂၢတာ ဆိုတဲ့ ဒီစိတ္အေျခအေန ၃-ရပ္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ၿပီးေတာ့ ေနတယ္၊ ဒါက်ေတာ့ “သပၸီတိကသုခ” လို႔ ေခၚတယ္၊ ပီတိပါတဲ့ ခ်မ္းသာကို
ခံစားရတယ္၊ အဲဒါကို တတိယစ်ာန္အဆင့္လို႔လည္း ေျပာလို႔ ရသြားတယ္ေနာ္၊ ပီတိပါေနေသးေတာ့
တတိယစ်ာန္အဆင့္လို႔ ဒီလိုေျပာလိုက္တယ္၊ တစ္ခါ ပီတိရဲ႕ သေဘာကို စ်န္ရ,ထားတဲ့ တတိယစ်ာန္အဆင့္လို႔
ဒီလို ေျပာလိုက္တယ္။
တတိယစ်ာန္ျဖစ္ပံု
တစ္ခါ ပီတိရဲ႕ သေဘာကို စ်န္ရ,ထားတဲ့
ပုဂၢိဳလ္က ဆင္ျခင္သံုးသပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ပီတိဆိုတာ စိတ္ေပ်ာ္ၿပီးေတာ့ လိႈက္လိႈက္လဲွလွဲျဖစ္ေနတာ၊
တသိမ့္သိမ့္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ျဖစ္တက္တာ၊ စိတ္မွာျဖစ္တက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈကေလးတစ္ခုက
ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါဟာလည္း သမာဓိစြမ္းအားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနသလို ျဖစ္တယ္ေပါ့၊
ဟုတ္ကဲ့လား? ဒီေက်နပ္ေနတဲ့ ပီတိေလးက သမာဓိစြမ္းအားကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနသလိုျဖစ္လို႔
ပီတိကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ပီတိ မျဖစ္ခ်င္ေအာင္ သမာဓိစြမ္းအာ တိုးျမွင္လိုက္တဲ့အခါ
စတုတၳအႀကိမ္မွာ သုခဧကဂၢတာ ဆိုတဲ့ ေဟာဒီ အဂၤ
ါ ၂-ရပ္နဲ႔ စ်ာန္ကို ဖြဲ႔စည္းရပ္တည္သြားတယ္၊ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အာ႐ံုေလးေပၚမွာပဲေနာ္၊
ခုနက ၾသဒါတကသိုဏ္း အာ႐ံုေလးေပၚမွာ ေဟာဒီလို ေျပာင္းလဲေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ လုပ္သြားတာ၊
အဲဒါက်ေတာ့ “နိပီၸတိကသုခ” လို႔ ေခၚတယ္၊ “ပီတိကင္းမဲ့တဲ့ခ်မ္းသာ”၊
ခ်မ္းသာတာက ပီတိရွိတဲ့ခ်မ္းသာတာက တစ္မ်ိဳးတဲ့၊ ဒါေတြက လူေတြ နားလည္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္တယ္ေပါ့၊
ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ သာမန္ေန႔စဥ္မွာ ခံစားဖို႔ရန္ ခက္ခဲတဲ့အရာေတြေပါ့။
စတုတၳ(ပဥၥမ)စ်ာန္ျဖစ္ပံု
အဲဒီ ပီတိမဲ့ခ်မ္းသာကိုရလာၿပီ ဆိုတဲ့အခါ
အဲဒီပုဂၢိဳလ္က စဥ္းစားတယ္၊ အဲဒီ ခ်မ္းသာေနတာကိုက ခႏၶာကိုယ္မွာ တသိမ့္သိမ့္ေလး ျဖစ္ေနတယ္၊
ခႏၶာကို္ယ္ရဲ႕ေအးခ်မ္းမႈ၊ စိတ္ရဲေအးခ်မ္းမႈေလး ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခ်မ္းသာဟာ
လႈပ္ရွားမႈကေလး ျဖစ္ေနေသးတယ္၊ ဖီလင္က သိသာေနေသးတယ္ေပါ့၊ ဒီသိသာေနတဲ့ ဖီလင္ကို မလိုခ်င္ဘူးတဲ့၊
လံုးဝကို ၿငိမ္သြားတာကို လိုခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုခကိုဖယ္ရွားဖု႔ိ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခါ
စတုတၳစ်ာန္ (သို႔မဟုတ္) ပဥၥမစ်ာန္အဆင့္ကို ေရာက္သြားၿပီ၊ ေဝဒနာဆိုတာ လံုးဝဖယ္ရွားလို႔
မရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ေဝဒနာကို reduce လုပ္လိုက္တဲ့အခါ “ဥေပကၡာ” ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္ကဲ့လား?
