ဒိ႒ိဇုကမၼအေၾကာင္း ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၆၃)

အယူေျဖာင့္မွန္ျခင္းကို “ဒိ႒ိဇုကမၼ”ဟုေခၚ၏။ (ဒိ႒ိ = အယူ + ဥဇုကမၼ = ေျဖာင့္မွန္မူ။) အယူဟူသည္ အသိဉာဏ္တည္း။ ထုိအသိဉာဏ္က လမ္းမွန္က်ေနလွ်င္ သမၼာဒိ႒ိ (မွန္ကန္ေသာအယူ) ျဖစ္၏။ ထုိ အသိဉာဏ္က မွားယြင္းေနလွ်င္ မိစၧာဒိ႒ိ (မွားေသာအယူ) ျဖစ္၏။ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ား၌ မိမိအသိဉာဏ္ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲဟု စဥ္းစားပါ။

၁။ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံ။
၂။ ထုိကံမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳး။
၃။ ထုိကံမ်ားေၾကာင့္ ေရာက္ရသည့္ ဤဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀။
၄။ နတ္မ်ား၊ ျဗဟၼာမ်ား။
၅။ ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ၾကံ၍ စ်ာန္ အဘိညာဥ္ရသူ သို႔မဟုတ္ ရဟႏၱာ ျဖစ္သူမ်ား။

အထက္ပါ အခ်က္ ၅-ခ်က္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေသာအခါ “ရွိႏုိင္သည္၊ ရွိထုိက္သည္၊ ရွိရမည္” ဟု အသိဉာဏ္ျဖစ္လွ်င္ သမၼာဒိ႒ိတည္း။ ဤသမၼာဒိ႒ိကိုပင္ “ဒိ႒ိဇုကမၼ”ဟု လည္းေကာင္း၊ “ကမၼသကတာဉာဏ္”ဟု လည္းေကာင္း ေခၚ၏။ (ကမၼ = ကံ + သက=ကိုယ့္ဥစၥာ + တာ = ျဖစ္ပံုကို + ဉာဏ္ = သိျခင္း။ မိမိျပဳေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံသာလွ်င္ မိမိေနာက္သို႔ လုိက္ပါေသာ ကုိယ္ပိုင္ဥစၥာ ျဖစ္ေပသည္ဟု သိတတ္ေသာဉာဏ္ကို `ကမၼသကတာဉာဏ္´ဟု ေခၚသည္။)

ထုိျပခဲ့ေသာ အခ်က္ ၅-ခ်က္ကုိ ေလးနက္စြာ စဥ္းစားေသာအခါ “မရွိႏုိင္၊ မရွိထုိက္”ဟု ယူေနလွ်င္မိစၧာဒိ႒ိ ျဖစ္ေတာ့၏ ထုိသို႔ “ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးမရွိ”ဟု ယူေသာ မိစၧာဒိ႒ိေၾကာင့္ပင္ တိရစၧာန္ သတၱ၀ါေတြကို သတ္ျဖတ္ႏုိင္ၾက၏။ ကံေၾကာင့္ ေရာက္ရေသာ ဤဘ၀ ေနာက္ဘ၀ မရွိဟု ယူေသာေၾကာင့္ပင္ ကမၻာေလာကႏွင့္ သတၱ၀ါေတြကို တစ္စံုတစ္ဦးေသာ တန္ခိုးရွင္က ဖန္ဆင္းထားသည္ဟု အယူရွိၾကသည္။ ငါတုိ႔၏ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကို ရာဇ၀င္ႏွင့္တကြ ထင္ရွားသိအပ္သကဲ့သို႔ ထုိတန္ခိုးရွင္ဆုိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ယခုလူတုိ႔ သိနုိင္ၾကပါ၏ေလာ။

"ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္မူ"

 

ဒိ႒ိဇုကမၼကုိ သမၼာဒိ႒ိဟု ဆုိခဲ့ျပီ။ ထုိ သမၼာဒိ႒ိ အယူရွိၾကသူတိုင္းလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္ႏုိင္ေသး။ အျခားေသာလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးကုိ ယံုၾကည္ၾကေပ၏ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား မဟုတ္ၾက။ ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္၍ “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ”ဟု ပါဠိလိုျဖစ္ေစ၊ “ဘုရားကိုးကြယ္ပါ၏။ တရားကိုးကြယ္ပါ၏။ သံဃာကိုးကြယ္ပါ၏”ဟု ျမန္မာလိုျဖစ္ေစ ရြတ္ဆုိမွသာ “ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္သူ = သရဏဂံု တည္သူ” ဟုေခၚႏုိင္သည္။ ဤသို႔ ရတနာ ၃-ပါးကို ကုိးကြယ္ရာတြင္ ဂုဏ္ကို မသိဘဲ (ကေလးမ်ားကဲ့သို႔) မိရုိးဖလာ ယံုၾကည္ရုံသာ ယံုၾကည္၍ ကိုးကြယ္လွ်င္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္သာ။

"ဒိ႒ိဇုကမၼျဖစ္ဖို႔ အခ်က္မ်ား"

 

သမၼာဒိ႒ိဟုလည္းေကာင္း၊ ကမၼသကတာဉာဏ္ဟုလည္းေကာင္း၊ ဤဘ၀ ေနာက္ဘ၀ စသည္မ်ားကို မိမိဘာသာ စဥ္းစားၾကံစည္ေနေသာအခါလည္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳခါနီး၊ သီလေဆာက္တည္ခါနီး၀ယ္ “ဤဒါန... ဤသီလသည္ ကုသိုလ္ကံတည္း။ ဤကုသိုလ္ကံသည္ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀တို႔၌ ေကာင္းက်ိဳးခ်မး္သာကို ေပးႏုိင္သည္”ဟု သတိရေသာ အခါ၌လည္း ဤ ဒိ႒ိဇုကမၼကုသိုလ္ ျဖစ္၏။ ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႏွင့္ ဒါန သီလစေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳခိုက္မွာလည္း ဤဒိ႒ဇုကမၼကုသိုလ္ျဖစ္၏။ မည္သည္ကုသိုလ္မဆုိ ဤဒိ႒ိဇုကမၼ ကုသိုလ္ပါမွ သာ၍ အက်ိဳးၾကီးသည္။