ကၽြန္ေတာ့္ကို ပထမဆံုး လမ္းေလွ်ာက္တက္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သူမွာ အေမျဖစ္သည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ကိုသူ၏လက္ျဖင့္တြဲျပီးလမ္းေလွ်ာက္ သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္အၾကိမ္ ေခ်ာ္လဲတိုင္း အေမသည္ သူ၏ လက္မ်ားျဖင့္ဆြဲထူေပးခဲ့ပါသည္။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲထိုင္ျပီး အေမ့လက္နွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကိုထပ္၍ လက္ေရးလွသင္ ေပးခဲ့ဘူးပါသည္။ ေက်ာင္းေနစဥ္အရြယ္က ကၽြန္ေတာ္လက္ကိုအေမဆဲြျပီး ေက်ာင္းပို႕ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေက်ာင္းၾကိဳခဲ့ဖူးပါသည္။
ညေနေက်ာင္းအဆင္းတြင္ေက်ာင္းေပါက္၀၌ အေမသည္သူ႕လက္နွစ္ဖတ္ကို ေျမွာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းလွ်င္ အေမသည္ သူ၏ လက္မ်ားျဖင့္ နဖူးကိုစမ္း၏။ေထြးေပြ႕ထား၏။ေဆးတိုက္၏။
ကၽြန္ေတာ္ အားငယ္၍ငိုေၾကြးခဲ့လွ်င္ အေမသည္သူ၏ လက္မ်ားျဖင့္ မ်က္ေရသုတ္ေပး၏။ ညအိပ္ရာ၀င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာကိုအေမသည္ သူ၏ လက္မ်ားျဖင့္ ပြတ္သတ္ျပီး ေခ်ာ႔သိပ္႔ေလ့ရွိပါသည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲျပီး ဘုရားၾကီး ၊ မႏၱေလးေတာင္ ၊ရန္ကင္းေတာင္မ်ား သို႔ ပို႔ခဲ့ဘူးပါသည္။ အေမေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၀တ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္၏ဆံပင္ကို အေမသည္ အျမဲသန္႔စင္ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ အေမ့လက္ျဖင့္ ခြံေကၽြးေသာ ထမင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ စားခဲ့ဖူးပါသည္။ အေမခ်က္ျပဳတ္ေသာဟင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အနွစ္ (၃၀)နီးပါးစားခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႔ယူစဥ္က အေမသည္သူ၏ လက္၀ါးနွစ္ဖတ္နီရဲေအာင္ လက္ခုတ္တီးျပီး မ်က္ေရမ်ားၾကားမွ ျပံဳးျပခဲ့ဖူး၏။ တကယ္ေတာ့ အေမ၏လက္သည္ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္သမွ်ကို ဖန္တီးေပးနိုင္ေသာ တန္ခိုးရွိ႕သည္႕လက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းသမွ် ကၽြန္ေတာ္က္၀ါးျဖန္႕သမွ် အေမ၏လက္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
အေမ၏လက္ကို အလိုလိုက္ေသာလက္လို႔မထင္ေစခ်င္ပါ။ သူငယ္ခ်င္မ်ားနွင့္ရန္ျဖစ္ စကားမ်ားလွ်င္ အေမသည္ကၽြန္ေတာ့အားရိုက္ပါသည္။စာေမးပြဲအမွတ္နည္းလွ်င္ရိုက္ပါသည္။ ခိုင္းတာကိုနေမာ္နမဲ့လုပ္လွ်င္ ရိုက္ေလ့ရွိပါသည္။စည္းကမ္းမဲ့လွ်င္ အျမဲရိုက္ပါသည္။ အေမသည္ အေဖ့ထက္အရိုက္ၾကမ္းပါသည္။လက္သံေျပာင္၏။
အေမသည္မိသားစု၏ ပံုစံ(၁၀) တြင္မွီခိုဟု ေရးထားပါသည္။ တကယ့္ေတာ့ အေမသည္မွီခိုမဟုတ္ပါ။ မနက္ အိပ္ရာထ မ်က္စိ နွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက လုပ္လိုက္ရတဲ့လုပ္ ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့အထိျဖစ္ပါသည္။ တစ္အိမ္လံုးရွိသမွ် အိမ္မႈကိစၥ အားလံုးသည္အေမရဲ႕တာ၀န္သာျဖစ္သည္။ အေမသည္အလုပ္နွင့္လက္ျပတ္သည္ဟူ၍ မရိွပါ။
