ဥဒၶစၥအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၇)

စိတ္၏ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း၊ မျငိမ္သက္ျခင္းသေဘာသည္ ဥဒၶစၥတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “မွတ္ယူပ်ံ႕လ်က္-မျငိမ္သက္ထ-ဥဒၶစၥႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ “ပ်ံ႕လြင့္” ဆုိသည္ကား ျပာပံုေပၚသို႔ ခဲက်ေသာအခါ ျပာေတြလြင့္တက္သကဲ့သို႔ အာရုံတစ္ခုခုအေပၚ၌ ျငိမ္သက္စြာ မတည္ႏုိင္ဘဲ ဟိုအာရုံေရာက္လုိက္ သည္အာရုံေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေနျခင္းတည္း။ ထုိဥဒၶစၥႏွင့္ အတူတကြျဖစ္ေသာ စိ္လည္း စိတ္ေလ စိတ္လြင့္ျဖစ္၍ ဥဒၶစၥအားၾကီးေနေသာအခါ ကိုယ္ခႏၶာလည္း မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနရကား လူေလလူလြင့္ လူေပၚေၾကာ့ ျဖစ္တတ္ေလသည္။

နႏၵေထရ္ စိတ္မတည္ပံု

 

ဇနပဒကလ်ာဏီႏွင့္ လက္ထပ္မဂၤလာ ျပဳမည့္ဆဲဆဲမွာ နႏၵမင္းသားကို ဘုရားရွင္ ေခၚလာ၍ ရဟန္းျပဳေပးေလရာ ရဟန္းတရား၌ ျငိမ္သက္စြာ မတည္ႏုိင္ဘဲ စိတ္လြင့္ပါး၍ ဇနပဒကလ်ာဏီ အထံသို႔ မၾကာခဏ စိတ္ေရာက္သြားေလသည္။ ဤ၀တၳဳ၌ ရဟန္းတရား၀ယ္ ျငိမ္သက္စြာ မတည္ျခင္းမွာ ဥဒၶစၥ သေဘာပင္တည္း။

ဥဒၶစၥ သတၱိညံ့ပံု

ဤဥဒၶစၥသည္ သူ႔ပင္ကို သေဘာအားျဖင့္ မည္သည့္အာရုံ၌မွ် တည္တည္တံ့တံ့ မရွိ။ ဟိုအာရုံေရာက္လုိက္၊ သည္အာရုံေရာက္လုိက္ႏွင့္ ပ်ံ႕လြင့္ေနရကား မေကာင္းတရား အကုသိုလ္တရားဟု ဆုိရေစကာမူ မည္သည့္ ဒုစရုိက္ကိုမွ် ထိထိမိမိ မျပဳေသာေၾကာင့္ ေလာဘ ေဒါသ စသည္တုိ႔ကဲ့သို႔ အပါယ္ခ်ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ သတၱိမၾကီးမားေခ်။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

♣ အေနာတၱပၸအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။


ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။