ကံသာအမိ ကံသာအဖ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၈၃)

မိမိျပဳေသာကံသည္ မိမိကို ပဋိသေႏၶစိတ္ရင္ကပင္ ကြဲျပားေအာင္ျပဳရုံသာမက ရုပ္အဆင္း ကြဲျပားေအာင္၊ အမ်ိဳးအေဆြ ကြဲျပားေအာင္၊ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ ကြဲျပားေအာင္လည္း မိမိကံကပင္ မိမိကို စီမံလုိက္သည္။

ထင္ရွားေစအံ့ - လူတစ္ေယာက္သည္ ကုသိုလ္ကံကို ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္လ်က္ ထက္ထက္သန္သန္ျပဳ၏။ လူတစ္ေယာက္ကား ကုသိုလ္ကိုမျပဳ။ ျပဳေသာ္လည္း ထက္ထက္သန္သန္မဟုတ္။ ထုိသူ ၂-ေယာက္တုိ႔ လူ႔ပဋိသေႏၶ ေနၾကရလွ်င္ ကုသိုလ္ရွင္က ခ်မ္းသာေသာ အမိ၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶေနရ၏။ မိခင္သည္ လိမၼာနားလည္သူျဖစ္လ်က္ ကိုယ္၀န္ကေလး မဆင္းရဲေလေအာင္ အထုိင္အထ သတိထား၏။ ပူလြန္း စပ္လြန္းေသာ အစာႏွင့္ ေအးလြန္းေသာ အစာကို ေရွာင္ၾကဥ္၏။

ကုသိုလ္နည္းပါးေသာသူကား ဆင္းရဲသူမ၀မ္း၌ သေႏၶတည္ရ၏။ ထိုဆင္းရဲသူမသည္ အရာရာ၀ယ္ တတ္သိနားလည္သူ မဟုတ္ေခ်။ နားလည္ျပန္လွ်င္လည္း ေရွာင္ၾကဥ္ဖြယ္ဟူသမွ်ကို ေရွာင္ဖုိ႔ရာ ဥစၥာဓနမရွိေသာေၾကာင့္ အပူအစပ္၊ ေအးလြန္းေသာ အစာမ်ားကိုလည္း မေရွာင္ႏုိင္ရာ။

ကုိယ္၀န္သူငယ္မွာ အမိက အလြန္ပူစပ္ေသာ အစာမ်ားကို စားလုိက္လွ်င္ ငရဲက်သလုိ ပူေလာင္ရွာ၏။ အလြန္ေအးေသာ အစာမ်ားကို စားလိုက္လွ်င္ ေလာကႏၱရိက္ ငရဲက်သလုိ ေအးရွာေတာ့၏။ ရုတ္တရက္ (ကပ်ာကယာ) ထုိင္လုိက္ထလုိက္လွ်င္လည္း ဆြဲ၍ေဆာင့္သလုိ ပင္ပန္းရွာ၏။ (ဤကား က်န္းစာတုိ႔၌ျပအပ္ေသာ အခ်ိဳ႕ေသာဒုကၡမ်ားသာ ျဖစ္ေသး၏။ သားငယ္၏ ကံမေကာင္းမူေၾကာင့္ အမိျဖစ္သူမွာလည္း မသက္မသာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရ၊ ဖြားျမင္ရသည္။)

ထုိကဲ့သို႔ အမိ၀မ္း၌ ေအာင္းေနစဥ္ကပင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာသည္ ျခားနားေလျပီ။ ထို႔ေနာက္ ဖြားခ်ိန္သို႔ေရာက္လွ်င္ ကုသိုလ္ရွင္မွာ လက္သည္ေကာင္းတုိ႔ျဖင့္ သက္သာႏုိင္သေလာက္ သက္သာေအာင္ဖြားျမင္၍ အျပင္ေရာက္ေသာအခါ ႏုနယ္ေသာ ဖလန္နယ္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ က်က်နန ျပဳစုၾကေသာေၾကာင့္ သက္သာခြင့္ရ၏။

ကုသိုလ္နည္းသူကား လက္သည္ေကာင္းမရသျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ၾကြက္တြင္းမွ ၾကြက္ကေလးတိုး၍ ထြက္ရသလုိ အလြန္ပင္ပန္းစြာ ထြက္လာခဲ့ရသည့္အျပင္ ဖြားျမင္ျပီးေသာအခါ၌လည္း အျပဳအစု ေကာင္းေကာင္းမရ၊ အ၀တ္ၾကမ္းတုိ႔ျဖင့္ ကိုင္ယူၾကေသာေၾကာင့္ အနာကို ၾကက္ေတာင္ႏွင့္ ဆြသလုိ မခ်ိမဆံ့ ခံရေလေတာ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ ကြဲျပားရုံျဖင့္မျပီးေသး။ ကုသိုလ္ရွင္သူငယ္မွာ အမိႏုိ႔ရည္ေကာင္းကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရသည့္အျပင္ အျခားေသာ ႏူိ႔မူန္႔ႏွင့္ က်န္းမာေရး ေဆးေကာင္း ဆရာေကာင္းတုိ႔က ေစာင့္ေရွာက္ၾကသျဖင့္ က်န္းက်န္းမာမာရွိရုံ သာမက အဘိုးအဘြား အေဒၚ အရီး ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္စသူတို႔က ေခ်ာ့ၾက ျမ့ဴၾက ယုယၾကသျဖင့္ ခ်မ္းသာခ်င္တုိင္း ခ်မ္းသာခြင့္ရေတာ့၏။

