သာ၍စိတ္ဆုိးၾကပံု
ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔
ျပန္ေရာက္ၾက၍ အေဖာ္လုိက္သြားေသာ ကုိယ္ေတာ္ကေလးကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကေလရာ ရွင္ယသက
ေျပာပံု, ဒကာမ်ားက “အရွင္ယသ တစ္ပါးက လႊဲလွ်င္ ေ၀သာလီၿမိဳ႕မွာ ရဟန္းအစစ္ မရွိ”ဟု ေလွ်ာက္ပံုကုိ
ၾကားရသျဖင့္ သာ၍ ေဒါသထြက္ကာ သံဃာစည္းေ၀းေစလ်က္ အရွင္ယသကုိ “ဥေကၡပနီယကံ” ျပဳဖုိ႔ရန္
စီမံ စုိင္းျပင္းၾကေလေသာ္ သူတုိ႔ စီမံေနတုန္းမွာပင္ အရွင္မဟာယသ သည္ ေကာင္းကင္သုိ႔ ျပန္ႂက၍
ေကာသမီၺျပည္၌ သက္ဆင္းေတာ္မူေလသည္။
[““ဥေကၡပနီယကံ””ဟူသည္ ႏွင္ထုတ္ေသာ ကံတည္း၊ ထုိအခ်ိန္၌ အရွင္ယသသည္
တန္ခုိးရွိၿပီးေသာ ရဟႏၲာ မဟုတ္ပါလွ်င္ မည္မွ် ေလာက္ပင္ ပိဋကကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း သူတုိ႔
အႏွိပ္အနင္းကို ခံရွာရေပလိမ့္မည္။]
အရွင္ယသ သံဃာစုေတာ္မူပံု
အရွင္ယသသည္
ပါ၀ါျပည္ႏွင့္ အ၀ႏိၲဒကိၡဏပထတုိင္း၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူၾကေသာသံဃာ ေတာ္မ်ား အထံသုိ႔ အဓိက႐ုဏ္း
(အမႈအခင္း) ျဖစ္ပံုကုိေလွ်ာက္ဖုိ႔ရန္ တမန္ေစလႊတ္၍ မိမိကုိယ္တုိင္မူ အေဟာဂဂၤါေတာင္၌
သီတင္းသံုးေနေသာ အရွင္သမၻဴတထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အရပ္ရပ္ျဖစ္ပံုကုိ ေလွ်ာက္ထားေလသည္၊ ထုိအခါပါ
၀ါျပည္၌ ဓူတင္ထိပ္ေခါင္တင္ခ်ည္း ျဖစ္ေတာ္မူၾကေသာ ရဟႏၲာေျခာက္က်ိပ္ေလာက္ ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာၾက၏၊
အ၀ႏိၲဒကိၡဏပထတုိင္းမွလည္း ရွစ္က်ိပ္ ရွစ္ပါးေသာ ရဟႏၲာမ်ား ႂကေရာက္ေတာ္မူလာၾက၏၊ ထုိရဟႏၲာမ်ား
စုေ၀းမိေသာအခါ“ဤအဓိက႐ုဏ္းသည္ အလြန္ခက္ထန္ရဲရင့္လွ၏၊ မိမိတုိ႔ဘက္က အားရွိေအာင္ ဘယ္ပုဂိၢဳလ္ကုိ
ရွာၾကဦးမည္လဲ”ဟု တုိင္ပင္ကာ ပိဋကအားလံုးကုိ ႏႈတ္ငံုေဆာင္ထားေသာ ရဟႏၲာ မေထရ္ အရွင္ေရ၀တကုိ
ပင့္ၾကဖုိ႔ရန္ သေဘာတူၾကေလသည္။
အရွင္ေရ၀တလည္း တုိင္ပင္သံကုိ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္ျဖင့္ ၾကားေတာ္မူႏွင့္၍
အမ်ားႏွင့္အတူ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ခရီးမႂကြလုိေသာေၾကာင့္ အမ်ားဆံုမိေလာက္ရာ “သဟံဇာတိ” တုိင္ေအာင္
ခရီးစဥ္အတုိင္း ႂကြေတာ္မူႏွင့္သည္၊ ထုိအခ်ိန္၌ အရွင္ယသတုိ႔လည္း ေရာက္လာၾက၍ ၀ဇီၨတုိင္းသား
ရဟန္းမ်ား၏ ယူ၀ါဒကုိ အရွင္ေရ၀တအား ေလွ်ာက္ေသာအခါ “အားလံုး ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္မညီ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလေသာ္ “ဤအဓိက႐ုဏ္းကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔
ကုိင္ၾက ပါစုိ႔ရဲ႕”ဟု ေလွ်ာက္၍ အရွင္ေရ၀တလည္း သေဘာတူေတာ္မူသျဖင့္ “အဓိက႐ုဏ္း စ၍ ျဖစ္ရာဌာန၌
ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွသာ ၿပီးျပတ္ႏုိင္မည္” ဟု ယူဆကာ ေ၀သာလီသုိ႔ ႂကြေတာ္မူၾကသည္။
