အဘိဓမၼာ နတ္ျပည္မွာ ေဟာရျခင္း
သို႔ေသာ္ ဒီေလာက္ ေလးနက္တဲ့ သဘာ၀တရားေတြကို ရွင္းျပၿပီး
ေခါင္းစီးတစ္ခုတည္းနဲ႔ အင္မတန္ ရွည္လ်ားတဲ့ ေဒသနာေတာ္ႀကီးကို ေဟာဖို႔ဆိုတာ
လူ႔ျပည္မွာ မျဖစ္ႏို္င္ဘူး၊ လူသားေတြဟာ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ဖို႔ဆို
ေတာ္ေတာ္ခက္မယ္၊ ၃-လတိတိ ထိုင္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ၁-နာရီ,
၂-နာရီေလာက္ ထိုင္လိုက္ရင္ပဲ ေညာင္းကုန္ၿပီေလ။
အဘိဓမၼာ ေခါင္းစည္းေအာက္မွာ အင္မတန္ ရွည္လ်ားတဲ့ တရားႀကီး၊ ပ႒ာန္းထိေအာင္
ေဟာရမွာဆိုလို႔ရွိရင္ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၃-လေလာက္ အခ်ိန္ယူရမယ္တဲ့၊ အဲဒီ
၃-လေလာက္ အခ်ိန္ယူရမယ့္တရား၊ ျမတ္စြာဘုရားက ၇-ရက္နဲ႔ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားထားတဲ့
တရားဟာ အတိုင္းအတာ မရွိေလာက္ေအာင္ အလြန္က်ယ္၀န္းတယ္၊ ဒီတရားေတြကို
လူ႔ျပည္မွာ ေဟာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း၊ လူေတြက ၾကာရွည္စြာ
ထိုင္ၿပီးေတာ့ တရားဆံုးေအာင္ မနာႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ဘုရားက တရားေဟာေန ၁-နာရီ,
၂-နာရီ, ၄,၅ နာရီေလာက္ဆို ထေျပးကုန္ၾကမွာ၊ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
မထိုင္ႏိုင္ဘူးေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အဘိဓမၼာတရားကို လူ႔ျပည္မွာ မေဟာဘူး။
တန္ခိုးျပာဋိဟာ
ပထမဆုံုး ဓမၼစၾကာတရားေဟာတယ္၊ ေနာက္ အနတၱလကၡဏသုတၱန္ ေဟာတယ္၊ ၇-၀ါေျမာက္တဲ့
အခါက်ေတာ့ အဘိဓမၼာတရားေဟာဖို႔ အခ်ိန္က်လာတယ္၊ ၀ါဆိုဦးကာလမွာ ေရ,မီးအစံု
တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပတယ္၊ ေရးမီးအစံု တန္ခိုးျပာဋိဟာ လို႔ဆိုတာ
အားလံုးၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္၊ ထူးမျခားနား သီခ်င္းႀကီးၾကားဖူးၾကမွာေပါ့၊
လူေတြကေတာ့ ေျပာၾကတယ္၊ မင္းေျပာေနတာ ထူးမျခားနားပါကြာတဲ့၊ တကယ္က
ထူးမျခားနားဆိုတာ ထူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အခ်ိန္ခ်င္း
မကြားျခားဘူးလို႔ ဒီလိို အဓိပၸါယ္ရတယ္။
ေရ,မီးအစံု တန္ခိုးျပပံု
ေရးနဲ႔မီးဆိုတာ အင္မတန္ ဆန္႔က်င္တဲ့ အရာႏွစ္ခု မဟုတ္လား၊ ေရနဲ႔မီးကို
တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပတယ္ဆိုတာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာလို႔ရွိရင္ေတာ့ လက္ယာဘက္
မ်က္လံုးေတာ္က ေရေတြ ပန္းထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္၀ဲဘက္ မ်က္လံုးေတာ္က မီးေတြ
ပန္းထြက္ေနတယ္၊ အံ့ၾသဖြယ္ လုပ္ျပရတာ၊ ေရျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ အာေပါကသိုဏ္း
၀င္စားရတယ္၊ ဒါက moment ခ်င္း မတူဘူး၊ အခ်ိန္ကာလခ်င္း ျခားနားတယ္၊
သို႔ေသာ္ သိပ္လ်င္ျမန္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္လို႔
ၾကည့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက ထင္ရတယ္တဲ့၊ အဲဒါ အလြန္ အလြန္ ထူးျခားၿပီးေတာ့
အခ်ိန္ကာလ မျခားနားသကဲ့သို႔ တစ္ဆက္တည္း ျမင္ရတာကို “ထူးမျခားနား” လို႔
ဆိုတာ။
အလြန္ ထူးဆန္းတယ္၊ အခ်ိန္ကာလ
အကြဲအျပားကို မျမင္ရဘူး၊ အင္မတန္ ထူးဆန္းလို႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕
