ေရွးတုန္းက ကုန္သည္တစ္စု ေ၀းလံတဲ့ အရပ္ေဒသသြားၿပီး ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္လုပ္ၾက တယ္။ ေတာရြာေလးတစ္ရြာေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ အလွဴကေလးေပးေနတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ မရွိတာမဟုတ္ေတာ့ မီးမွိတ္တုတ္ထြန္းညွိၿပီးေတာ့ ထမ္းေတြေကၽြးေနတယ္။ ကုန္သည္ေတြ ေရာက္သြားေတာ့---
“ ဟာ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ၿပီ၊ လာ လာ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းေတြ ေကၽြးလို႔ အလင္းေရာင္မႈံပ်ပ်ထဲမွာ စားၾကတာ၊ ဘာဟင္းမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ဟင္းခ်ိဳ ခ်ိဳလြန္းလို႔ ေသာက္ၾကတာ။ သူတို႔စိတ္ထဲက ေခါက္ဆြဲဟင္းခ်ိဳထင္ၿပီးေတာ့ ေသာက္ၾကတာ။ ခ်ိဳလိုက္တာ၊ ေခါက္ဆြဲဟင္းခ်ိဳ ဘယ္လိုမ်ား ခ်က္ထားပါလိမ့္။
ကုသိုလ္ရွင္ေတြကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီဟင္းႀကိဳက္ရင္ ယူသြား မနက္က်ေတာ့ စား။ ေႏႊးထားလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ စားၿပီး ထည့္ယူသြားၾကတယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ မေန႔က ဟင္းခ်ိဳဟင္း ေႏႊးၿပီးေတာ့ စားရေအာင္ဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီေကာင္ဟင္းခ်ိဳ ျဖစ္ေနတယ္။
သူတို႔ညက မွတ္ထားတာ ေခါက္ဆြဲဟင္းခ်ိဳ၊ တီေကာင္ဆိုရင္ သူတို႔ ညကတည္းက မေသာက္ဘူး။ အမွတ္ကေခါက္ဆြဲဆိုတဲ့ အမွတ္နဲ႔ေသာက္လိုက္တာ။
ညတုန္းက ေကာင္းတာ ေကာင္းတာနဲ႔ ေသာက္လိုက္တာ။ မနက္က်ေတာ့ ထိုးထိုးၿပီး အန္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ၾကတာလဲ။
ရြံစရာဆိုတာလည္း သညာပဲ၊ ရြံစရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း သညာပဲ။ သညာက မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့အတိုင္း လူေတြမွာ ျဖစ္ေနတာ…။
အေကာင္းအဆိုးဟာ အထင္ပဲေလ…
ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏ အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာမွ...
