တစ္ခါက ရြာတရြာ ဆြမ္းကပ္ပြဲမွာ လူေတြက မုန္႔ဟင္းငါး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ပဲျပဳတ္သူျပဳတ္ ငါးရိုးထြင္သူက ထြင္ ငွက္ေပ်ာသီးလွီးသူက လွီးနဲ႔ မအားရ မနားရေအာင္ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရသတဲ့။
ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ ေၾကးအိုးေတြနဲ႔ ခ်က္ၾကရပါတယ္..။ ဘုန္းႀကီးမ်ား မုန္႔ဟင္းငါး ဆြမ္းကပ္၊ လူမ်ားေကၽြးၿပီးလို႔ ညက ပင္ပန္းလို႔ အိုးမသယ္ႏိုင္၊ ခြက္မသိမ္းႏိုင္နဲ႔ ေျခပစ္ လက္ပစ္ အိမ္ၾကပါေလေရာ့တဲ့ကြယ္။
ေန႔မသိမ္းအားတာ ထား၊ ညေရာက္ေတာ့ ပန္းကန္အိုးခြက္ပက္လက္နဲ႔ ဆက္လက္အိမ္ၾကတာေပါ့...။
အဲဒီအခ်ိန္ သူခိုးတေယာက္က အကြက္ေကာင္းေခ်ာင္ေနသူျဖစ္ေတာ့ ညေရာက္ေတာ့ ဒီေၾကးအိုးႀကီး လာခိုးမွ ေတာ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ သူခုိးကလဲ ညခိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ မနက္လင္းအားႀကီးေရာက္မွ ႏိုးေလသတဲ့ကြယ္။
မနက္လင္းေပမယ့္ သြားခိုးေသးသတဲ့..။
လင္းအားႀကီးမွာ စာေမးပြဲနီးေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က စာက်က္ေနပါတယ္။ သူက်က္ေနတဲ့စာက အဂၤလိပ္စာျဖစ္ေနသတဲ့။ စားလုံးေပါင္းၿပီး ဂ်ီ...အို...ဂိုး...သြား၏၊ ဂ်ီအို(go)ဂိုး သြား၏ႏွင့္ တိုးတိုးေလး စာအံေနတယ္။
သူခိုးက မုန႔ဟင္းငါးခ်က္တဲ့ အိမ္ေရာက္လို႔ ေၾကးအိုးႀကီးလည္း ခိုးဖို႔ရာ မ..ေရာ ေက်ာင္းသားေလးက ဂ်ီအိုဂိုး သြား၏--လို႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္ေတာ့
သူခိုးက သူေၾကးအိုးႀကီး ခိုးတာ သိသြားၿပီ ဆိုၿပီး လန္႔ျဖန္႔သြားသတဲ့။ ဒါန႔ဲ ေၾကးအိုးႀကီး ခ်ထားကာ ေျပပါေလေရာ..တဲ့
ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္ ဂ်ီအိုဂိုး သြား၏။ (ေၾကးအိုးခိုးသြား၏)
ဒီပံုျပင္ေလးကိုဖတ္မိေတာ့ ၿပံဳးေဆးတခြက္ေသာက္လိုက္ရသလို စိတ္ကေလးရႊင္လန္းသြားပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ နားလည္မႈေတြလြဲေနၾကရင္ေတာ့ ရယ္ေမာစရာ မဟုတ္ပဲ ရင္ေမာစရာျဖစ္သြားတတ္တာကို သတိေပးေနသေယာင္ေယာင္ပါပဲလို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္
မိတ္ေဆြေတြေကာ ဘယ္လိုေတြးမိလဲ....