လက္ယာမ်က္လံုးက ေနၿပီးေတာ့ ေရေတြ ပန္းထြက္ေနတယ္၊ လက္၀ဲဘက္မ်က္လံုးက မီးေတြ
ပန္းထြက္ေနတယ္၊ ၾကည့္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္က မ်က္ေတာင္ေလး တစ္ခ်က္ခတ္လိုက္တာနဲ႔
ေရမီးက တစ္ခါ ညာနဲ႔ဘယ္ ေျပာင္းသြားျပန္တယ္၊ လက္ယာဘတ္ ႏွာေခါင္းတြင္းက
ေနၿပီးေတာ့ ေရေတြပန္းထြက္ေနတယ္၊ လက္၀ဲဘက္က မီးေတြပန္းထြက္ေနတယ္၊
မ်က္ေတာင္ေလး ခတ္လိုက္တာနဲ႔ ေရနဲ႔မီးက ဘယ္,ညာ ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ၊
အဲဒီေလာက္ ထူးဆန္းတဲ့ တန္ခိုး ျပာဋိဟာေတြကို ျပတာ၊ ‘ယမကျပာဋိဟာ’ ဆိုတာ ေရ,မီးအစံု တန္ခိုးျပာဋိဟာ ကို ဆိုလိုတယ္။
အဲဒီလို ေရ မီး အစံု အစံု အင္မတန္ ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့
တန္ခိုးျပာဋိဟာေတြကို ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔မွာ ျပၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက အဘိဓမၼာ
တရားေဟာဖို႔ တာ၀တိ ံသာ ၾကြသားတယ္။
အဘိဓမၼာတရား ေဟာေတာ္မူပံု
တာ၀တိ ံသာ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သိၾကားမင္းႀကီးထိုင္တဲ့ ပင္လယ္ကသစ္ပင္
ေအာက္မွာ ခင္းထားတဲ့ ပ႑ဳကမၺလာ ေက်ာက္ေနရာမွာ ထိုင္ေတာ္မူတယ္။ အဲဒီ
ေက်ာက္ေနရာႀကီးက ေက်ာက္ေတာ့ေက်ာက္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ေပ်ာ့ႀကီး၊ အဲဒီအေပၚ
ထုိင္လိုက္လို႔ရွိရင္ အိသြားတယ္၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေက်ာက္ေပ်ာ့၊
ဘယ္မွာရွိလဲလို႔ေျပာရင္ အဲဒီမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမယ္၊ ဆိုဖာႀကီးလိုပဲ၊
သိၾကားမင္းႀကီး အဲဒီေပၚ ထိုင္လိုက္လို႔ရွိရင္ ခ်က္ေလာက္ ထိေအာင္
ျမဳပ္သြားတယ္တဲ့။
အဲဒီလို
ျမတ္စြာဘုရားက ပ႑ဳကမၺလာ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ သီတင္းသံုး ထိုင္ေနစဥ္ နတ္ေတြ
ျဗဟၼာေတြ ေရာက္လာၾကတဲ့အခါမွာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၂၂-ရက္ ေန႔ကေနၿပီး ရက္သတၱပတ္
ဆင္ျခင္ထားတဲ့ အဘိဓမၼာတရားေတြကို ေခါင္းစီးတစ္ခုတည္း ေအာက္မွာထားၿပီး
အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ေဟာတယ္တဲ့၊ တစ္၀ါတြင္းလံုး ဒီ အဘိဓမၼာတရားခ်ည္းပဲ
ေဟာတယ္။
မယ္ေတာ္ ေက်းဇူးဆပ္
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားက ပ႑ဳကမၺလာ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ သီတင္းသံုး ထုိင္ေနၿပီး
နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြ ေရာက္လာၾကတဲ့ အခါမွာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၂၂-ရက္ ေန႔ကစၿပီး
ရက္သတၱပတ္ ဆင္ျခင္ထားတဲ့ ဘိဓမၼာတရားေတြကို ေခါင္းစည္းတစ္ခုထဲ
ေအာက္မွာထားၿပီး အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ေဟာတယ္တဲ့၊
‘ကုသလာ ဓမၼာ၊ အကုသလာ ဓမၼာ၊ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ’ ဆိုၿပီးေတာ့ ၃-စု မာတိကာေပးတယ္၊ ‘ေဟတူ ဓမၼာ၊ န ေဟတူ ဓမၼာ’
စသည္ျဖင့္ ၂-စု မာတိကာေလးေတြ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက
ေဟာသြားလိုက္တာ တစ္၀ါတြင္းလံုး ဒီ အဘိဓမၼာတရားခ်ည္းပဲ ေဟာတယ္။
အဲဒီလို အဘိဓမၼာတရား ေဟာၾကားရာ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္ တရားနာပရိတ္သတ္ထဲမွာ