ဒုတိယသဂၤါယနာတင္ခန္း
ထုိအခ်ိန္၌
တစ္ေျမျပင္လံုး သံဃာအေပါင္းတြင္ သက္ေတာ္ ၀ါေတာ္ အႀကီးဆံုးျဖစ္၍ ၀ါေတာ္ (၁၂၀)ရွိေသာ
“သဗၺကာမီ”မဟာေထရ္ ႀကီးသည္ ေ၀သာလီျပည္၌ပင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူလ်က္ ရွိ၏၊ အရွင္အာနႏၵာ၏
တပည့္လည္း ျဖစ္၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကုိ ဖူးေတြ႕လုိက္ရဖူးေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေပတည္း၊ အရွင္ေရ၀တသည္
ထုိမဟာေထရ္ႀကီးထံ ႂကြ၍ တည္းခုိေတာ္မူ၏၊ အရွင္သမၻဴတလည္း ထုိမဟာေထရ္၏ အထံ ႂကြလာ၍ ၀ဇီၨရဟန္းတုိ႔
အယူ၀ါဒ၀ယ္ ၀ိနည္းတရားေတာ္ႏွင့္ ညီ-မညီ ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မညီေၾကာင္းကုိ
မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ထုိ႔ေနာက္ အဓိက႐ုဏ္းကို ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔ရန္ သံဃာစည္းေ၀းၾကေသာအခါ တစ္ေယာက္
တစ္ခြန္းဆုိသလုိ ေျပာေနၾကသည္မွာ မၿပီးျပတ္ႏုိင္ေအာင္ ရွိသည့္အျပင္ “ဘာကုိ ဆုိလုိသည္”
ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်၍ မရႏုိင္ဘဲ ရွိရကား ထုိသံဃာအစည္းအေ၀းမွ ရဟႏၲာႀကီး ရွစ္ပါးကုိ (အဓိက႐ုဏ္း
ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔ရန္) ေရြးခ်ယ္ၾကေလသည္။
[ေရြးခ်ယ္ၾကေသာ ရွစ္ပါးတြင္ အရွင္သဗၺကာမီ, အရွင္သာဠ, အရွင္ခုဇၨေသာဘိတ,
အရွင္ေရ၀တ, အရွင္သမၻဴတ, အရွင္ယသ ဤ ေျခာက္ပါးတုိ႔သည္ အရွင္အာနႏၵာ၏ တပည့္မ်ားတည္း၊ အရွင္၀ါသဘဂါမိက, အရွင္သုမန ႏွစ္ပါးကား အရွင္အႏု႐ုဒၶါ၏တပည့္ ျဖစ္ၾကသည္၊ ထုိရွစ္ပါးလံုး
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကုိ ဖူးေတြ႕လုိက္ၾကရဖူး၏၊ ထုိ႔ျပင္ ေနရာထုိင္ခင္း ခင္းေပးဖုိ႔ ဆယ္၀ါမွ်သာရေသးေသာ အရွင္အဇိတ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိလည္း ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူသည္၊၊]
ထုိ႔ေနာက္ ၀ါလိကာ႐ံုေက်ာင္းတုိက္၀ယ္ ထုိမဟာေထရ္ႀကီး မ်ားခ်ည္း
စုေ၀းေတာ္မူကာ အဓိက႐ုဏ္းကုိ ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ရဟန္းေတာ္ေပါင္း(၇၀၀)ျပည့္ေအာင္
ထပ္မံေရြးခ်ယ္၍ သုတ္, ၀ိနည္း, အဘိဓမၼာကုိ သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူၾကျပန္သည္။ [ထုိဒုတိယသဂၤါယနာတင္ရာ၌
အကူအညီေပးေသာ မဟာရာဇာကား သုသုနာဂမင္း၏သားေတာ္ “ကာဠာေသာက”မင္းတည္း၊ ထုိ မဟာရာဇာ၏ အကူအညီျဖင့္
အဓမၼ၀ါဒီအလဇီၨျဖစ္ၾကေသာ ၀ဇီၨ တုိင္းသားတုိ႔ကုိ ႏွင္ထုတ္လုိက္ရာ သူတုိ႔လည္း အသင္းအပင္း
စုလ်က္ သူတုိ႔ သေဘာက်သလုိ တရားေတာ္ကုိ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္၍ သဂၤါယနာတစ္မ်ိဳး တင္ၾကေလကုန္သတတ္။]