ဥေပကၡာဆိုတာ “အဒုကၡ မသုခ = ခ်မ္းသာတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဆင္းရဲတာလည္း မဟုတ္ဘူး” တဲ့၊ ကိုယ့္ဟာကို ဥေပကၡာ အရသာေလး ခံစားၾကည့္ေပါ့၊ လူေတြ
တစ္ခါတစ္ေလက် ေပ်ာ္တာလည္းမဟုတ္၊ ပ်င္းတာလးမဟုတ္ - ရွိတယ္မဟုတ္လား? ဝမ္းသာတာလည္း မဟုတ္၊
ဝမ္းနည္းတာလည္း မဟုတ္ ဆိုတာ စပ္ၾကားကေလးခံစားေနတာ တည္ၿငိမ္တဲ့ ခံစားမႈေလး။ အဲဒီမွာ
ဥေပကၡာ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဥေပကၡာပါရိသုဒိၶ - ဥေပကၡာနဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ့ခ်မ္းသာကို ခံစားရတယ္။
ေရွ႕ပိုင္းက သမာဓိရဲ႕ စြမ္းအားနဲ႔
အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တဲ့ ဝိတက္ကို ဖယ္ရွားလုိက္တယ္၊ ဝိစာရကိုလည္း ဖယ္ရွားလုိက္တယ္၊ ပီတိကိုလည္း
ဖယ္ရွားပစ္လုိက္တယ္၊ သုခကိုလည္း ဖယ္ရွားပစ္လုိက္တယ္၊ သမာဓိရဲ႕ စြမ္းအားေတြက ပိုမိုတက္မသြား
ဘူးလား? လံုးဝ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းသြားေတာ့ တည္ၿငိမ္မႈ တစ္ခုတည္း ရပ္တည္ေနတယ္တဲ့။ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ခံစားမႈက မထင္ရွားတဲ့ ခံစားမႈ၊ တည္ၿငိမ္တဲ့ခံစားမႈနဲ႔
ရပ္တည္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ စတုတၳ (သို႔) ပဥၥမစ်ာန္ အဆင့္ဟာ လုံုးဝအဆင့္ျမင့္သြားတယ္၊
အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ေရာက္သြားၿပီတဲ့။
ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ reduce လုပ္လို႔
မရေတာ့ဘူးတဲ့၊ စိတ္က ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ လုပ္ပစ္လုိက္လို႔က မရဘူးတဲ့၊ ေဝဒနာကို လံုးဝကင္းေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူးေနာ္။ ေအး
- ဒီေနရာမွာ “ဥေပကၡာ ဧကဂၢတာ ၂-ခုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့
စတုတၳ(သို႔) ပဥၥမစ်ာန္ အဆင့္ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ သမာဓိစြမ္းအားေတြ အလြန္ အားေကာင္းတယ္၊
အလြန္အားေကာင္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ “အဘိညာဥ္” ဆိုတဲ့ တန္ခိုးေတြ ကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္တယ္။
သမာဓိစြမ္းအားနဲ႔ စိတ္ညႊတ္လိုက္ရင္
ျဖစ္လာတယ္။ ဆိုပါစို႔၊ ငါထိုင္ေနတဲ့ ေျမႀကီးေအာက္မွာ ဘာေတြရွိသလဲ? ၾကည့္ခ်င္လာတယ္၊
ၾကည့္ခ်င္လာၿပီဆိုရင္ သူက ဒိဗၺစကၡဳပရိကံ လုပ္လိုက္ရင္ မ်က္စိအျမင္တစ္မ်ိဳးရတယ္၊ အဘိညာဥ္အျမင္တစ္မ်ိဳး
ရလာတယ္၊ သို႔မဟုတ္ သိပ္ေဝးတဲ့ ေနရာကအရာကို လွမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ထဲမွာ
ဘာေတြရွိတုန္း? ၾကည္ခ်င္တယ္၊ ငရဲဆိုတာရွိလား ၾကည့္ခ်င္လာတယ္၊ နတ္ျပည္ ဆိုတာရွိလား ၾကည့္ခ်င္လာတယ္၊
ျဗဟၼာေတြဆိုတာ ရွိသလား ၾကည့္ခ်င္လာတယ္၊ ဒိဗၺစကၡဳဆိုတဲ့ အဘိညာဥ္တစ္ခုရလာၿပီး စိတ္ညႊတ္လိုက္ရင္
ျမင္ႏိုင္တယ္။
ဒိဗၺစကၡဳရတဲ့အခါမွာ ဒီအတိုင္း ၾကည့္လို႔ရမလားဆို၇င္
ဒီအတိုင္း ၾကည့္လို႔ေတာ့ မရဘူး၊ စနစ္တက် အလုပ္လုပ္ရတယ္၊ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ စနစ္က်မွရတယ္။
ညေမွာင္ႀကီးထဲ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ဓာတ္မီးေလးနဲ႔ ထုိးၾကည့္ရယ္ မဟုတ္လား၊ အေမွာင္ႀကီးထဲမွာ