အလြန္ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး ပါလာတယ္၊ ဘယ္သူတုန္းဆိုရင္
တုသိတာနတ္ျပည္မွာ နတ္မင္းအျဖစ္ျဖင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔ဘ၀တုန္းက ဘုရားေလာင္းရဲ႕
မယ္ေတာ္ နတ္သားပဲ၊ သႏၱဳႆိတ နတ္သားဘ၀နဲ႔ ဘုရားတရားပြဲမွာ လာေရာက္ၿပီး
လက္ယာဘက္မွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ နာယူေနတယ္၊ အဲဒီ မယ္ေတာ္ႀကီးကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားက အဘိဓမၼာတရားကို ေဟာတာ၊ မယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔
ေျပာၾကတာေပါ့။
ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔
ေျပာတဲ့အထဲမွာ ဘာေတြ အပိုထည့္ေျပာတုန္း ဆိုရင္ “အမိေက်းဇူးဟာ
ဆပ္မကုန္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒါ ဘုရားေသာ္မွ အဘိဓမၼာတရား ေဟာတာေတာင္
ႏို႔တစ္လံုးဖိုးသာ ေက်ေသးတို႔ ဘာတို႔ေနာ္” တစ္လံုးက ဘယ္ေလာက္တန္လို႔
တစ္လံုးဖိုးတို႔, ႏွစ္လံုးဖိုးတို႔ ေျပာလို႔ရတံုး၊ တစ္လံုးဖိုးပဲ
ေက်ေသးတယ္၊ ေနာက္တစ္လံုးဖိုး က်န္ေသးတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္မ်ိဳး ေျပာၾကတယ္။
ဒါေတြက စာထဲမပါတဲ့ စကားေတြပါ၊ စာထဲ မပါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဟာက ယုတိၱရွိတယ္။
အခုဟာက ယုတိၱမရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ တုန္းဆို တန္ဖိုးျဖတ္ထားမွသာ ေျပာလို႔
ရေတာ့မေပါ့၊ အဘိဓမၼာ တရားေဟာရင္ တစ္လံုးဖုိးပဲ ေက်ေသးတယ္၊
ေနာက္တစ္လံုးဖိုးကို ေက်ဖို႔ရန္အတြက္ ထပ္ေဟာရမယ့္ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
မယ္ေတာ္ႀကီးကို ဦးတည္ၿပီး တစ္ေသာင္းေသာ စၾကာ၀ဠာက ေရာက္ရွိလာတဲ့
နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းရဲ႕ အလယ္မွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားဟာ ဒီ အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာကို
တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ ေဟာၾကားခဲ့တာ၊ လူ႔ျပည္က အေရအတြက္အားျဖင့္
ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ၃-လတိတိ၊ ရက္ေပါင္း ၉၀-ၾကတာတယ္လို႔ ေျပာရမယ္၊
ရက္ေပါင္း ၉၀-ၾကမွ ေဟာဒီ အဘိဓမၼာတရားဟာ ၿပီးဆံုးသြားတယ္။
နတ္တို႔ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ လူ႔ျပည္က အႏွစ္ ၁၀၀-သည္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ
၁-ရက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ေန႔တာ ညတာ ဟိုက ပိုၿပီးေတာ့ ရွည္တယ္၊ လူ႔ျပည္က
တိုတယ္၊ လူ႔ျပည္ အႏွစ္ ၁၀၀-မွ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္ ၁-ရက္ဆိုေတာ့
မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတယ္ေပါ့၊ ၃-လဆိုတာ ဘာမွ မရွိဘူးေပါ့၊ တရားပြဲက ဘာမွ
မၾကာလိုက္ဘူးေပါ့၊ ခဏေလး ၿပီးသြားတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္ကို ၾကြသြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘုရားက
လူသားဆိုေတာ့ ခပ္ေသးေသးေနမွာေပါ့၊ လူ႔အေတာင္နဲ႔ ေျပာရင္ ၁၈-ေတာင္ေပါ့၊
၁၈-ေတာင္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူးေပါ့၊ ၁၈-ေတာင္ကို တစ္ခ်ိဳ႕က ၁၈-မိုက္လို႔