အေမ၏အသက္(၇၂)နွစ္ရွိပါျပီ။ အေမေနမေကာင္းလွ်င္ အေမ့နဖူးကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ျဖင့္မစမ္းဘူးပါ။ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္တိုင္း အေမကကၽြန္ေတာ့္ကိုျပဳစုခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကိုျပဳစုရန္ေမ့ေနခဲ့သည္။ျပဳစုလွ်င္လည္း တာ၀န္ေက် ရံုမွ်သာျဖစ္သည္။
အေမ့မ်က္ေရကို ကၽြန္ေတာ္သတိမျပဳမိခဲ့ပါ။ အေမခြံေကၽြးေသာထမင္းကို အားရပါးရ စားဖူးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမ့ကိုတစ္ခါမွ ခြံမေကၽြးခဲ့ဘူးပါ။ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘုရားသို႔ မပို႔ဘူးပါ။ အေမ့အ၀တ္အစားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လက္ျဖင့္ ေလွ်ာ္ဖြတ္မေပးခဲ့ဘူးပါ။ အေမ့လိုအပ္ခ်က္ အတိုင္းအတာတစ္ခုေအာက္မွသာ ကၽြန္ေတာ္ျဖည္႕စည္းေပးနိုင္ခဲ့ပါသည္။
လစဥ္လဆန္းတိုင္း ေငြေၾကးေပးလိုက္လွ်င္ တာ၀န္ေက်ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ယူစမိပါသည္။ အေမ့လက္ျဖင့္ျပဳစု၍ ကၽြန္ေတာ္လူျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ျဖင့္ အေမ့ကို မျပဳစုနိုင္ေသးပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို အေမ့အားကၽြန္ေတာ္၀န္ခံေျပာၾကားပါသည္။ အေမသည္မ်က္ရည္ၾကားမွ ျပံဳးျပံဳးၾကီး နားေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုဒီလိုဆံုးမပါသည္။
"သားရယ္ အေမ့လက္ရဲ႕လက္က အၾကင္နာေတြ ၊ ေမတၱာေတြ ျပည္႕နက္ေနတဲ့လက္ ၊ သားရဲ႕လက္က အတၱေတြ ေလာဘေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့လက္၊ အေမရဲလက္က ေပးခ်င္ေနတဲ့လက္ ၊ သားရဲ႕လက္ကေတာင္းခ်င္ေနတဲ့လက္ ။ အေမ့ရဲ႕လက္ကေမွာက္ဖို႕အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့လက္ ၊ သားရဲ႕လက္က လိုခ်င္တာကိုရေအာင္ယူဖို႔ၾကံစည္ေနတဲ့လက္။
သားရယ္အေမ့ရဲ႕လက္တစ္စံုနဲ႕ေလာကထဲမွာ သားကို လူအျဖစ္ဖန္တီးေပးနိုင္င္ခဲ့ပါတယ္။ သားရဲ႕လက္တစ္စံုကိုလဲ တန္ဖိုးမဲ့လက္ေဆာင္မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳပါကြယ္။ ေလာကအလွကို ဖန္တီးေပးနိုင္တဲ့၊ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ လက္တစ္စံု ပိုင္ဆိုင္နိုင္သူျဖစ္ပါေစကြယ္။ ဂုဏ္ရွိေသာလက္ ၊ သိကၡာရွိေသာလက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါကြယ္ " ဒီစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျပီးရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ျပန္ျပီး မၾကည့္၀ံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရွက္မိပါသည္။
လူငယ္တို႕၏လက္သည္ အေမ၏လက္ကိုေမ့ျပီး ခ်စ္သူလက္ကို တန္းဖိုးထားမိတက္ၾကသည္။
အေမ့မ်က္ေရသုတ္ေပးဖို႕ထက္ ခ်စ္သူမ်က္ေရသုတ္ေပးဖို႕အျမဲစိတ္ကူးေနတက္ၾကပါသည္။
အေမ့လက္ကိုတြဲဖို႕ထက္ ခ်စ္သူ႔လက္ကိုတြဲေပးဖို႕ အျမဲၾကိဳးစားေနတက္ၾကပါသည္။
အေမ၏ ေမတၱာလက္၊ အၾကင္နာလက္ ၊ေစသနာလက္မ်ားကို လူငယ္ေလးမ်ား တန္ဖိုးထားသတိျပဳမိေစရန္ ဒီစာကိုေရးသားလိုက္ရပါသည္။
ဦးဘုန္း(ဓာတု) မႏၱေလး
နီးနီးေ၀းေ၀း အေတြးလက္ေဆာင္စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးတန္ဖိုးရွိေသာ လက္မ်ားပိုင္ဆိုင္နိုင္ၾကပါေစ. .
ဒီေနရာေလးမွ ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္