မ်က္စိက ျမင္ရရဲ႕လား? ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့အရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို လွမ္းၾကည့္ခ်င္ရင္ ဓာတ္မီးနဲ႔
ထုးိၾကည့္ၾကတယ္ မဟုတ္လား?။
အဲဒီမ်ိဳးလိုပဲ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဏ္ရတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ဟာလည္း ေတာင္ႀကီးထဲမွာ ဘာရွိတုန္း ၾကည့္ခ်င္ရင္ အဲဒီ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေတာင္ထဲကို
အလင္ေရာင္ျဖန္႔ရတယ္၊ ဓာတ္မီးထုိးတဲ့သေဘာပဲ၊ အဲဒါ ျဖန္႔လိုက္တဲ့အခါမွ လင္းေနတဲ့ေရာေတြကို
အကုန္ၾကည့္လို႔ရတယ္၊ အဲဒီ လင္းတဲ့ေနရာ အတိုင္းအတာလည္း ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် လုပ္လို႔ရတယ္၊
တစ္ေတာင္လံုး လင္းခ်င္သလား သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေနရာပိုင္းေလာက္ပဲ လင္းခ်င္သလား?
ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး လင္းသြားေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ အကုန္လံုးၾကည့္မွာလား ဆိုတဲ့အေပၚမွာ
မူတည္တယ္။
ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ေျမႀကီးေအာင္ ဆိုလို႔ဂရွိရင္လည္း
ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာ ကြက္ကြက္ကေလး အလင္းေရာင္ျဖန္႔မယ္ေပါ့၊ ေဟာ ဒါက်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵ
သူ႔ရဲ႕ wish အတိုင္း သြားမွာပဲေနာ္၊ သို႔ေသာ္ အလင္းေရာင္မပါဘဲနဲ႔ ဒိဗၺစကၡဳဆိုတာ မျဖစ္ဘူးတဲ့၊
အဲဒီေတာ့ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ပဥၥမစ်ာန္ဝင္စား အလင္းေရာင္ျဖန္႔၊ အဘိညာဏ္နဲ႔ဖန္ဆင္း၊
ဖန္းဆင္းလိုက္လို႔ရွိရင္ ခုန ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တာေတြ ၾကည့္လို႔ရတယ္။
နားနဲ႔ေရာ၊ နားက်ပ္မလိုဘူး၊ ဒိဗၺေသာတနဲ႔
သိၾကားမင္းက တာဝတိ ံသာ နတ္ျပည္မွာ အစည္းအေဝးလုပ္ေနရင္ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲလို႔ နားေထာင္ၾကည့္ခ်င္
ၾကည့္လို႔ရတယ္၊ ဟုတ္လား? နတ္ျပည္မွာ ဘာေတြ ေျပာေနၾကသလဲလို႔ နားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေဝးတဲ့
ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုန သမာဓိေတြကို ျမွင့္တင္လိုက္တာ၊ ျမွင့္တင္လိုက္တဲ့အခါ ကို္ယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့
နယ္ပယ္အတြင္းမွာရွိတဲ့ အသံေတြကို ၾကားလာရတယ္၊ ကိုယ္ၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားလာတယ္၊ ဒါကို
ဒိဗၺေသာတအဘိညာဏ္ လို႔ ေခၚတယ္။
ဣဒိၶဝိဓအဘိညာဥ္ဆိုတာ တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး
ဖန္ဆင္းတာ၊ တစ္ေယာက္တညး္ကေန ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ကေန သံုးေယာက္ျဖစ္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းကေန
တစ္ေထာင္ျဖစ္တယ္၊ ကိုယ္ပြား ဖန္ဆင္းလို႔ရတယ္၊ ခုေခတ္လည္း အဲဒါမ်ိဳးလုပ္ၾကတာပဲေလ၊ ေရွ႕ကေန
မွန္ ၁-ခ်ပ္ေထာင္၊ ဟိုဘက္က မွန္ ၁-ခ်ုပ္ေထာင္လုိ္က္ရင္ အဲဒါ သိန္းသန္းဘုရားဆိုၿပီး
လုပ္ထားၾကတာရွိတယ္ေလ၊ မွန္ေတြေထာင္ၿပီးပြားထားတာ၊ အဲဒီဣဒိၶဝိဓအဘိညာဥ္ ဆုိတာ အဲဒီလို