ေျပာၾကတယ္၊ ဘုရား ၁၈-ေတာင္ဆိုရင္ ထိုေခတ္လူေတြကလည္း အားလံုး ၁၈-ေတာင္
တညီတည္း ျဖစ္ၾကရမွာေပါ့၊ ေလ်ာ့ရင္ နည္းနည္းပဲေပါ့၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္
ဘုရားတစ္ဆူထဲကသာ ၁၈-ေတာင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက ပုပုေလးေတြဆို
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းတာတို႔၊ ဘုရားဖူးသြားတာတို႔
ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မတံုး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူ႔ေခတ္သူ႕လူေတြရဲ႕ အရပ္အေမာင္း ဒီလိုပဲ
တစ္ညီတည္း ျဖစ္ရမွာေပါ့။
ဒီေတာ့
နတ္ျပည္ေရာက္သြားတဲ့အခါ နတ္ေတြက ႀကီးတယ္၊ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္က အႀကီးႀကီးေတြ၊
အဲဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ပကတိကိုယ္နဲ႔ သီတင္းသံုးမယ္ဆိုရင္ နတ္ေတြကလည္း
သူတို႔ လူသားေတြရဲ႕ပံုစံပဲ ဖန္ဆင္းၿပီး ထိုင္ေနရမွာပဲ၊ နတ္က
ဖန္ဆင္းလို႔ရတာပဲ၊ လူ႔ျပည္လာတဲ့အခါမွာ အပ္ဖ်ားေလးခ်ေလာက္တဲ့
ေနရာေလးမွာေတာင္ နတ္က ၁၀-ေယာက္၊ အေယာက္ ၂၀၊ ဒီလို စုထိုင္ေနၾကတာတဲ့၊ ေနရာ
မရဘူး ဆိုရင္ အဲဒီလို သူတို႔ ထုိင္ရတယ္၊ အပ္ဖ်ားေလး ေထာက္ေလာက္တဲ့
ေနရာေလးဆို ေသးေသးေလး၊ အဲဒီေလာက္ ေသးေသးေလးကို နတ္ေတြက ၁၀-ေယာက္, ၁၅-ေယာက္
စုထိုင္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ ဖန္တီးလို႔ ရတယ္။
သို႔ေသာ္ စာထဲအတိုင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားက ပါလာတဲ့
ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးကို ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚမွာ လႊမ္းလိုက္တ့ဲအခါ
ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး ပ႑ဳကမၺလာ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခုလံုး ဖံုးသြားတယ္တဲ့၊
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ကလည္း ထိုင္လိုက္တဲ့အခါ တင္ပလႅင္ေခြႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ
အဲဒီေက်ာက္ဖ်ာႀကီး တစ္ခုလံုး ျပည့္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ႀကီးဟာ
ေျပာင္းသြားတယ္ေပါ့၊ ခႏၶာကိုယ္ေတာ္ႀကီး က ေနၿပီးေတာ့ နတ္ေတြရဲ႕
အတိုင္းအတာလို ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး အႀကီးႀကီး ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဒီလိုေျပာရမွာ။
*ဆက္ရန္* -------
{လူ႔ျပည္ျပန္ၾကြေလ့ရွိ၊ လူ႔ျပည္မွာ ေဟာခဲ့၊ အဘိဓမၼာသင္ယူရျခင္း အက်ိဳးေက်းဇူး} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္*
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၂၄-၃၂) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
ဤစာျဖင့္ . . .
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား အား လည္းေကာင္း
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D) ဆရာေတာ္ အား လည္းေကာင္း
ယခုစာအုပ္အား ဓမၼလက္ေဆာင္ေပးေသာ အန္တီေဆြ (Anatta Swe) တို႔အား ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ပါသည္။
ရဲ၀င္းထြန္း
16.01.2012 (Monday) 10:15 am
