ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို သိတဲ့အခါမွာ
စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊
မာနေတြ၊ မနာလို ၀န္တိုတဲ့စိတ္ေတြ ပါးသြားတဲ့အခါ
စိတ္က အင္မတန္ခ်မ္းသာလာတယ္။
ေပါ့ပါးလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းပဲ ပိုၿပီးေတာ့ ခ်စ္လာတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုၿပီးေတာ့လည္း ေလးစားလာတယ္။
စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြလည္း တက္လာၿပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြလည္း ပိုရွိလာတယ္။
အသိဉာဏ္လည္း ေတာ္ေတာ္ျမင့္လာတယ္။ ကိုယ့္အသိဉာဏ္ကို ကိုယ္ယံုၾကည္လာတယ္။
ကိုယ့္အသိဉာဏ္ကို ကိုယ္ယံုၾကည္လာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ ေလးစားမႈ ပိုရွိလာျပန္တယ္။
အသိဉာဏ္ ျမင့္လာေတာ့ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားလို႔ရွိရင္ ပုိၿပီးေတာ့ မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားႏိုင္တယ္။
တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္မယ္ ဆိုရင္လည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္တယ္။ မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္နဲ႔ စိတ္မပါပဲလုပ္တာ နဲသြားတယ္။ စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္တာ နဲသြားတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း ပင္ပန္း လုပ္တယ္။ ပင္းပန္းမွာလဲ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး...။
အဲဒါေၾကာင့္ သမာဓိေကာင္းလာရင္ စိတ္တည္ၿငိမ္လာရင္ ဘာလုပ္လုပ္ ပိုၿပီးေတာ့ ထိေရာက္တယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရွိတယ္။
တည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္ဟာ ထက္ေနတဲ့ဓားနဲ႔တူတယ္.......။
(ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၏ သတိနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္သိ မွ ေ၀ငွပါသည္။)