မွတ္ခ်က္။ ။ ဒုတိယသဂၤါယနာ တင္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းကုိ ရွာလွ်င္ ေငြအလွဴခံျခင္းကုိ ေတြ႕ရသည္၊
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ကလည္း ““ေငြကုိ ခံယူေကာင္းလွ်င္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးကုိလည္း ခံယူေကာင္းေတာ့မွာေပါ့””ဟု
မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ ယခုကာလ၌ကား အလွဴအတန္းဟူသမွ်၌ ေငြအလွဴေတြ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေန၏၊ “သာသနာကုိ
ျပဳေနပါသည္”ဟု နာမည္ေကာင္း ယူေနၾကေသာ စာျပန္ပဲြမ်ား၌ ဆုေတာ္ေငြႏွင့္ ေငြပေဒသာေတြ ေ၀ဆာေနေတာ့၏၊
““ပၪၥမသဂၤါယနာတင္ ဘုရင္မင္းျမတ္””ဟု သမုတ္ခံရေသာ မင္းတုန္း မင္း၏ လက္ထက္ကပင္ ““ဆြမ္းဆန္အလွဴေတာ္””ဟု
နာမည္တြင္ကာ ေငြအလွဴေတြ မ်ားလာခဲ့ဟန္ တူ၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္…
““မုိးခ်ဳပ္လုိ႔ ျပန္ခ်ိန္ေတာ္၊
ျမတ္ေလးစြယ္ေတာ္ ေပၚသည့္ေခ်ာင္း
မွာ, ေဒါင္းေတြကေအာ္၊
ေဒါင္းေအာ္လွ်င္ ႀကိဳသူလႊတ္ပ, ပ်ိဳတုိ႔ေမာင္ ၀ါ၀ါ၀တ္ကုိ, ေဒါင္းခြပ္ခ်ည့္ေလး””ဟု
တေဘာင္ ေပၚခဲ့ေသး၏၊
ဆုိလုိရင္းမွာ… ““သာသနာေတာ္၌ ေဒါင္းဒဂၤါးေတြ တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္ေအာ္လ်က္
ေပၚေပါက္ေနၿပီ၊ သကၤန္း၀ါ၀ါ ၀တ္ေနၾကေသာ အရွင္တုိ႔မွာ ေဒါင္းအခြပ္ ခံၾကရေတာ့မည္””ဟု ဆုိလုိသည္၊
[ထုိကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနပံုကုိ မင္းတရားႀကီး ၾကားသိရေသာေၾကာင့္ ““ဓမၼ၀ိနယ”” အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းကုိပင္
ထုတ္ရျပန္ေသးသည္၊ အမိန္႔ေတာ္ကုိ ေနာက္၌ ျပမည္။]
ထုိ႔ျပင္ ၀ဇီၨတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားတုိ႔ အဓမၼမႈေတြ ျပဳေနရာ ဌာန၏
အနီးမွာပင္ အရွင္အာနႏၵာ၏ တပည့္လည္းျဖစ္ရာ ရဟႏၲာ လည္း ျဖစ္၍ တစ္ေျမျပင္လံုးမွာ သက္ေတာ္
၀ါေတာ္ အႀကီးဆံုး လည္း ျဖစ္ေသာ အရွင္သဗၺကာမီ မဟာေထရ္ႀကီး သီတင္းသံုးလ်က္ ရွိေတာ္မူ၏၊
သုိ႔ပါလ်က္ ၀ဇီၨရဟန္းတုိ႔ကုိ (မီးမ်ား မီးႏုိင္ဆုိသလို) ႏွိမ္နင္းေတာ္မမူႏုိင္ေခ်၊
အရွင္ယသ၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ လဇီၨသူမြန္ သီလ၀န္အရွင္မ်ား ေပါင္းမိၾက၍ အားရွိလာခါမွ ဦးစီးဦးကုိင္ျပဳ၍
သာသနာ့ကိစၥကုိ ရြက္ေဆာင္ေတာ္မူရေလသည္။ [ဤအခ်က္ကုိ လည္း သာသနာျပဳလုိသူတုိ႔ စဥ္းစားစရာပင္။]
လဇီၨရဟန္းေတာ္မ်ား ႀကိဳးစားခ်ိန္
ယခုေခတ္၌
လဇီၨသူမြန္ သီလ၀န္ အရွင္ျမတ္ေတြ ထုိထုိ အရပ္၌ ဧကန္ ရွိပါေပေသး၏၊ သာသနာကုိလည္း
ျပဳစု ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူလုိၾကေပလိမ့္မည္၊ သုိ႔ရာတြင္ မိမိတုိ႔ အင္အား နည္းပါးေၾကာင္းကုိ
သိျမင္ေတာ္မူၾက၍ တစ္ကုိယ္ေရ တစ္ကာယျဖင့္ (သုိ႔မဟုတ္) အနည္းငယ္မွ်ေသာ ပရိသတ္ျဖင့္ ျဖစ္သလုိ
