ဘံုအေၾကာင္း ငရဲခန္း ( ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၉၂)

ဘံုအေၾကာင္း

သတၱ၀ါတို႔၏ တည္ေနရာအရပ္ကို ပါဠိလုိ “ဘူမိ”၊ ျမန္မာလုိ “ဘံု” ဟုေခၚသည္။ ထိုဘံုသည္ အပါယ္ ၄-ဘံု၊ ကာမသုဂတိ ၇-ဘံု၊ ျဗဟၼာ့ဘံု ၂၀အားျဖင့္ ၃၁-ဘံုရွိ၏။ ထုိတြင္ အပါယ္ ၄-ဘံုဟူသည္ ငရဲဘံု၊ တိရစၧာန္ဘံု၊ ျပိတၱာဘံု၊ အသူရကာယ္ဘံုမ်ားတည္း။ ကာမသုဂတိ ၇-ဘံုဟူသည္ လူ႔ဘံုႏွင့္ နတ္ျပည္ ၆-ထပ္တည္း။ နတ္ျပည္ ၆-ထပ္ကား စတုမဟာရာဇ္၊ တာ၀တိ ံသာ၊ ယာမာ၊ တုသိတာ၊ နိမၼာနရတိ၊ ပရိနိမၼိတ၀သ၀တၱိတည္း။ ျဗဟၼာ ၂၀-တြင္ ရူပ ျဗဟၼာ့ဘံု ၁၆၊ အရူပျဗဟၼာ့ ၄-ဘံုတည္း။

ငရဲခန္း

ယခု လူ႔ျပည္၌ ျပစ္မူက်ဴးလြန္သူတို႔၏ က်ေရာက္ခံစားဖုိ႔ရာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား တည္ရွိသကဲ့သို႔ သတၱ၀ါတုိ႔၏ တည္ေနရာ ဤကမၻာေျမအတြင္း၌လည္း မေကာင္းမူဒုစရုိက္ က်ဴးလြန္သူတို႔၏ က်ေရာက္ခံေနဖို႔ရာ ငရဲေထာင္မ်ား တည္ရွိၾကသည္။ ထုိ ငရဲေထာင္ကား သတၱ၀ါတုိ႔ကံလွ်င္ အရင္းခံ၍ ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္ေနေသာ ကမၼပစၥယ ဥတုဇရုပ္တရားတည္း။

ထိုငရဲသည္ သတၱ၀ါတုိ႔ ကံအားေလ်ာ္စြာ အမ်ိဳးမ်ိဳးတည္ရွိေနရုံမွ်သာမက လူ႔ဘံုႏွင့္ နီးကပ္ေသာ ေျမတြင္းမွာပင္ ေလာဟကုမၻီ သံရည္ငရဲရွိေၾကာင္းကို က်မး္ဂန္တုိ႔၌ ေတြ႕ရ၏။ ဤက်မ္း၌ အမ်ားေျပာရုိးျဖစ္ေသာ ငရဲၾကီး ရွစ္ထပ္ကိုသာ အက်ယ္ထုတ္ျပမည္။

ထုိငရဲရွစ္ထပ္သည္ကား (၁) သိဥၥိဳးငရဲ၊ (၂) ကာဠသုတ္ငရဲ၊ (၃) သံဃာတငရဲ၊ (၄) ေရာရု၀ငရဲ၊ (၅) မဟာေရာရု၀ငရဲ၊ (၆) တာပနငရဲ၊ (၇) မဟာတာပနငရဲ၊ (၈) အ၀ီစိငရဲတည္။ ငရဲတစ္ထပ္တစ္ထပ္၌ (၁) ဘင္ပုပ္ငရဲ၊ (၂) ျပာပူငရဲ၊ (၃) လက္ပံေတာငရဲ၊ (၄) သန္လ်က္ရြက္ေတာငရဲ၊ (၅) ေ၀တၱရဏီေခၚ “သံရည္ျမစ္ငရဲ”ဟု ငရဲငယ္ ၅-ထပ္ တံတုိင္းခတ္သကဲ့သို႔ ရံပတ္၍ေနသတဲ့။ ထုိငရဲ ၅-ထပ္ကို ဥႆဒငရဲဟုေခၚသည္။

ယမမင္း

စတုမဟာရာဇ္နတ္တုိ႔တြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ေ၀မာနိက ျပိတၱာမင္ကိုပင္ “ယမမင္း”ဟုေခၚ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ နတ္စည္းစိမ္ကိုခံစား၍ တစ္ခါတစ္ရံမွာမူ မေကာင္းမူကံ အက်ိဳးကို (ရုိးရုိးျပိတၱာမ်ားကဲ့သို႔) ခံစားရရွာေသး၏။ ထုိယမမင္းကား တစ္ေယာက္သာမက အမ်ားပင္ရွိေလသည္။ လူ႔ဘံု၌ အစိုးရမ်ား ရုံးထုိင္သလို ယမမင္းမ်ားလည္း ငရဲဘံု၏ တံခါးေလးဖက္၌ ရုံးစိုက္ၾကျပီးလွ်င္ ငရဲေရာက္လာသူမ်ားကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ငရဲသို႔ ေရာက္လာသူတိုင္း အစစ္အေဆးခံရသည္မဟုတ္။ အကုသိုလ္ၾကီး၍ ထင္ရွားသူတို႔မွာ တစ္ခါတည္းငရဲသို႔ က်ရေလသည္။ အကုသိုလ္နည္းပါးသူမ်ားအတြက္ လြတ္လိုလြတ္ျငား အေနအားျဖင့္ ယမမင္းထံ အစစ္ေဆးခံခြင့္ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယမမင္း၏ စစ္ေဆးမူမွာ အျပစ္ရွာလို၍မဟုတ္။ လြတ္သင့္က လြတ္ခြင့္ရေစလုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ အယူခံရုံးမင္းမ်ားႏွင့္ အလားတူပင္တည္း။ သို႔အတြက္ “ယမမင္းဟူသည္မွာ တရားေစာင့္ေသာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ပင္တည္း” ဟုမွတ္ပါ။ (ဥပရပဏၰသ၊ ေဒ၀ဒူတသုတ္)

ငရဲထိန္း

ဤငရဲထိန္းမ်ားလည္း စတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ိဳး အပါအ၀င္ နတ္ဘီလူး နတ္ရကၡိဳသ္မ်ားတည္း။ ထိုငရဲထိန္းမ်ား၏ အလုပ္ကား အနည္းငယ္ေသာ အကုသိုလ္ျဖင့္ က်ေရာက္လာသူမ်ားကို ယမမင္းထံပို႔ျခင္း၊ ငရဲသို႔ ေရာက္ျပီးသူမ်ားကို လက္မရြံ႕အာဏာသားမ်ားကဲ့သို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ သတ္ပုတ္ ရုိက္ႏွက္ျခင္းပင္တည္း။ (ငရဲမီးစေသာ အႏၱရာယ္တုိ႔လည္း ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာ ကမၼပစၥယ ဥတုဇရုပ္မ်ားျဖစ္ရကား ငရဲခံမည့္သူ၌သာ ပူေလာင္၍ ထုိငရဲထိန္းတုိ႔မွာ မပူေလာင္ေခ်။)