မျမင္ဘူ႔ေသမွာကို, ေဝဒနာ
ေရွာင္တုန္း ၊
ဗ်ံဳးကနဲ လာတဲ့ခါမွာ, မာခဲ့တာ
႐ုပ္ေတြကဆံုး၊
ေသမင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္မည္,
နင္ပိုင္သည္ ထင္အံုး၊
ေပ်ာ့ေခြကာ ရယ္မၿပံဳးႏိုင္ဘူး,
ဘယ္မတုန္း နင့္ကိုယ္၊
ေဝဒနာ မလာတုန္းကေတာ့, ငါတစ္လံုးနဲ႔
ငါ့ကိုယ္လို႔ဆို၊
အိုမဲ့မဲ့ မထႏိုင္, ႏံႈးေခြလို႔
ယိုင္၊
ငါနဲ႔ေတာ့ ဘာမဆိုင္ၿပီ, ငါပိုင္သည္
ထင္အံုးဟဲ့ေလး ---။
[ဒဂံုဦးထြန္းျမင့္
ကြယ္လြန္ခါနီးေရးသြားသည္-ဟု မွတ္သားရသည္။]