ကုသိုလ္နည္းပါးေသာ သူငယ္ကား မိခင္၏ႏုိ႕ရည္ေကာင္းကိုလည္း မရ။ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္း ဆရာေကာင္းကို မဆုိထားႏွင့္။ အဘိုး အဘြားစသူတို႔ကပင္ ခင္ခင္မင္မင္ မယုယလုိၾက။ မိခင္လုပ္သူမွာ ကေလးအနားက မခြာလုိပါေသာ္လည္း ကေလးကုိ အဆာေျပရုံသာ ႏုိ႕တုိက္ျပီးေနာက္ စားေရး ေသာက္ေရးအတြက္ ေစ်းလည္၍ေသာ္လည္းေရာင္းရ၊ ကူလီေသာ္လည္း လုပ္ရသျဖင့္ လူမမယ္ကေလးမွာ ပစ္စလက္ခတ္ ေနရရွာေတာ့သည္။

နိဂံုး

ဤသို႔လွ်င္ ကေလးအရြယ္ လူမမယ္ဘ၀ ဉာဏ္၀ီရိယကူလ်က္ ဥစၥာမရွာနုိင္ေသးခင္က ေရွးကံခ်င္း ျခားနားသည့္အတြက္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြဲျပားရပံုကုိ စံုစံုလင္လင္ၾကီးသိထား၍ “မ်က္ႏွာၾကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါတတ္ေသာ” ဤေလာကၾကီးတြင္ မ်က္ႏွာၾကီးသူတုိ႔၌ ဟင္းဖတ္ပါေနသည္ကို အျပစ္ျမင္၍ မေနသင့္ေပ။ ေရွးေရွးဘ၀၌ ကံျပဳစဥ္ကာလ မိမိကုိယ္တုိင္ အသိဉာဏ္ကင္းလ်က္ ည့ံဖ်င္းစြာ ျပဳခဲ့မိပံုကိုသာ အျပစ္တင္၍ မိမိကိုယ္တုိင္ မ်က္ႏွာၾကီး သူေတာ္စင္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖို႔ လုိပါသည္။

ထုိကဲ့သို႔ ကိုယ္တုိင္ေတာ့မက်င့္ပါဘဲ သူတစ္ပါး မ်က္ႏွာၾကီးသည္ကို မနာလုိၾကပါလွ်င္ ေနာင္ဘ၀အဆက္ဆက္၌ သာ၍ ဒုကၡတြင္းနက္ဖုိ႔သာရွိေသာေၾကာင့္ ဤစာကို ဖတ္ရူသူမ်ားႏွင့္ ငါ၏ အတြင္းလူဟူသမွ်တုိ႔ သေႏၶသားေကာင္းရဖုိ႔ရန္ ယခုနယ္က ၾကိဳးစားၾကပါေစသား။

သေႏၶတည္ျခင္း၊ ဤအခင္းကို၊ ရွင္းလင္းခြဲျခား၊ ေရးသည့္အားေၾကာင့္၊ အမ်ားလူေပါင္း၊ သေႏၶေကာင္းဖုိ႔၊ အေၾကာင္းလွေစ၊ ငါ့အေနမူ၊ ဘေ၀ဘ၀၊ ျဖစ္သမွ်၌၊ ေအာက္က်ညံ့ဖ်င္း၊ သေႏၶကင္း၍၊ ထန္ျပင္းလံု႕လ၊ ဉာဏ္ေရာင္ရွလ်က္၊ ကမၻာ့ထက္ေကာင္း၊ နိဗၺာန္ေျပာင္းဖုိ႔၊ အေၾကာင္းဆင့္ဆင့္။ ကုန္ေအာင္က်င့္သား၊ ငါႏွင့္ဆက္သြယ္၊ ၾကီးၾကီးငယ္လည္း၊ ငါ့ႏွယ္နည္းတူ၊ သေႏၶယူသည္။ နိဗၺဴထုတ္ေခ်ာက္ ေရာက္ရန္ေသာ၀္။

ပဋိသေႏၶႏွင့္စပ္၍ မွတ္ဖြယ္ျပီး၏။