တတိယသဂၤါယနာတင္ခန္း
မဟာေထရ္မ်ား၏ အေျမာ္အျမင္
ဒုတိယသဂၤါယနာ
တင္ၾကၿပီးေသာအခါ…မဟာေထရ္တုိ႔သည္ “ေနာက္ေနာင္အခါ၀ယ္ သာသနာေတာ္၌ ယခုလုိ ေဘး အႏၲရာယ္မ်ား
ျဖစ္ဖြယ္ရွိေသးသလား”ဟု စဥ္းစားေတာ္မူၾက၏၊ ထုိအခါ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း (၁၁၈) ႏွစ္ေျမာက္၀ယ္
ဓမၼာေသာက မဟာရာဇာ၏ လက္ထက္၌ ေဘးရန္ျဖစ္ဖြယ္ရွိေၾကာင္းကုိ ျမင္ေတာ္မူၾကရ၍ ထုိအခ်ိန္မွာ
မိမိတုိ႔ မရွိႏုိင္ေၾကာင္းကုိလည္း သိေတာ္မူရကား ထုိအခါ၌ သာသနာျပဳႏုိင္မည့္ ပုဂိၢဳလ္ကုိ
လူ႕ျပည္ နတ္ျပည္မွာ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕ၾက၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ကုိ ၾကည့္မွ အသက္ကုန္ခါနီး၌ အထက္ျဗဟၼာ့ျပည္သုိ႔
ဆက္လက္ျဖစ္ဖုိ႔ရန္ ကုသုိလ္စ်ာန္လည္း ရွိေသာ “တိႆျဗဟၼာမင္း”ကုိ ေတြ႕သျဖင့္ သာသနာျပဳေရးအတြက္
အထက္သုိ႔ မျဖစ္ဘဲ လူ႕ျပည္၌ ျဖစ္ဖုိ႔ရန္ ေတာင္းပန္ၾကေလသည္။
ျဗဟၼာမင္းလည္း ““ငါသည္ သာသနာေတာ္၌ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ေဘးရန္ကုိ ႏွိမ္နင္း၍
သာသနာေတာ္ကုိ ခ်ီးေျမႇာက္ႏုိင္မည့္သူပါ တကား””ဟု လြန္စြာ ၀မ္းေျမာက္လ်က္ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္တုိ႔
ေတာင္းပန္ခ်က္ကုိ လက္ခံ၍ အခ်ိန္ေရာက္လတ္ေသာ္ ေမာဂၢလိ ျဗာဟၼဏ၏ အိမ္၌ ပဋိသေႏၶတည္လာသည္၊
ထုိရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ တုိ႔လည္း (ထုိစဥ္အခါ ရဟန္းငယ္မ်ားသာ ျဖစ္၍ သဂၤါယနာတင္ ကိစၥ၌ မပါႏုိင္ၾကေသးေသာ
ပိဋကသံုးပံုေဆာင္ ရဟႏၲာမ်ားလည္း ျဖစ္ၿပီးေသာ)
အရွင္သိဂၢ၀, အရွင္စ႑၀ဇီၨ ေထရ္ႏွစ္ပါးတြင္
…
““တစ္ပါးက ေမာဂၢလိျဗာဟၼဏအိမ္မွ
သတုိ႔သားကုိ ရဟန္းျဖစ္ေအာင္ ေသြးေဆာင္ရစ္ရမည္၊ တစ္ပါးက ပိဋကကုိ သင္ေပးရစ္ရမည္””ဟု အမိန္႔ေပးကာ
အနာဂတ္သာသနာေရးကုိ ရြက္ေဆာင္ေတာ္မူၿပီးမွ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၾကေလသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေနရာ၀ယ္ ေရွးေရွး သာသနာ့၀န္ေဆာင္ ထိပ္ေခါင္တင္ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား၏ သာသနာ
ေတာ္အတြက္ ႀကိဳးစားေတာ္မူခ်က္ကုိ ယခုေခတ္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားသင့္ၾကပါသည္။
အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ
ေမာဂၢလိျဗာဟၼဏ၏
သားေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ““ေမာဂၢလိပုတၱ””ဟု လည္းေကာင္း, တိႆျဗဟၼာမင္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္
““ေမာဂၢလိပုတၱတိႆ””ဟုလည္းေကာင္း ထင္ရွားေသာ ရဟႏၲာ၏ အေလာင္းအလ်ာ သတုိ႔သားသည္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာ
အခါ ေ၀ဒက်မ္း၌ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေလၿပီ၊ အရွင္သိဂၢ၀ေထရ္သည္လည္း ထုိသတုိ႔သား ပဋိသေႏၶေနသည္မွ
စ၍ ထုိအိမ္၌ ဆြမ္းခံ၀င္ေလရာ ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး ကန္ေတာ့ဆြမ္းမွ် မရဖူးေခ်၊ သုိ႔ေသာ္
မိ္မိ ရည္ရြယ္ခ်က္အားေလ်ာ္စြာ ရပ္ျမဲ ရပ္ေလရာ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာမွ (သူတုိ႔ဘာသာျဖင့္
“အတိစၦထ” ျမန္မာလုိ “ကန္ေတာ့ဆြမ္း” ဟူေသာ စကားကုိ ရေလသည္။)
ထုိ႔ေနာက္ ဆြမ္းအနည္းငယ္ေလာင္းရာမွ ဣေႁႏၵရပံုကုိ ၾကည္ညိဳသျဖင့္
ေန႔တုိင္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရေလရာ ထုိသတုိ႔သား တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ျပႆနာေမးရာ၌
သတုိ႔သား မေျဖႏုိင္ရကား ထုိျပႆနာရပ္ကုိ တတ္သိလုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ ရဟန္း ျပဳေလေသာ္ သိဂၢ၀ဆရာေတာ္သည္
“ေကသာ ေလာမာ”စေသာ ကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းေစကာ မၾကာခင္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေစသည္၊ ထုိ႔ေနာက္
စ႑၀ဇီၨဆရာေတာ္ထံ ပို႔၍ ပိဋကေတာ္ကုိ သင္ယူေစရာ ရဟန္း ျဖစ္ၿပီးစ အသက္ (၂၀) အရြယ္မွ်၌ပင္
ပိဋကအားလံုး တတ္ေျမာက္ေသာ ရဟႏၲာျဖစ္၍ မ်ားစြာေသာ ပရိသတ္အား ပိဋကပို႔ခ်လ်က္ သာသနာ့တာ၀န္ကုိ
ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသာ ထိပ္ေခါင္တင္ တစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
ဓမၼာေသာကမင္း