တန္ခိုးနဲ႔ ၁-ဦးတည္းကေန ၂-ဦးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္၊ ေပးလာတာကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္၊
ေပ်ာက္ေနတာဟာ ဘြားကနဲ ေပၚလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ အမ်ိဳးစံုပဲ၊ အဲဒါေတြဟာ စိတ္စြမ္းအားကို
ပိုင္ဆိုင္သြားၿပီ၊ အဘိညာဥ္ေတြရၿပီ ဆိုရင္ အကုန္လုပ္လို႔ရတယ္၊ ဒါလည္းပဲ စနစ္က်ရင္ လုပ္လို႔ရတယ္၊
စနစ္မက်ရင္ ဘယ္ဟာမွ မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့။
ျမင္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ
တ႐ုတ္ျပည္က မဟာတံတိုင္းႀကိးကို ဟုိဘက္ေဖာက္ၿပီး ဝင္သြားတာေတြေနာ္၊ အဲဒါက ႐ုပ္ရွင္ထဲ႐ိုက္ျပတာ၊
တကယ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဘိညာဥ္နဲ႔က စနစ္တက်လုပ္ရတယ္၊ ေတာင္ႀကီးထဲကို ဝင္သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ရွိရင္
ဘာလုပ္မတုန္း၊ ကိုယ္ဝင္မယ့္ ေနရာကို အေပါက္ျဖစ္ေအာင္ အရင္ဖန္တီးရတယ္၊ အေပါက္မရွိဘဲ
ဒီအတိုင္းတိုးဝင္လာလို႔ကေတာ့ မရတာေသခ်ာတယ္။ ဝင္ခ်င္ၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ အေပါက္ကို အရင္ဖန္တီး,
ဖန္တီးၿပိးေတာ့မွ အဲဒိ အထဲကိုဝင္ရတယ္။
အဲဒီအဘိညာဥ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္
ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္မေထရ္ျမတ္က အလြန္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္၊ ဣဒိၶဝိဓအဘိညာဥ္ကိစၥ ေန႔တိုင္း
ေလ့က်င့္တယ္၊ အားရင္ ဒါပဲလုပ္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကို ဆံုးမတဲ့အခါမွာ
တျခားကိုယ္ေတာ္ေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက ဆံုးမဖို႔ ခြင့္မေပးဘူး၊ ဘာလို႔တုန္းဆို သူ႔ေလာက္ျမန္ျမန္
မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး၊ တန္းခိုးေတာ့ ရွိတယ္၊ ရွိေပမယ့္လို႔ ေႏွးေနတယ္၊ ေႏွးေနရင္ ကိုယ္ခံရမွာပဲေလ၊
ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္လို သြက္လက္တာ၊ ဓားသိုင္းသမားေတြလုိေပါ့၊ အၿမဲတမ္း ေလ့က်င့္ရတယ္၊ မေလ့က်င့္ရင္
ကိုယ္ကေႏွးလို႔ တစ္စကၠန႔္ ေနာက္က်သြားရင္ ကိုယ္ခံလုိက္ရမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တစ္ပါးကိုပဲ
ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္ျပဳတယ္။
ဘယ္ေနရာမွာ အခက္ဆံုးလဲဆိုရင္ နဂါးႀကီးရဲ
ပါးစပ္ထဲဝင္ၿပီး ျပန္အထြက္ “သင္ ဘယ္သူလဲ” “ငါ ေမာဂၢလာန္” “ေမာဂၢလာန္ဆိုျပစမ္းပါ” ဆုိၿပီး အရွင္ေမာဂၢလာန္ပံု ဖန္ဆင္းျပရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးမွာ
နဂါးက ဖူးကနဲ ေလမႈတ္လိုက္တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းကေလးမွာ မကာကြယ္လိုက္ႏိုင္ရင္ သြားၿပီ။
ရဟႏၱာေပမယ့္ ျပာျဖစ္သြားမွာပဲ၊ အဲဒီအဆင့္ကေလးဟာ အလြန္ျမန္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျပာတာေနာ္။
ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဒီေနရာမွာ ေလ့က်င့္ထားလို႔ အကၽြမ္းက်င္ဆံုးပဲ။
***ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိဝံသ၏
အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ(ဒုတိယတြဲ) မွ ပူေဇာ္ပါသည္။
*** ဆက္လက္ပူေဇာ္ပါမည္။ 