ေတာ္သလုိ သီတင္းသံုးေတာ္မူကာ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔သာ ပဓာနထား၍ သာသနာေတာ္ျပဳျပင္ေရး၌မူ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေတာ္မူေနၾကဟန္
တူပါသည္၊ ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ ယခုအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာေက်ာ္မွ်သာ ရွိေသး၏၊ ဤသာသနာေတာ္ကုိ
တည္ေထာင္ေတာ္မူကာ သတၱ၀ါမ်ားကုိ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေစမည္ဟူေသာ ဆႏၵေတာ္ျဖင့္ ပါရမီကုိ ျဖည့္ေတာ္မူစဥ္က
ဤသာသနာေတာ္ႀကီးအတြက္ အသက္ စည္းစိမ္မ်ားစြာကုိ စြန္႔လႊတ္ေတာ္မူခဲ့သည္မွာကား ဘ၀ကုိ မဆုိ
ထားဘိ, ကမၻာေပါင္း… ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာေက်ာ္လည္း မက, ငါးေထာင္လည္းမက, ငါးေသာင္း, ငါးသိန္းစသည္လည္း
မကပင္။
ထုိဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီး စြန္႔ေတာ္မူခဲ့ရေသာ အသက္စည္းစိမ္ မ်ားႏွင့္
ႏႈိင္းစာလွ်င္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီး၍ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာေက်ာ္မွ်သာ
ရွိေသးေသာ အခ်ိန္အခါ၌ သာသနာေတာ္သည္ ဤမွ်ေလာက္ မဆုတ္ယုတ္ထုိက္ေသးပါ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ
ဗုဒၶသားေကာင္း ရဟန္းေတာ္အေပါင္းသည္ မိမိတုိ႔ မ်က္ေမွာက္၌ နိမ့္က်ေသာ သာသနာေတာ္ကုိ
(ဘယ္လုိ အရာမ်ိဳးမွာ နိမ့္က်ေနသည္, ဘာေၾကာင့္ နိမ့္က်ရသည္, ဘယ္လုိ ျမႇင့္တင္သင့္ သည္ဟု
စဥ္းစား စိစစ္ကာ) ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ အခ်ိန္အခါ ေရာက္ေနပါၿပီ။
ေကာသလအိပ္မက္
“က်ားသစ္မ်ားကုိလ,
ဆိတ္စားလုိ႔ ကုန္ေခ်ၿပီ၊
ဆိတ္ကုိ
ျမင္, သစ္ေတြ ပုန္းတယ္, ထံုးႏွင့္ မညီ၊
သုလဇီၨ
ဒုႆီတုိ႔ ႏွိမ္နင္း,
သီလ၀န္
အရွင္ျမတ္တုိ႔ ဒုႆီကုိ အျမင္ကတ္၍ ေတာရပ္သုိ႔ ခ်ဥ္း။”
ဆုိလုိရင္းကား…““က်ားတုိ႔ က်ားသစ္တုိ႔ကသာ ဆိတ္ေတြကုိ ကုန္ေအာင္
စားမည္ဆုိလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္စရာ ရွိေသး၏၊ ယခုမွာ ဆိတ္ ေတြက က်ားမ်ား သစ္မ်ားကုိ စားပစ္ၾကသျဖင့္
က်ားသစ္ေတြက ဆိတ္ကုိ ျမင္၍ ပုန္းေနရသည္မွာ ထူးဆန္းလွသကဲ့သုိ႔ ထုိ႔အတူ လဇီၨသူေတာ္စင္ေတြကုိ
အလဇီၨဒုႆီလတုိ႔က ႏွိပ္နင္းၾကျခင္းေၾကာင့္ ထုိအလဇီၨဒုႆီလတုိ႔ကုိ မျမင္လုိ၍ လဇီၨသူေတာ္စင္တုိ႔
ပုန္း၍ေနရ သကဲ့သုိ႔ ေတာမ်ားသုိ႔ ၀င္ေနရေသာ ေခတ္သုိ႔ ေရာက္ေနသည္မွာ ထူးဆန္းလွပါေပသည္””ဟူလုိ။
ထုိအိပ္မက္အတုိင္း မျဖစ္မီ, အလဇီၨဒုႆီလတုိ႔ အားမရွိၾကေသးမီ ယခုႏွယ္က
လဇီၨသူေတာ္စင္တုိ႔ စည္းစည္းလံုးလံုးႏွင့္ ႀကိဳးစားႏုိင္လွ်င္ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့၊ မႀကိဳးစားႏုိင္လွ်င္ကား
ဆိတ္စားခံရေသာ က်ားမ်ား သစ္မ်ားကဲ့သုိ႔ အလဇီၨဒုႆီလမ်ား၏ ႏွိပ္နင္းျခင္းကုိ ခံရပါလိမ့္မည္။
